Bittersweet

Darkness

POV. Percy

Ik walg, ik zag Rosa gewoon als een vriendin. Maar nu ben ik blij dat ze niet meer meegaat. Ik kijk over mijn schouder naar haar, ze zit op de plek waar ze is neergekomen toen ik haar weg duwde, ze zit te huilen. Ik heb toch wel een beetje medelijden met haar, maar niet genoeg om haar te gaan helpen. Ik moet uit et zwart zien te komen, pas dan kan ik weer bij Allison zijn. En dat is op het moment het enige dat ik wil. Ik doe een paar stappen naar voren, dan verschijnt er een soort fimpje in mijn hoofd, ik zie Allison lopen, ze loopt over staat, op het eerste gezicht ziet het er heel normaal uit, maar dan zie ik vanuit elk schaduw plekje rode ogen naar haar loeren. Ik wil haar redden, haar weghalen van het gevaar, maar ik kan niks doen, voor mij is het slechts een filmpje. Ik doe een stap naar voren en ik merk dat Allison nu ook dichterbij lijkt, ik ben verbaasd en doe met goede hoop nog een stap naar voren en nog een en verbazingwekkend sta ik nu recht naast haar. We lopen samen over de straat, ik kijk alle rode ogen dreigend aan en ze trekken zich sissend terug. Ik voel met mijn hand naast me om Alli's hand te pakken, ik heb eindelijk haar hand te pakken, ik hoor haar grinniken. Ik kijk opzij en laat gelijk haar hand los. Ik grom en sis, naar de vrouw die nu voor em staat, het is niet Allison maar Melissa. Ze glimlacht naar me, ze ziet er oogverblindend uit, toch walg ik van het feit dat ik haar hand net vast had. Ik knipper met mijn ogen en schud met mijn hoofd in de hoop dat het verdwijnt, het is maar een ilussie, toch? Als ik mijn ogen weer open ben ik weer in het zwart, ik zucht opgelucht, en kijk om me heen ik ben opzoek naar de volgende stap, de volgende stap dichter bij Allison. 

POV. Allison

Ik loop op straat, ik ben opweg naar het vliegveld, waar ik heen moet lopen aangezien ik geld heb, ik vraag me ook af hoe ik van plan ben een vliegticket te betalen. Misschien laten ze me wel terug gaan als ik gewoon mijn ID laat zien. Ik haal mijn schouders op. Dan voel ik iemand op mijn schouder tikken, ik kijk om, ik kan eerst mijn ogen niet geloven en ik slaak bijna een gilletje, achter me staat Mark. Ik vlieg hem om de hals. Hij is twee jaar mijn vriendje geweest en hij was de beste vriend van Percy. Hij kijkt me heel vriendelijk aan, zoals hij altijd iedereen aankijkt. 'Was je hier niet met Percy?' vraagt hij, ik voel gelijk een brok in mijn keel komen. Ik wil hier niet over praten, ik kán hier niet over praten. 'Ehmm....' ik krijg tranen in mijn ogen 'Er is een.... ongelukje gebeurt..' stamel ik, ik hou het niet meer. Ik stort in, alweer, ik zak door mijn knieën omdat ze het gewoon niet meer houden, ik probeer mezelf een beetje op te vangen met mijn handen, maar zodra ik neerkom op mijn handen schiet er een pijnscheut door mijn handen, glas wondjes zitten nu vol vuil, ik kreun. Ik kan Mark nu niet meer aankijken, ik schaam me dood. Hij gaat op zijn hurken zitten, recht voor me en tilt mijn kin op, 'Kijk me eens aan Allison.' zegt hij met een dwingende stem, genadig kijk ik op, hij kijkt me liefdevol aan 'Alles komt goed Lis.' mijn hart breekt, zo noemde hij me vroeger ook altijd, vroeger toen alles nog makkelijk was, toen vampieren voor mij nog gewoon een mythe waren. Hij pakt me bij mijn schouders en drukt me tegen zich aan en wrijft zachtjes over mijn rug. Ik laat mijn hoofd op zijn schouder rusten. Voor het eerst in een hele tijd kom ik tot rust, al wordt mijn rust snel verstoord doordat mijn naam geroepen wordt door een bekende stem.

POV. Percy

Ik sluit mijn ogen schreeuw, het is een schreeuw van frustratie en irritatie. Waarom kunnen ze me niet gewoon zeggen wat ik voor die fucking proef moet doen, zodat ik snel naar Allison kan! Ik open mijn ogen weer, het lijkt net of ik weken heb liggen slapen, en nu pas wakker wordt. Dan realiseer ik me pas dat ik in de hotelkamer lig, op de bank. Ik krijg een big smile op mijn gezicht. Ik ga recht op zitten en kijk voor de zekerheid achter me om te kijken of mijn lichaam ook rechtop is gaan zitten, ik slaak een zucht als ik zie dat het stuk bank achter me leeg is. Ik sta op om op zoek te gaan naar Allison 'ALLISOOON!' schreeuw ik, er komt geen reactie, ik ben bang, bang dat ze er vandoor is gegaan. Dan hoor ik voetstappen, en opgelucht kijk ik richting de deur waar het geluid vandaan komt, allen is het niet Allison die door de deuropening stapt, maar het is Melissa. 'Hé knappe man' zegt ze, terwijl ze mijn kaaklijn volgt met haar nagel, 'we zijn nu samen.'.

POV. Rosa

Ik ben er de eerste keer uit gekomen zonder de proeven te voltooien dus ergens diep van binnen wist ik dat het me nu weer moest lukken, al moet ik toegeven dat ik best wanhopig was toen er een block op mijn normale uitgang zat. En toch ben ik hier nu, ik sta naast Allison en een oude vriend van haar. Ze vroeg me net of ik Percy nog heb gezien en ik heb maar gewoon gezegd dat ik heb in het zwart kwijt ben geraakt. Ik kon het niet over mijn hart verkrijgen om over kus te vertellen. Toch doet het me pijn haar zo in een omhelsing met die jongen. Het zou Percy heel veel pijn doen, als hij dit zou zien. Maar aan de andere kant ben ik blij, als Allison iets voelt voor deze jongen is Percy weer helemaal vrij, en dan heeft hij geen reden meer om me zo af te wijzen.

Keep reading and don't forget to be awesome xx