What is Love?

Chapter 1

Nandito ako sa kwarto ko. Nakakatamad kasi lumabas. Tsaka isa pa, busy ang mga kaibigan ko.

Si Janette Perez, nag aalaga sa mommy niya, may sakit kasi sa puso. Si Mich Vienerre, busy sa Lovelife niya. Nakaka inggit talaga. Si Jeannie Martinez naman, Broken Hearted, kaka break lang kasi with my cousin. Buti pa sila may pinagkaka abalahan. Samantalang ako, eto! Super Broken din. May lovelife nga, wala naman dito. Anong saysay.

2 months ko na siya hindi nakaka sama, nasa London kasi siya, kasama si Mama Emy at si Daddy Carlo. Si Daddy, tatay ko. Si Mama Emy, nanay ni Keil. Half Brother ko si Keil, yeah, pero boyfriend ko siya. Gulo noh? Haay.

Tatay niya ang daddy ko, pero, magkaiba kami ng nanay. Patay na mom ko, dahil sa Leukemia. At lumaki na ako, na ang kilala kong mama ay si mama Emy.

Naalala ko bata pa ako nung makilala ko si Keil, ang cute cute niya, nalaman kong mas matanda siya sakin ng 5 months. Pero tumira siya sa bahay nung 5 years old na kami. Namatay na si mommy nun eh, kaya pinatira na sila ni Daddy sa house.

Madali lang for me na tanggapin sila kasi naman, ang bait bait kaya ni Mama Emy sakin. Tapos si keil, naka-close ko nung mag 8 years old kami.

Nagka-crush ako sakanya nung 10 years old kami. Pinigilan ko lang mahulog sakanya, kaso narinig niya ako na kinakausap ko sarili ko sa garden.

Alam ko kasi wala makakarinig sakin dahil nasa London sila Daddy at Mama.

Kaya naiwan kami dito ni keil. Bro at Sis talaga tawagan namin, pag nasa Tagaytay kami, dun lang kami nagtatawagan ng cs namin. Which is wala. Names lang talaga.

5 years ago

Andito ako sa Garden. Hindi ko na kasi mapigilan tong nararamdaman ko. Kasama ko si Reilen, aso namin ni Keil, regalo kasi samin toh ni Daddy, kinuha ko sa pangalan naming dalawa, kasi crush ko na talaga siya nung niregalo ni Dad eh. Sakanya ko nilabas ung nararamdaman ko.

"Bakit ganun? Habang tumatagal mas lalo lang ako nagkakagusto sakanya? Bakit kasi ang sweet niya Reilen?" - Kasi naman, ang sweet lagi ni Keileb sakin, yan tuloy mas lalo lang akong nagkaka gusto sakanya :( Bumuntong hininga ako.

"Dapat ko na ba siya iwasan? Baka lalo akong ma-fall pag hindi ko pa siya iniwasan." Natahimik ako ng mga 5 minuto, nag iisip, ang hirap kasi eh, baka kung ano isipin niya kapag umiwas ako.

"Bahala na Reilen. Basta, iiwas na ako. Kahit magalit pa sakin si Bro. Di pwede eh. We are siblings" - Pagkasabi ko nun, tumayo na ako at plano ko na pumunta sa kwarto. Kaso, pagtayong pagtayo ko, nakita ko si Keileb, nakatingin siya sakin. Malungkot siya, narinig ba niya na iiwasan ko siya? Halaa.

"Keileb...." - Tawag ko sakanya. Lalapitan ko na siya kaso di pa ako nakaka hakbang, tumakbo na siya papasok sa loob.

Nasaktan ako... hinabol ko siya sa kwarto niya. Pagkabukas ko ng pinto, nakita ko siya na nakaupo sa gilid ng kama niya. Nilapitan ko siya, at tinabihan.

Yaan ba ang iiwas ha Vanessa? Baliw ka na talaga! Narinig ko siyang suminghot, tinignan ko siya. Umiiyak ba siya? Pero bakit? Hinawakan ko siya sa balikat niya.

"Keileb..." - Tumingin siya sakin at namumula ung mata niya. Ngayon ko lang siya nakitang umiyak. And I hate to see him crying. It hurts me too :(

"Why are you crying? Stop crying na my brother." - I wiped his tears, pero nagulat ako nung yakapin niya ako. °o°

Mahigpit ang pagkakayakap niya sakin, at umiiyak padin siya. Ano bang problema niya? Waaah. T_T

"Stop crying na Keileb." - Niyakap ko na din siya.

"Promise me that you're not going to avoid me anymore." - He said with sad voice. Aww. He heard me. Fine. I don't want to hurt my brother.

"I promise. Please stop crying na." - I comforted him. Somehow he stopped crying. Bumitaw siya sa yakap.

Tinignan niya ako ng seryoso sa mata. I did'nt expect him to say those words. But it made me happy.

"I like you okay? Not just as my sister. I like you because you are you." - He hugged me again. I just hugged him back again.

"I like you too.." - I said, then a smile formed into my lips.

Naramdaman kong nakatulog na siya. Hiniga ko na siya sa kama niya. Bago ako umalis, tinitigan ko muna siya. He's really cute.

I kissed him on his forehead. Lumabas na ako sa kwarto niya. Natulog nadin ako, kinabukasan, mas naging sweet siya.

At the age of 12 naging kami. Bago grumaduate sinagot ko na siya. Si Manang Elsa at Mang Raul lang nakaka alam nun. And there I realized it was LOVE :) ♥

*end of flashback*

Simula nung maging kami, okay naman. Lagi kami nagba bonding, hindi kami mapag hiwalay.

Pero nung mag 16 kami, dun na ako nakaramdam ng takot at sakit. Madalas na siya nasa London. Si dad kasi busy sa work kaya naman siya ang nautusan ni dad na mag alaga kay Mama Emy.

May sakit kasi si Mama Emy, Kaya ang naiiwan dun ay si Keil. Di ko na siya masyado nakakasama. Minsanan nalang siya kung umuwi.

Naiintindihan ko, kasi nga, we are SIBLINGS. Di ko makakalimutan ang fact na siblings kami. Kaya nga ang sakit eh. Napatigil ako sa pag-iisip ng may kumatok sa pinto.

"Pasok po. Bukas yan." - Sigaw ko.

Bumukas naman ang pinto at pumasok si Manang Elsa.

"Bakit po nay? Ano pong kelangan niyo?" - Tanong ko kay Manang.

"Andiyan na si Keileb, kararating lang niya kagabi." - Napangiti ako sa isip ko, bumalik na siya. Pero hindi ko magawang i-express ang feelings ko sa harap nila. May part padin sakin na sobrang nasasaktan pa at nahihirapan.

Ngumiti nalang ako kay manang. Ayoko makita niya na nahihirapan ako. No Way. Not infront of my 3rd mother.

"Hayaan na po muna natin siya. Pagod po siguro siya sa byahe. Ayoko po siya istorbohin" - Sabi ko. Kung alam mo lang Rein kung gaano kita gusto makita ngayon at makasama. Kaso, kaylangan ko pigilan ang nararamdaman ko. Hindi nya ako pwede makita na nahihirapan. Ayoko.

"Pero ija. Galit ata siya dahil sa pinsan mo. Puntahan mo na. Makakabuti yun." - Sabi ni manang. Hindi ko alam kung paano ako mag re react. Raphael naman talaga. Hay nako. Lumabas na si manang. Tumayo na ako at lumabas ng kwarto. Pagpasok ko sa kwarto niya, mukhang galit nga.

"He's damn crazy." - Narinig kong sambit niya. Ano bang nangyare sakanila ni Raph? Psh. Lumapit ako sakanya. Di pa ako ready harapin siya eh. Tsk. Huminga ako ng malalim.

"What's up bro?" - Tumingin sya sakin at nawala ung galit sa mata niya. Naging calm na siya.

"*sighs* Okay sana. Kaso si cous, he is so stupid" - Sabi niya at huminga ulit ng malalim. Stupid na talaga si Raph. Hay nako

"Ah. He's too broken, that's why." - Sabi ko nalang. Kung hindi nya hiniwalayan si Jeannie eh. Kashunga.

"Fuck. He's gone crazy. And it was his fault. If he was not so stupid to make a stupid decission, then maybe he is still with that bestfriend of yours!!" - Sigaw niya. Hay nako, laki ng galit neto eh. Bakit kasi pinakelaman niya pa si Raph? Psh. Pagtingin ko sakanya nakangiti siya. Luh? Anyare?

"Hayaan mo na. Everything will be okay soon." - I said then pats his shoulder. Bigla siyang tumayo at niyakap ako.

"I do hope for everything to be fine" - Niyakap ko nalang siya pabalik. I can feel his love. I missed you brother.

~°~°~°~°~°~°~°~°~°~°

Lame ba? Sana magustuhan niyo. THANK YOU SA SUPPORT :)