ფიკი ეხება ადამიანებს რომლებმაც იციან მარტოსული და მტანჯველი ცხოვრების ფასი.
ეს გავლენას ახდენს მათ შეხედულებაზე ცხოვრებისადმი,
სამართლიანობასა და უსამართლობაზე.( პატარა თავებს ვდებ მაგრამ შინაარსს არ ვუკარგავ )
დილის ექვსი საათი იქნებოდა როდესაც ჯონგუკი საწოლიდან წამოხტა ისევ ოფლში გაწუწული და სიზმრისგან დამფრთხალი და საწოლს ებღაუჭებოდა.
ჯონგუკი-რა მჭირს?
ჯონგუკი ადგა და სააბაზანოში გავიდა შხაპი მიიღო მხოლოდ წელს ქვემოთ ჩაიცვა და სამზარეულოში გავიდა
ჯონგუკი საკუთარ თავს ეკითხებოდა თუ რა სჭირდა მაგრამ კითხვაზე პასუხს რა თქმა უნდა ვერ იღებდა ამიტომ თავისი ოთახისკენ წავიდა და გზად ემი შეხვდა რომელიც კარებს ჩუმად იხურავდა და თავისი ზურგჩანთოთ მიიპარებოდა.
ჯონგუკი-საით?
ემი-მშვენიერია... ეს მაკლდა სრული ბედნიერებისთვის.
ემიმ მოიწყინა და თავი დახარა
ჯონგუკი-მგონი კითხვა დავსვი!
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
ემი-მე და შენ ერთმანეთს ვერ ავიტანთ! მადლობა რომ შემიფარე მაგრამ უკვე დიდი ხანია აქ ვარ და ვიღაც ციღაცებს არც კიაქვს იმის სურვილი რომ დავახლოვდეთ.
ემიმ ეს სიტყვები ჯონგუკს პირში მიახალა თვალები აუცრემლიანდა და წასვლა დააპირა მაგრამ ჯონგუკმა ხელით დაიჭირა თავისკენ მიიზიდა და გულში მაგრად ჩაიკრო.
ჯონგუკი-არ წახვიდე -ხმაში სევდა შეეპარა და ემის მთელი ძალით ეხუტება არ იცის რა გააკეთოს იმისთვის ტომ ემი დარჩეს.
ემის ცრემლები გადმოსცვივდა და ჯონგუკის მოშორება სცადა მაგრამ ამაოდ მისი შიშველი სხეული გაშვების უფლებას არ აძლევდა ემის.
