Andare/Zawieszone

Prologue

Pewna wdowa miała raz trzy córki. Jej mąż zginął w jednej z wielu bitew, więc sama opiekowała się potomstwem, starając się przekazać im jak najwięcej i wychować je na dobre kobiety. Mieszkały nad brzegiem morza, w chacie oddalonej od wsi, na potężnej, choć odległej od pozostałych państw wyspie. Miejsce to pokryte było skąpą roślinnością, chłodne i nieprzyjazne, jednak było domem kobiety i jej zmarłego męża i żadne z nich nie wyobrażało sobie życia poza nim.

Wdowa, Svanlaug, kochała wszystkie trzy swe córki, choć każda odziedziczyła po niej i jej mężu inne cechy. Wszystkie trzy były pięknymi dziewczętami, lecz temperament i charakter każdej był wyjątkowy.

Najstarsza, Aldis, była osobą powszechnie znaną i lubianą i choć mieszkała daleko od wioski, miała mnóstwo przyjaciół. Codziennie chodziła na spacery, zrywała polne kwiaty i śmiała się głośno i donośnie, a cały świat jakby nagle rozbłyskał kolorem. Słońce świeciło jaśniej, gdy uśmiech zdobił twarzy dziewczyny, a wiatr unosił jej głos daleko, jakby nawet jemu spodobało się jego słodkie brzmienie.

Środkowa córka, Astrid, różniła się od siostry niemal wszystkim. Zimna jak morski wicher, opanowana i stanowcza niczym skała i ostra jak stalowy miecz ojca, którym władała. Wymykała się nocą do lasu, ćwicząc walkę toporem i mieczem oraz strzelanie z łuku. Rzadko się uśmiechała, ale kiedy to robiła, czas zdawał się na chwilę zastygać w bezruchu, podziwiając ze zdziwieniem ten widok.

Najmłodsza spośród potomstwa Svanlaug, Sigrid, była czarującą dziewczyną. Gdy przechodziła obok kwiatów, te jakby nachylały się ku niej. Całymi dniami rozmyślała i chadzała na brzeg morza, na plażę, niemal nie dotykając stopami ziemi. Kiedy na kogoś patrzyła, nie można było oprzeć się wrażeniu, że dziewczyna przekazuje swym wzrokiem ciepło. Jednocześnie czasami w jej oczach widać było coś niepokojącego, jakieś ukryte głęboko szaleństwo. I mawiano wtedy, że to spadek po ojcu, który ogarnięty dziwną żądzą, wyruszył na wojnę do obcych krain i już nie wrócił.

Gdy widziano wszystkie trzy córki razem, nie można było oprzeć się ich urokowi. Każdy mieszkaniec patrzył i chłonął piękno, bo choć tak różne, każda miała w sobie coś niezwykłego i magnetycznego. Aldis, ze swymi niemal białymi włosami i zielonymi oczyma, mimo chłodnej urody emanowała ciepłem. Astrid, z cynamonowymi włosami i turkusowymi tęczówkami sprawiała, że ludzie pragnęli się przed nią skłonić. Sigrid, z opadającymi na plecy i ramiona brązowymi włosami i oczami przyciągała ludzi, w szczególności młodzieńców, z których każdy marzył, by zechciała za niego wyjść. I wszyscy ludzie z wioski dawno już wiedzieli, że nie są to zwyczajne dziewczęta, tak jak ich matka, kobieta nieziemsko wręcz urodziwa i ojciec, największy wojownik, jakiego widzieli. Wyczuwali, że dostępują zaszczytu oglądania jakiegoś cudu, jakichś boskich tworów, od których nie potrafili oderwać swojego wzroku.

I tak życie toczyło się, a córki dorastały i stały się młodymi kobietami. I wtedy właśnie przeznaczenie przyszło po nie, ukazując dalszy los.

Aldis znalazła sobie męża, wraz z którym założyła ród Hvitrose. Oznaczało to „biała róża", gdyż Aldis sama wyglądała jak biała róża, z zielonymi oczyma i białymi włosami. Kochała swego męża, a i on darzył ją ogromną miłością. Mieli wiele potomstwa, w tym córki tak piękne jak ich matka i synów tak odważnych jak ich ojciec. Aldis cieszyła się szczęściem rodzinnym przez wszystkie swoje dni i zmarła w podeszłym wieku z uśmiechem na ustach, otoczona ukochanymi osobami. I tak odeszła z tego świata Aldis, Szczęśliwa Żona i Matka.

Astrid stała się największą wojowniczką wszech czasów. Wyruszyła wraz z mężczyznami na wojnę, pokonała wielkiego niedźwiedzia i zdobyła uznanie wśród swego ludu. Wkrótce wyszła za mąż za mężczyznę, którego poznała na wojnie i którego, jako pierwszego w swym życiu, obdarzyła szczerą i prawdziwą miłością. Ich syn, Ludwig, zjednoczył wszystkie plemiona na wyspie i jako pierwszy założył na skronie koronę. Po wielu latach jego przydomek Krone, co znaczy „korona", przekształcił się w nazwisko. Astrid do końca życia pozostała wojowniczką i choć była mężatką, nigdy nie zaprzestała walki mieczem oraz toporem. Była kobietą niezależną i silną, przed którą każdy chylił czoła. Zmarła z mieczem w dłoni, walcząc z najeźdźcą. I tak odeszła Astrid, Niezłomna Wojowniczka.

Najmłodsza spośród niezwykłych sióstr, Sigrid, miłowała pewnego młodzieńca z wioski. Był on człowiekiem walecznym i dzielnym. Odwzajemnił uczucie dziewczyny i spędzali ze sobą mnóstwo czasu. Gdy przybyli najeźdźcy, ukochany chwycił za broń i walczył dzielnie, broniąc ojczystej ziemi i swego ludu. Wojna się skończyła, jednak Sigrid wybrała mężczyznę niespokojnego. Nie potrafił długo usiedzieć w jednym miejscu, dlatego gdy usłyszał o wojnie na lądzie, natychmiast tam wyruszył. Kochał Sigrid, lecz wewnętrzny niepokój okazał się silniejszy. Mężczyzna nie wrócił już z wojny, nie zdążywszy pojąć Sigrid za żonę. Gdy najmłodsza spośród córek Svanlaug usłyszała o tym, że jej umiłowany zmarł, nie mogła tego zrozumieć. Sama nie była w stanie znieść tęsknoty, żalu i bólu po tej dotkliwej stracie. I tak odeszła Sigrid, Tęskny Kwiat.

Trzy siostry oraz ich rodzice zostali uznani za bóstwa. Ponieważ to kobiety zostały założycielkami dwóch najpotężniejszych rodów Hapersionu, wyspy na morzu, w ich Królestwie dziedziczenie korony wygląda inaczej niż na lądzie. Od czasu do czasu, gdy korona przypadnie najstarszemu potomkowi, którym jest kobieta, królowa rządzi sprawiedliwie wyspą i jej mieszkańcami. Ową wyspą włada teraz Andrea Ester, siostra umiłowanej królowej Aidy Ester, żony króla Magnusa Crone, miłościwie panującego potomka Astrid Niezłomnej Wojowniczki.

Oby królowa rządziła jeszcze przez długie lata!