SARSINTI

17. ALLAH YALANI SEVMEZ

Not:Medyadaki müzikle okumanızı tavsiye ederim.

Farklı farklı madenlerden yapılan halka şekline yüzük demişler. Bu yüzükler milattan önce de vardı, Bekir'in içinde bulunduğu 20.yy'da da. Gariptir Roma'da özgürlüğü temsil eden bu halkalar yüzyıllar sonra esmer genç için esaretten başka bir anlama gelmiyordu. Sonsuzluğu simgelediği için halka şeklinde yapıldığı söylenen bu alyans, Bekir için kısıldığı kapanı göstermekten öteye gidemiyordu.

Genç adam, iki odalı küçük evlerinin salonunda kanepede sırt üstü uzanıyordu. Bir kolunu yastık yapmışken, diğerini havaya kaldırmış iki parmağının arasında tuttuğu gümüş alyansa bakıyordu kısık gözleriyle. Eşofman geçirdiği bacaklarından birini diğerinin üstüne atmış, gövdesini de annesinin ördüğü yelekle soğuktan korumaya çalışmıştı. Fakat yüreğindeki soğuk yangından nasıl korunacaktı, bilemiyordu.

Diğer günlere göre kendini biraz daha gösteren güneşin ışıkları alyansı parlatırken bu metalin hayatında yarattığı karanlıktan dolayı boğuluyordu, Bekir. Dışarıdan çok masum, ümit dolu, sevginin simgesi olarak görülebilirdi ancak esmer için şu an kurtulması gereken bir şeydi. Sevmediği, sevemeyeceği, kardeşi gibi gördüğü biriyle yaşamak zorunda olduğunu hatırlatıyordu. Bundan kurtulamazsa asla ama asla mutlu olamayacağını biliyordu, o yüzden aptal halkadan her şeyden daha çok nefret ediyordu.

Radyonun cızırtılı sesi odayı doldururken Bekir bu nişan işini nasıl bozabileceğini düşünüyordu. Ailesine istemediğini, vazgeçtiğini söylese öylece kabul edeceklerini sanmıyordu. Mutlaka işin iç yüzünü araştıracaklardı. Nişan işini ilk duyduğunda itiraz etmeyen gencin, Ankara'da birkaç ay kaldıktan sonra nişanı atmak istemesinin nedenini sorgulayacaklardı. Ve  muhtemelen sebebinin başka biri olduğunu da anlayacaklardı.

Ailesinden önce Rojda'yla konuşup onun vazgeçmesini istese... Belki işe yarardı fakat tamamen ters de tepelirdi. Zira biraz geç olsa da anladığı kadarıyla genç kızın onda gönlü vardı. Hem olmasa bile bunu bir kızın kolay kolay kabul edebileceğini sanmıyordu. Ne de olsa nişan atan kadın da boşanan kadın kadar hor görülüyordu ülkede.

Düşünceleri birbirine girip sonuçta Bekir'i çözüme kavuşturamadığında kolu da havada uzun süre kalmış olmaktan yorgun düştü. Parmaklarının arasındaki alyansı hızla avucuna hapsettiğinde kolunu indirip dirseğinden kırarak alnına yasladı. Gözlerini de eş zamanlı olarak kapatırken bacaklarını stresinin dışa vurumu olarak sallamaya başladı.

Hem diğer günlere göre daha güneşli havadan, hem de kömürü idareli kullanmak istediklerinden dolayı sadece günde iki defa yakmaya karar verdikleri soba sabahki yanışından geriye tek köz dahi bırakmamıştı. Bu yüzden odanın soğuğu bacaklarını salladıkça daha belirgin hale geliyordu. Yine de bunu umursayacak durumda değildi. Derdinin yangını öylesine yoğundu ki bu hafif esintinin onun yanında esamesi okunmazdı.

Gözlerini kapatıp biraz rahatlamaktı niyeti. Ancak öyle olmadı. Elaları perdesini indirir indirmez bunu bekliyormuş gibi dün yaşadıkları sinema perdesine yansır gibi yansımıştı göz kapaklarına. Rojda, onu öpünce hissetmesi gerekenlerin milyonlarca katı fazlasını bir adamı öperken yaşamıştı. Hiç estetik görünmeyen bir görüntü hayatındaki en mükemmel uyumu yakalatmıştı. Yüzünde, belinde gezinen eller; şakağında, yanağında, boynunda, dudaklarında, gözlerinde izlerini bırakan dudaklar şimdi bile tüm hücrelerini ayağa kaldırıyordu.

Yıllarca içinde sakladığı, bulmaya korktuğu, ölene kadar eksik kalsın istediği parçayı çıkarıp önüne koymuştu Kürşat. Ve Bekir, sırf bu yüzden korkuyor, telaşlanıyor, acı çekiyordu. Asla girmemesi gereken bir yolun başında olduğunu hissediyordu. Hep dikenlerle, engellerle dolu bir yol olduğunu biliyordu. Öte yandan kendini hiç olmadığı kadar güçlü, mutlu ve heyecanlı hissediyordu. Aşk denen illetin beraberinde getirdiği her güzel duyguyu da dibine kadar yaşıyordu. Ayrıca Kürşat'ın yanında olacağını bildiği bu korkunç yol, Rojda'yla yaşayacağı saraylardan daha hoş geliyordu gözüne.