50 years of silence

hoofdstuk III

Nova

De vrouw die Maribella blijkt te heten loopt naar de glazen bol van de meisjes toe. Ik hou mijn adem in en doe mijn ogen dicht. Niet Ella, niet Ella, schiet er de hele tijd door mijn hoofd. De vrouw noemt Ella’s naam niet en ik doe mijn ogen weer open. Ik slaak een zucht en kijk naar Ella. Ze kijkt mij verschrikt aan en dan drinkt pas tot mij door wat Maribella heeft gezegd. ‘ Nova Rose Lexington’. Ik kijk rond en ik zie alle ogen op mij gericht. Ik hoor mijn moeder zacht huilen, maar ik durf haar niet aan de te kijken. Zonder wat te zeggen loop ik met opgeheven hoofd en een brok in mijn keel naar het podium. Eenmaal op het podium gaat alles als een waas voorbij. Ik kijk naar Ella’s bleke gezwollen gezicht en moet me in houden om niet te gaan huilen. Gelukkig is ze nu veilig, voor een jaar.  Ergens in de verte hoor ik Maribella de naam Tyson Brad Washington zeggen, maar het komt niet goed binnen. Zodra Maribella iets over de Quarter Quell zegt kijk ik met een ruk weer op. Dat is waar ook om de 25 jaar wordt er een Quarter Quell gehouden. Dit betekend dat er wat speciaals wordt gedaan tijdens de spelen. Toen Katniss in de Quarter Quell zat moesten alle winnaars nog een keer meedoen aan de spelen. Ik ben weer diep in gedachte verzonken en ik schrik als Matibella naar de glazen bol van de meisjes loopt. Dan besef ik pas wat deze Quarter Quell inhoud. Er gaan niet twee maar vier deelnemers van elk district meedoen aan de spelen. Ik kijk naar Ella en besef dat ze nog niet veilig is.

William

Zodra Adam begint over de Quarter Quell weet ik al dat ik nog niet veilig ben. Ik kijk naar mijn ouders en zie dat mijn moeder het moeilijk heeft. Mijn vader heeft een arm om haar heen geslagen en knikt mij bemoedigend toe. Adam grist een papiertje uit de bol van de meisjes. ‘ Liv Diana McArthur’  Ik hoor een kreet en zie een meisje van een jaar of 18 naar het podium rennen. Ze loopt meteen naar Peter en ik besef dan pas dat ze broer en zus zijn. Peter pakt haar stevig vast en ik zie dat hij het erger vind dan zijn zus. Liv gaat met een brede grijns naast Emily staan en kijkt dan naar Adam. Ik kijk ook naar Adam en zie dat hij naar de bol voor de jongens is gelopen. Hij graait in de bol en haalt er een klein wit papiertje vandaan. Hij schraapt zijn keel en zegt duidelijk hoorbaar:’ William Drew Thompson’. Ik voel hoe de grond onder mijn voeten wegzakt. Nog een jaar had ik tegen mijzelf gezegd. Een jaar en dan ben je er vanaf. Adam gebaard dat ik op het podium moet komen. Ik loop verstijfd naar hem toe en ga naast Peter staan. ‘ Onze deelnemers van district 1’, geef ze een groot applaus. Een aantal mensen beginnen enthousiast te klappen. Liv staat uitgebreid te zwaaien en Emily staat zachtjes te huilen. Ik kijk naar Peter die een glimlach forceert maar er lijkbleek uitziet. Ik adem diep in en uit en kijk dan naar mijn ouders. Mijn moeder is hard aan het huilen en mijn vader kijkt emotieloos voor zich uit. Ik denk aan Caleb en besef dan dat ik echt naar de arena moet.

Nova

Mijn handen beginnen te trillen en ik zie zwarte vlekjes voor mijn ogen als ik zie dat Maribella in de bol van de meisjes graait. Ze haalt er een wit papiertje uit en vouwt deze open. Mijn hart gaat sneller kloppen en ik heb het gevoel dat ik elk moment flauw kan vallen. ‘ Ella Maria Lexing…’ is het laatste wat ik hoor voordat ik in elkaar stort en alles zwart wordt. Als ik weer wakker wordt lig ik in een bed in het stadhuis. Naast mij zitten Ella en mijn moeder. Ik kijk beide om de beurt aan en zie dat ze allebei gehuild hebben. Ik ga rechtop zitten en trek Ella bij mij op schoot. Ze begint zachtjes te huilen en ik wieg haar heen en weer. Ik kijk mijn moeder aan, maar ze kijkt weg. Dan kijk ik weer naar Ella. Hoe kan iemand nou zo’n klein meisje de arena in laten gaan. Door mijn tranen heen voel ik woede opkomen. Ik ben woedend op het Capitool, dat ze de spelen hebben bedacht. Ik ben woedend op de spelmaker die de Quarter Quell heeft bedacht en ik ben woedend op Maribella dat ze nou net Ella haar naam heeft moeten trekken. Ik ben woedend op iedereen en ik beloof mijzelf een ding. Ella gaat winnen. Ze gaat de spelen winnen en dan kan ze weer terug naar huis en dit alles vergeten. Ik zet Ella naast mij neer en sta op. Ik loop naar het raam en kijk naar buiten. Mijn verdriet en boosheid zijn weg en hebben plaats gemaakt voor vastberadenheid. Ella gaat dit overleven. Ze moet dit overleven en daar ga ik voor zorgen.

William

Na de boete mag ik afscheid nemen van mijn ouders. Mijn moeder kan niet stoppen met huilen en mijn vader ziet lijkbleek. Ik probeer beide nog een beetje gerust te stellen. Maar ter vergeefs. Te snel komt er al weer een bewaker om te vertellen dat het tijd is. Hij trekt mijn moeder mee die krampachtig mijn arm vast probeert te houden en mijn vader loopt als verdooft achter hem en mijn moeder aan. Dan is het stil en ben ik alleen in de kamer. Ik loop naar het raam en kijk naar buiten. Op het plein spelen een paar kinderen en op de markt is het al weer aardig druk geworden. Met een brok in mijn keel kijk ik naar het tafereel dat zich buiten afspeelt en ik kan maar moeilijk beseffen dat dit waarschijnlijk de laatste keer is dat ik dit zie.