You don't know me

Hoofdstuk 1

P.o.v. Quinn

Ik staar voor me uit. Het eerste lesuur is pas net begonnen, maar ik ben nu al helemaal klaar met school.

Ik kijk op als de deur van het klaslokaal open gaat. Er staat een jongen in de deuropening die ik nog nooit eerder heb gezien.

Lexi, mijn beste vriendin, stoot me aan. 'Ken jij hem?' fluistert ze. 'Nee ik heb hem nog nooit gezien' zeg ik terug.

'Hallo ik ben mevrouw Jackson' zegt mevrouw Jackson tegen de onbekende jongen. De jongen kijkt haar aan en schud dan de hand van mevrouw Jackson. 'Zac.' Dat is het enige wat hij zegt. Hij kijkt de klas door en zijn ogen blijven bij mij hangen. Ik lach even snel naar hem en draai me dan naar Lexi die tegen mij schouders tikt. 'Wat is er Lex?' 'Hij keek naar je!' zegt ze met grote ogen. 'Ja dus?' zeg ik terug. Ze kijkt me met open mond aan. 'Heb je hem al goed bekeken of ben je blind Quinn?' Ik kijk naar de jongen die dus blijkbaar Zac heet. Hij staat met mevrouw Jackson te praten. Hij heeft donkerblond haar, helder groene ogen, zo te zien en goed lichaam en een strakke kaaklijn. Hij is best lekker. 'Hij is zeker niet verkeerd' antwoord ik naar Lexi. 'Duhhh!' Ze rolt met haar ogen en begint te lachen.

De rest van de les zijn we bezig met het bedenken wat voor jongen Zac is. En ik vraag me vooral of waarom hij naar me keek. Maar ik laat het en ga verder met het gesprek tussen mij en Lexi.

De bel gaat. Eindelijk! Het zesde uur is net voorbij. Lexi heeft nu Duits en ik heb een tussenuur dus ga naar de aula. Daar tref ik Ryan aan. 'Hey' begroet ik hem. 'Yo Quinn, heb je nu ook een tussenuur?' 'Jazeker.' Ik plof naast hem neer en leun met mijn rug tegen hem aan.

Ryan is mijn beste vriend. Ik heb hem in de eerste leren kennen omdat we toen nog bij elkaar in de klas zaten. Sinds de vierde zitten we niet meer bij elkaar in de klas. Maar ik spreek hem nog steeds. Wel wat minder in real life, maar we appen bijna elke avond met elkaar.

Hij weet heel veel van me. Maar ik moet hem ooit mijn geheim vertellen. En in bijna vier jaar is me dat nog steeds niet gelukt. Waar ik me eigenlijk heel schuldig over voel. Dus ik laat een diepe zucht.

'Hey, wat is er?' Ryan kijkt me bezorgt aan. 'Niks' zeg ik snel en lach naar hem. 'Zeker weten? Want zo ziet het er niet naar uit.' 'Ik ben gewoon moe.' Hij haalt zijn schouders op en zegt 'dan moet je vandaag maar eens vroeg naar bed.' En geeft me een knipoog. Ik lach. 'Nee, dat nooit.' En ik leg mijn hoofd weer terug op zijn schouder.

Ik praat nog wat met Ryan en het uur gaat sneller voorbij dan gedacht. Als de bel gaat zeg ik Ryan gedag en loop naar mijn volgende les. Economie van meneer Nachten. Als je het mij vraagt is die man geen echte docent. We hoeven nooit wat te doen in zijn lessen, maar als we de volgende week een toets hebben moeten we het hele hoofdstuk nog maken en nog behandelen. En dan is het onze schuld als de hele klas een onvoldoende heeft gehaald.

Nou ja. Het zal wel.

Ik ga zitten naast Lexi en pak mijn spullen. Meneer nachten heeft weer van alles geluld, maar ik heb er niks van meegekregen.

Ik zat met Lexi te praten en heb mijn schift een make-over gegeven. Het is inmiddels een tekenschrift geworden in plaats van een economie schift.

'Ga je dit weekend nog wat doen?' vraagt Lexi als we naar de laatste les lopen. 'Ik ga naar mijn vader.' 'Leuk. Wanneer kan ik een keer mee?' Oh ja. Ik had haar ooit belooft dat ze een keer mee mocht naar het huis van mijn vader. Ik had haar gezegd dat we aan het verbouwen zijn in het huis. Maar dat was een leugen. 'Ik zal het aan mijn vader vragen. De verbouwing schiet niet echt op, vandaar dat het nog wel even zal duren.' antwoord ik.

Ik vind het heel erg om te liegen tegen mijn beste vriendin, maar het moet.