Whom You Forgot

Kabanata 3

I walked towards the pavilion.
Ako lang mag-isa, lumabas si Lix ng institusyon dahil may emergency daw sa kanilang bahay.

There were announcements just earlier. May asembliyang magaganap, bihira lang itong mangyari kaya excited ang mga estudyante.

Nang makapasok ako sa loob nito humanap ako ng bakanteng upuan at doon ipwinesto ang aking sarili.
The crowd became bigger, the gossips became louder and it was only stopped by a voice coming from a big screen in the stage.

The Higher Guardian.

The crowd stiffed and within a second, complete silence filled the whole pavilion.

"Magandang Hapon, Punong Tagabantay" sabay sabay na wika naming mga estudyante nang makabawi kami sa gulat.

Bihira lang itong makipag-usap sa mga estudyante kadalasan kasi ang pumapangalawa o ibang guardians ang nagpapakita tuwing may asembliya.
Dalawang beses lang ito sa isang taon kung magparamdam at madalas ito ay may hatid na magandang balita, kung hindi naman, isang masama.

Nakatuon ang aming atensyon sa isang malaking maitim na screen sa gitna ng stage. Isang malaking misteryo ang pagkatao ng Punong Tagabantay ngunit ito ay nirerespeto at kinakatatakutan ng mga nasasakupan nito.
From the Guardians, Professors and specially we, the Students.

Nagsimulang umusbong ang tensyon sa loob ng bulwagan nang magsimulang magsalita ang Punong Tagabantay.

"Gusto kong inanunsyo na may papalit na sa aking pwesto bilang Punong Tagabantay ng Institusyong ito." Wika ng boses na siyang dahilan ng pagkagulat ng lahat ng mga estudyante sa loob ng bulwagan.

Nanatili akong tahimik sa kabila ng bulong-bulongan na naririnig ko mula sa iba,
Nanatiling nakatuon ang aking atensyon sa harap ng stage nang makaramdam ako ng presensya sa aking likuran, hindi ko ito pinansin.

"At bago ako tuluyang lumisan nais kong bilinan kayo ng mga paalala" patuloy na wika ng boses.

The crowd stiffed again and everyone inside the pavilion are lending their ears to the Higher Guardian as if their lives depend on his words.

"Don't trust anyone— Everyone in this world were born traitors. I am—" hindi naituloy ng Punong Tagabantay ang kanyang sasabihin nang biglang lamunin ng kadiliman ang paligid.

My eyes instantly closed.
Different reactions from the students filled the whole pavilion including my cuss.

F*cking Sh*t.

Wala na ba talagang araw na hindi ako makaramdam ng ganitong takot? Seriously?!

I didn't move, still my eyes are closed and my hands are clenching because of the fear that lingering in my chest.

I really hate this kind of sh*t.
Pinakiramdaman ko ang aking paligid. Other students were panicking because of the sudden blackout.

Cowards— oh well I'm talking to myself

Out of nowhere, a hand grab me in my waist. I didn't react, instead I let the stranger lure me away from my death.

At dahil nga't nakapikit ako hindi ko alam kung saan na kami patungo. Hindi ko alam kung ano na ang nangyayari sa aking paligid.

I'm giving too much trust to the stranger. Geez.

Minutes have passed when I felt my feet stamp into a hard thing making my self stumble from walking and then I just got an adrenaline rush to clung on the stanger who thankfully catch me.

Gosh! I heard my scream before I held into a guy's shoulder!

Wait— What?! LALAKI?
Agad kong naimulat ang aking mga mata