ÖBÜR (YAR'IM)

2.9

Hastaneden çıkalı günler oluyodu ve sete tekrar döndüm..burak milyonlarca kez arasada,evime kadar gelsede konuşmadım onla...artık hiçbişeyden emin olamıyodum zihnimde karışıklıklar meydana geliyodu ve bu benim için çok zordu.
Sete geldim ve set için bugün farklı bir binaya gelmiştik...binanın en üst katına gidip geldiğime dair yönetmene onay formu imzalatmam gerekti.asansöre binmek için tuşa bastım...kapı açıldı...

Ve..

Ve...onu gördüm...burağı...2 gündür yanıma uğramıyodu,ona yüz vermesemde özlemiştim eşşeği...

Hemen en üst kata bastım...tuşa basarken burakla göz göze geldik.
Tam ağzını açıcaktıki asonsörün en üst kat tuşuna bir kaç defa daha bastım...burak hemen
"Çok basma bozucaksın!!"dedi fakat ben dinler miyim? Tabiki hayıırr.
Bir kaç defa daha basmamla ışıkların sönmesi bir oldu...asansörün durmasıyla ağzımdan ilk çıkan kelime şu oldu...

"Ananııı..."

Burak telefonunun flaşını açıp kendi yüzüne tuttu ve gülümsedi...o da;
"Sıçtı cafer bez getir" dedi ve gülümsemesi kahkahaya dönüştü...
Ben gülemedim çünkü benim asansör fobim vardı...elimle yakamı tutarken bi yandan "burak.." diyordum...
Burak ne olduğunu farketmemiş olucakki kahkalarının arasından "efendim?" Diyebildi sadece...elimi anlıma koymuş yere çökerken "ben, nefes alamıyorum sanırım..." dedim...
Burak gülmeyi bi an kesti ve bana baktı.hemen beni kucağına aldı saçlarımı geriye doğru attı. "Noluyo sana iyi misin buğlem?" Dedi... gözlerimden yaşlar gelirken "burak, ben karanlıktan korkarım...asansör bana dar gelir hemdee..." dedim... burak bunun üzerine beni yere yatırdı.ve ceketini çıkardı,beni yerden kaldırıp eliyle biraz kaldırdıktan sonra ceketini yere serdi ve beni tekrar yatırdı.telefonuda aynaya doğru döndürdü ki yansısın ve etraf ışık alsın diye.elimden tutup "iyi misin?"dedi.çok endişeli görünüyordu..eliyle gözyaşlarımı sildi ve alnımdan öptü..."birazdan çıkarırlar bizi tamam mı merak etme" dedi...ona baktım...her ne kadar ayrı kalmak istesemde yapamıyordum onsuz.."burak..." dedim.hemen bana bakıp "efendim?" dedi.elimde duran elini tuttum ve kendime çektim... bunun üzerine öpüşmeye başladık...
Onun her nefesi,her soluk alışı benim cenete giden yollarımın kapısını açıyor..o benim mutluluğum,güneşim,
Evim,ayım...her şeyim...onsuz yıllardır yapamadım,hala da yapamam...

Dudaklarımız ayrılınca anlını anlıma yasladı...o an gözlerimden yaşlar akmaya başladı...sessizce "ben... çok özür dilerim..."diye fısıldadım...burak elleriyle göz yaşlarımı sildi ve "hayır, asıl ben özür dilerim...yanında olamadım hastanede,ve olanları bir bilsen..." herşeyi anlattı bana...yanak-
larıma düşen yaşla nefesim kesildi...
Çünkü o benim değil burağın göz yaşlarıydı...alnımdan öptü ve fısıltıyla karışık "ben...seni seviyorum..." dedi.

O an takılı kaldım gözlerinde, sözlerinde ve kalbinde...

Yeni bölüm nasıldı?
Uzun zamandır yoktum ve hepinizi çoook özledim...umarım benden gitmezsiniz aşklarım...benim tek sevgilim sizlersiniz...güzel günler ve bölümler yakında...takipten ve vote atmaktan çıkmayın,sevgilerle kalın,hoşcakalın!!

(Yeni bölüm çok yakında.!)

❤❤❤☁️💫😋😚❤❤❤☺☺☁️💫❤❤❤❤❤