Scar

Γεια σου Σκαρ..(1ο μέρος)

Αηδία...Είναι Η μόνη λέξη που μου έρχεται στο μυαλό. Το κορμί μου δεν έχει βιώσει ποτέ ξανά τέτοιο εξευτελισμό. Αυτή θα είναι η ζωή μου από δω και πέρα; Αυτό ήταν το τίμημα για το αμάρτημα που διέπραξα; προσπαθώ με όση δύναμη να κλείσω τα πόδια μου μα εκείνα πονάνε...θεούλη μου πονάω τόσο πολύ...Αν όμως με ρωτούσε κάποιος, θα έλεγα πως η ψυχή είναι αυτή που πονάει περισσότερο. Πότε δεν πίστευα πως ο άνθρωπος με τον οποίο πέρασα δυο χρόνια από τη ζωή μου ήταν ένα ψυχρό κτήνος. Κάνω να πιάσω το σίδερο από το κρεβάτι μα τα χέρια μου δεν το φτάνουν ...Όχι πως έχω κάπου να πάω. Μου είπε ότι θα καταλήξω πουτανα και κατέληξα. Πάντα πίστευα πως όλοι οι άνθρωποι σαν φυσικό αποτέλεσμα της ύπαρξης τους έκρυβαν λίγη ανθρωπιά μέσα τους.  Πόσο λάθος έκανα...Πόσο πολύ μετανιώνω που γεννήθηκα.

Για όσο ζω, για όσο αναπνέω σίγουρα δεν θα ξεχάσω το βλέμμα του..Την αρρώστια στα μάτια και την μέγιστη ικανοποίηση του. Ψέματα.  Όλη η ζωή μου πατούσε πάνω σε αυτά και εγώ είχα τα μάτια μου κλειστά. Σήκω κοριτσάκι μου...Σήκω...Μην τους αφήσεις να σε δούνε έτσι ,μην αφήσεις εκείνον να επιστρέψει, γιατί θα επιστρέψει,το ξέρω, μην το αφήσεις να σε δει πονεμένη. Δεν ξέρω τι ένιωσε βλέποντας το θέαμα που του χάρισαν, μα σίγουρα δεν ήταν λύπηση...

Τον κρατούσα, τον άγγιζα, τον φιλούσα λιγες μέρες πριν...Και τώρα βρίσκομαι κλειδωμένη εδώ μέσα,  έχοντας βιώσει την απόλυτη φρίκη...
Πόσο δύσκολο είναι να ανταπεξέλθει το μυαλό μου στην αλήθεια. Ένα πράγμα μόνο ζητώ, και το ζητώ με ολόψυχα...
Αυτή η γυναίκα που με γέννησε, εύχομαι να βρει ένα θάνατο αργό...βασανιστικό. Μπορεί να γυρίσει πάνω μου η κατάρα αλλά δεν έχω κάτι άλλο να χάσω. Ότι είχα το έχασα λίγα λεπτά πριν...

Σέρνομαι στο πάτωμα ώσπου ακούω βήματα έξω από τη πόρτα. Γύρισε...Όπως ακριβώς το σκέφτηκα...Έλα.. μπες μέσα μάτια μου. Μπες να δεις το αποτέλεσμα με τα ίδια σου τα μάτια. Μπες να δεις τη γυναίκα που κρατούσες νεκρή...

Λίγες ώρες πριν....

Εκείνο το βράδυ ο Ίαν δεν έκλεισε μάτι. Η Σκαρ μπήκε στο δωμάτιο και ξάπλωσε στα βουνά με γυρισμένη πλάτη. Συνήθως δεν αντιμετώπιζε τις γυναίκες επιτόπου. Τις άρπαζαν, τις έδιναν στους άντρες και τις έβλεπαν ξανά κατά τη μεταφορά τους ή αν ήθελαν να της δοκιμάσουν.  Η κατάσταση όμως τώρα διέφερε. Είχαν λίγες ώρες ακόμα μέχρι να φύγουν για τη βάση . Ο Κασιεν τον ενημέρωσε πως είχε φροντίσει την επιστροφή της Άννας στο σπίτι της και όλα ήταν έτοιμα για αναχώρηση. Η μεταφορά της θα γινόταν με το δικό του αυτοκίνητο ενώ ο Κασιεν θα έκανε μια στάση για να πάρει τον Τρισταν που έμενε σε ένα μοτελ έξω από τη Λουϊζιάνα.