be i ♤ kim hanbin

be i ♤ prologue

years ago...

The sky was turning darker because of the clouds, and it was getting quite obvious with what was about to happen later. The buildings  surrounding me had their lights turned on and seemingly, those buildings held the memories I wanted to forget.

Bawat pagtapak ko ay naririnig ko din ang mga salita na sinabi nila sa akin kanina. Alam kong hindi ko naman dapat na damdamin, pero iba talaga ang dating sa akin.

"Tamara, bakit nandito ka pa? Akala ko ba gusto kang kunin ng YG? Dun ka nalang kaya?"

"Tamara, bakit kailangan mo pang pumasok dito araw araw e sure naman na makakapagdebut ka nyan?"

"Tamara, kung ako sayo lilipat ako sa YG. Big three yun, o?"

"Che, Tamara. Dapat tapos mo na yan ngayon, di ba?!"

I shook my head as I adjusted my sweater. Suot suot ko yung binigay pa sa akin ng kuya ko. He went overseas kasama sina mama, kaya naman naiwan ako dito sa Korea.

Ilang sandali nalang, naramdaman ko na ang pagpatak ng ambon kaya naman tumingin ako sa langit. Napupuno ng madidilim na ulap, ng mga ulap na nagsasabi din sa akin na kailangan ko pang magpursigi at hindi ba sapat lahat ng to para sa pamilya ko.

I sighed, starting to walk away again. Kakaalis ko lang galing sa Morgan Ent, dahil mukhang napag iinitan nanaman ako nung ibang trainees. Kasundo ko naman yung ibang trainees, pero meron pa din sa kanila na hindi ako magawang kasunduin o ano man kahit na wala naman akong ginagawa sa kanila.

Bago bago lang din tong entertainment na sinalihan ko, siguro mag-tten years palang at halos yun din ang bilang ng trainee years ko. The thought of me being offered a contract from another label ay sigurong siyang nagpapatrigger sa fellow trainees ko.

"Alam mo, gusto ko mag audition sa Morgan Ent!" Sabi ng isang babae na nadaanan ko dito.

Papunta ako sa Han river ngayon at hindi ko alam kung ano pa bang gagawin ko. Naiiyak kasi ako na ewan, paano ba naman, hindi ko alam kung paano ko ipapaliwanag sa kanila na hindi ako aalis, na hindi ako lilipat ng entertainment at magiging loyal ako sa Morgan Ent. Hindi ako mapakali at ang tanging naisip ko nanaman na paraan para malutasan yun ay ang tumakas, umalis.

Ilang minuto pa ay nakarating na din ako dun, kaya lang ay bigla namang bumuhos ang malakas na ulan dahilan para manlamig ako.

Hindi nagtagal ay basang basa na ako at hindi ko alam ang gagawin ko. Nanginginig na ako sa lamig at parang hihimatayin na, kaya lang ay mas nagulat ako nang maramdaman ko na may kung anong naipatong sa mga balikat ko.

Nanlaki ang mga mata ko nang nakitang isang makapal na jacket yun at may heater pa, kaya naman tumingin ako sa nasa tabi ko.

He had a black hoodie on at nakasuot din siya ng black na ripped jeans. Basang basa din siya at ang nakikita ko lang sa kanya ay ang tumutulo niyang buhok dahil nakayuko siya.

"U-Um, thank you, sir," sabi ko, at nakarinig naman ako ng malalim na paghinga galing sa kanya.

Hindi muna siya nakasagot kaya naman inakala ko na hindi na siya sasagot kaya lang ay nagkamali ako nang biglaan siyang magsalita.

"It's fine. Keep yourself warm, I'm sure you're feeling cold inside that heart also," sabi naman niya, kaya mas nanlaki ang mga mata ko.

Who is he? What is he saying? Paano niya nasasabi ang mga to?

Tinignan ko ulit siya, kaya lang ay nakatingala na siya ngayon sa langit kaya naman medyo nasilayan ko na kung sino siya. Ang problema lang ay nakasuot naman siya ng face mask kaya mata lang niya ang nahagip ng mga mata ko.

Napataas ang mga kilay ko sa gulat sa naisip ko.

"Watanabe Haruto?" Tanong ko, at narinig ko naman na nagchuckle siya sabay umiling.

"Who is that?" Tanong niya, at nagshrug naman ako. Haruto was my friend in Japan, I was just hoping.

Hinarap niya ako, at saka ko lang nalaman. His eyes turned lifeless, at kumunot naman ang mga noo niya nang titigan niya ang mga mata ko pabalik.

"You're Tamara Song, Morgan Ent's longest running trainee, right?" Tanong niya, at nagulat naman ako sa narinig ko.

Kilala niya ako?

"Kilala mo ako?" Tanong ko, and he slowly nodded.

"Of course. Kim Hanbin," sabi niya, and tumango.

Nanahimik ako. Hindi ko alam ang isasagot ko.

Si Hanbin Kim yung nasa harapan ko ngayon pero hindi ko magawang makapagsalita. I admire him for his composing skills and his rapping. He's just so brilliant. Pero itong nakikita kong mga mata niyang walang buhay, ano ito?

I watched him as he breathed in deeply, still looking at the sky as if he wanted to reach it.

No limit, go touch the sky.

I remember those words so well.

He looked as if it was his lifelong dream to reach the skies, and I was sure it is.

"Hanbin?" I called, despite my voice being shaky.

"Hmm?" He hummed, still not turning his head to look at me.

"You're facing problems with your company aren't you?" I said, my voice almost a whisper.

Pinagmasdan ko siya, at nanlaki naman ang mga mata niya bago niya ito pagtakpan ng blangkong mga mata muli.

Gusto kong sabihin sa kanya na kakayanin niya ito, na hindi siya dapat magpatalo sa mga issue na ibinabato sa kanya, kaya lang ay medyo nalalamon ako ng kahihiyan.

For god's sake, ngayon lang kami nagkakilala at suot suot ko pa ang jacket niya. Heck, oo nga pala!

Naramdaman ko ang pamumula ng mga pisngi ko, but I dismissed it.

"Y-You can say that," he muttered, sabay yuko.

Kinuha ko na lahat ng kahihiyan na nasa katawan ko at saka ibinato yun sa Han River, para lang makapagsalita at sana makatulong sa kanya.

"I know I haven't debuted yet, but I faced so many things in the industry. I went to survival shows and failed despite endless training, and I know you did so, too. But remember," sabi ko, at tinapon naman niya sa akin ang paningin niya.

He tilted his head to the side, his eyes showing interest that I wished I wasn't able to read dahil kinabahan ako bigla. I sometimes wish I wasn't that observant.

"There will come a time that it will be your stage, that it will be your show," sabi ko, "Once both of us debut, I hope we see each other again."

And it was the day I first met Hanbin, but as a trainee.