50 years of silence

hoofdstuk II

Nova

Zodra ik de drie konijnen die ik geschoten heb, heb verkocht sprint ik naar huis. Over een half uur moeten we al weer op het plein zijn voor de boete en ik weet dat ze te laat zijn niet tolereren. Hijgend kom ik de kamer binnen. Ik gooi het geld dat ik verdiend heb op tafel en sprint naar boven. Mijn moeder heeft een donkerblauwe jurk klaar gelegd. Als ik de jurk zie blijf ik even stil staan. Voorzichtig voel ik aan de stof. Dan gaat de deur open en komt Ella de kamer binnen. Ze draagt een lichtgeel jurkje die prachtig staat bij haar kastanje bruine haren. Haar haren zijn ingevlochten en ze heeft een pakje vast. Ze duwt het kleine doosje in mijn handen en zegt:’ Voor jou’. Ze kijkt me stralend aan als ik het doosje voorzichtig open maak. In het doosje licht een ketting met daaraan een klokje. Ik kijk van het klokje naar Ella en dan weer naar het klokje. ‘ Wauw’. Is het enige wat ik uit mijn mond krijg. Ik voel dat ik een brok in mijn keel krijg en slik het gauw weg. ‘Hoe..’ ‘ Ik heb het gevonden in de kast’. ‘ Volgens is het van oma geweest, alleen de ketting was stuk dus ik heb er een nieuwe aan gemaakt’. Ik lach breed naar Ella en geef haar een knuffel. ‘Dank je wel El!’  Ik doe het kettinkje om en kijk in de spiegel. Als ik mij weer omdraai zie ik dat Ella al weer de kamer uit is gelopen. Snel doe ik mijn jurk aan en bind in mijn haar op. Ik kijk nog een keer naar mijzelf in de spiegel voor dat ik naar beneden loop.

William

Na een tijdje wordt er op de badkamerdeur geklopt. Ik sta op en loop naar de deur. Als ik de deur open doe zie ik mijn moeder staan. Haar ogen staan gezwollen en ik heb medelijden met haar. Ze heeft al zoveel meegemaakt. 7 jaar geleden is mijn broer Caleb bij de boete getrokken. Hij was groter en sterken dan mij, maar toch heeft hij de arena niet overleefd. Mijn moeder heeft dagen gehuild en het heeft haar een paar jaar gekost om er weer helemaal boven op te komen. Ik ben nu 20, dat betekend dat dit het laatste jaar is dat ik mee doe aan de boete. Dat betekend dus ook dat dit de laatste keer is dat ik gekozen kan worden.  Ik kijk op als ik iemand op de trap hoor. Mijn vader staat boven aan de trap en kijkt fronsend naar mij en mijn moeder. ‘ Het is tijd’, is het enige wat hij zegt, waarna hij weer naar beneden loopt. Ik kijk nog een keer naar mijn moeder en loop daarna achter mijn vader aan de trap af. Als ik eenmaal buiten ben adem ik een paar keer goed in en uit. Dan beginnen de klokken te luiden als teken dat de boete gaat beginnen. Ik haal nog een keer diep adem en loop dan in de richting van het plein.

Nova

Zodra de klokken beginnen te luiden loop ik met Ella en mijn moeder naar het plein. Daar is het al aardig druk geworden. Ella heeft mijn hand vast en ziet lijkbleek. Ik knijp bemoedigend in haar hand waarna ik mijn moeder aankijk. Ze geeft me een bemoedigende knik en loopt dan naar de kant waar alle ouders zich hebben verzameld. Ik haal een keer diep adem en trek Ella mee naar de registratie tafel. Daarna moet ik haar hand loslaten, Ella moet namelijk bij de jongere kinderen gaan staan en ik bij de oudere. Ik ben nu 19, dit betekend dat ik nog 2 jaar mee moet doen aan de boete. Ella is pas 12 dit betekend dat zij nog 8 jaar deze kwelling moet doorstaan. Ik kijk naar haar als ze naar de jonge meisjes loopt. Ik voel een steek in mijn maag en probeer de gedachte dat Ella de arena in moet gaan uit mijn hoofd te zetten. ‘ Wel wel wel’, hoor ik dan iemand door de micorfoon zeggen. Ik kijk op en zie een kleine vrouw op het podium staan. Ze heeft een kleurrijk kostuum aan en op haar hoofd heeft ze een hoed met tientallen veren. Ze lijkt een beetje op een papegaai schiet me te binnen. Ik moet even om mijzelf lachen, maar hou al snel op als het introductiefilmpje begint. Het is elke keer de zelfde film. Je hoort president Snow vertellen over de oorlog en het ontstaan van de spelen. Daarna komen de beelden van de opstand geleid door Katniss Everdeen. Ze eindigen elke keer met een foto van Katniss die levenloos op de grond ligt. In al deze jaren heb ik nog niet kunnen kijken naar de foto, elke keer draaide ik mijn hoofd weg. Maar vandaag is het anders. Ik kijk naar de foto en zie Katniss levenloos op de grond liggen. Om haar heen licht een plas bloed en de Mockinjay speld houd ze in haar hand.

De foto is bedoeld om toekomstige opstanden de kop in te drukken. Ik kijk naar Ella en zie dat ze nog bleker is geworden. Dan kijk ik weer op naar de vrouw op het podium. Nu komt het ergste deel… de trekking.

William

Het is al aardig druk op het plein. Ik zeg mijn ouders gedag en loop naar de registratietafel. Waarna ik op mijn plek tussen de oude jongens ga staan. Tijdens het introductiefilmpje kijk ik om mij heen en zie ik vele witte gezichten. Verderop is een meisje aan het huilen. Naast haar staan drie meiden te lachen. De emoties zijn heel erg verdeeld tijdens de boete. De ene vind het vreselijk en de andere kan niet wachten om de arena in de gaan.  Sommige trainen elke dag en hopen dan dat ze getrokken worden. Het liefste zouden ze zich meteen als vrijwilliger opgeven. Maar na de opstand is er besloten dat niemand zich zomaar kandidaat mag stellen. Het lot beslist en daar valt niets tegen in te brengen. Op het podium verschijnt een opgedofte man die zich voorstelt als Adam. Hij kucht en paar keer en loopt dan naar een glazen bol, waar de namen van de meisjes in zitten. Het is muisstil op het plein als Adam de naam van het briefje voorleest.  ‘ Emily Claire Harrison’ hoor ik hem zeggen. Er klinkt een kreet vanuit het publiek en ik zie een vrouw op haar knieen op de grond zitten. Ze slaat haar handen voor haar gezicht. Een meisje van een jaar of 13 probeert naar haar toe te rennen, maar ze wordt tegengehouden door de bewakers. De moeder staat op en probeert dochter te rennen, maar het meisje wordt al naar het podium gebracht. Adam schraapt zijn keel en loopt dan naar de andere glazen bol, met de jongensnamen. Ik hou mijn adem in en wacht dan op wat gaat komen. ‘ Peter Kyle McArthur’ klinkt het door de luidspreker. Ik blaas opgelucht uit en zie een forse jongen van een jaar of 17 naar het podium lopen. Hij kijkt naar de grond en zegt niks. Ik zie meer kinderen opgelucht naar elkaar kijken, maar dan hoor ik de stem van Adam. Wacht nog heel even dames en heren, want we zijn nog niet klaar. Ik kijk hem verbaast aan en besef dan pas wat hij bedoeld.