You don't know me

Hoofdstuk 4

'Ugh!' Ik stap mijn bed uit en zet mijn wekker uit. Veel mensen verklaren me voor gek, omdat ik mijn bed uit moet en dan pas mijn wekker uit kan zetten. Maar voor mij werkt het.

Ik sta voor mijn kast en kan niet kiezen wat ik aan moet voor vandaag. Uiteindelijk pak ik een zwarte jeans met kniegaten een wit basic shirt en een zwarte spijkerjas. Daaronder trek ik mijn witte Nike air force 1s aan.

Mijn haar laat ik los hangen, ik doe wat mascara en bronzer op. En niet te vergeten mijn bruine kleurlenzen.

School begint om 8 uur. Ik kijk op mijn telefoon, half 7. Top ik heb nog een half uur en dan moet ik gaan rijden.

Ik stap uit mijn Aston Martin en loop de laatste 5 minuten naar school. Altijd heb ik mijn headset op en luister ik naar muziek. Eenmaal bij school aangekomen laat ik mijn headset rond mijn nek hangen en vervolg mijn dag op school.

Lexi is ziek vandaag, dus dat wordt een saaie dag. Naast Lexi heb ik niet echt vrienden. Ik ken heel veel mensen, maar dat zijn meer kennissen of klasgenoten. En als je me niet kent ben ik geen prater.

De lessen gaan heel traag. Ik staar maar wat voor me uit.

Wanneer ik eindelijk de bel hoor voor de pauze loop ik gauw het lokaal uit. Ik loop naar buiten en loop naar het park tegenover de school. Na een aantal minuten op mijn telefoon te hebben gezeten ga ik een stukje lopen.

Als ik na een paar minuutjes terug kom staan er allemaal leerlingen in een groep om iets heen. Ik loop er heen. Ik ga op een bankje verder weg staan en kijk naar wat er in de groep leerlingen gebeurt. Ik zie Zac en een andere jongen in gevecht zijn met elkaar.

Zo snel ik kan ren ik door de groep leerlingen. Een paar jongens proberen ze uit elkaar te houden, maar ze gaan wild door. Ik kijk rond. Niemand doet wat.

Wanneer 2 jongens Zac vast hebben en hij weer los komt spring ik tussen de twee in. 'Kappen!' Zac staat meteen stom verbaast stil nog met zijn hand klaar om uit te halen. De ander jongen staat op van de grond en richt zich op mij Hij kijkt grijnzend van mij naar Zac. Hij loopt grijnzend op me af. 'Bescherm je je vriendje nou.' 'Ach, wat schattig.' 'Hij is mijn vriendje niet.' sis ik.

'O schat.' Hij pakt mijn wang en een arm stevig vast. Iets te stevig als je het mij vraagt. 'Laat me los.' Ik kijk hem met een dreigende blik aan. 'Geef me één goede reden waarom ik' verder komt hij niet want ik geef hem een knietje in zijn edelen delen. Kermend valt hij op de grond. 'Net goed.'

Ik pak mijn tas op en loop naar mijn auto toe. Genoeg voor vandaag. Ik kijk nog een keer goed om me heen voor in instap en naar huis rijd.

Ik kijk naar mijn arm. Hij is nog steeds rood door de stevige grip die de jongen op mijn arm had. Ik heb eerlijk gezegd geen idee waarom ik er tussensprong. Ik ken ze beide niet. Ik kon het niet aan zien dat niemand wat deed denk ik. Echt lullig nu ik er zo over nadenk.

Thuis krijg ik een app van Ryan; hey, was jij echt degene die tussen die twee jongens sprong? Ja, iemand moest toch wat doen is wat ik terug app.

Thuis zit ik verveeld aan mijn bureau. Ik verveel me altijd zo. Ik heb nooit wat om te doen. Naast het racen dan. Maar mijn vader gaat altijd met me mee voor de veiligheid. Ik mag niet alleen naar het circuit.

Ik heb echt vrienden nodig.