Jak konie galopem Sansa rzuciła się w ramiona brata, dziękując szeptem w jego miękkie futro wszystkim Bogom Starym i Nowym za powrót jego i ojca. Wtulając się w ciało Robba zapomniała o byciu właściwą córką szlachcica, która miała ucałować rękę ojca i pokłonić się. Stęskniona za bratem mocniej objęła go za szyję.
— Udusisz mnie, słodka siostro — zaśmiał się. — Wybacz... — Wierzę, że cieszysz się nie tylko z mojego powrotu — szepnął. — Modliłam się za wszystkich wojowników — odpowiedziała, a rumieńce na policzkach zakryło grube futro. — Mam nadzieję, że twoje, moja pani modlitwy również objęły mnie opieką. — Odskoczyła od brata nagle i stanęła twarzą w twarz z Smalljonem.
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Sansa uśmiechnęła się skrępowana i unikała kontaktu wzrokowego z Jonem. Był starszy, pewniejszy niż ona i na pewno, zdawało się jej, że wiedział jak doprowadzić spojrzeniem do jej rumieńców.
— Modliłam się — potwierdziła cicho, zaciskając dłoń na małej dzierganej w skomplikowane wzory chusteczce. — Mój lordzie — dodała, podając mu swoją dłoń, którą ucałował.
Odwaga nagle zebrała się w niej i spojrzała w jego oczy, ukazujące piękno jego duszy, aby rozluźnić swoją dłoń w jego uchwycie. I kiedy zabierała swoją dłoń zostawiła w jego szorstkiej miękką chusteczkę z jej inicjałami. Zanim śmiał ją jej zwrócić, odeszła z cieniem radości na jej twarzy.
— Czy będziemy teraz jeść? — zapytał Rickon, łapiąc za jej dłoń i podążając u jej boku. — Podobno będą ciastka cytrynowe! — Tak — zaśmiała się, biorąc najmłodszego brata w swoje ramiona. — Zjemy uroczystą kolację, później chorąży ojca wrócą do domów. — Nie lubię gości w Winterfell — szepnął. — Dlaczego? — Kudłaty musi być w psiarni a on tego nie lubi — wyjaśnił jej. — Na pewno wytrzyma jedną noc. — Ucieknie i przyjdzie do mnie.
Sansa spojrzała w dal smutno. Tęskniła za Panią i nie mogła pojąć jaką głupią dziewczynką wtedy była, aby pozwolić zabić jej ukochanego wilkora. Wzięła głęboki oddech, aby się nie rozpłakać. Nienawidziła Królewskiej Przystani — była pełna gorących dni, gryzących much i nocnych krzyków — a teraz była w domu i w przyszłości pójdzie dalej na Północ. Sansa zagryzła swoje wargi i zmrużyła niebieskie oczy.
— Sanso! — Arya wyskoczyła zza rogu z mieczem w dłoniach. — Czy Robb lub Smalljon będą mogli mi opowiedzieć ich wersje historii? — Aryo, nie wymachuj tym czymś przed moją twarzą — poprosiła, zgarniając suknię jedną dłonią i omijając siostrę. — Sanso, poproś Robba! — To nie są historie dla małych dziewczynek — zauważyła, podążając z Rickonem do jego komnaty. Słyszała, że Arya ciężko oddychała za jej plecami i szła za nimi. — Jeśli w ogóle są dla czyiś uszu odpowiednie. — Sanso! Proszę wpłyń na Robba! — Pomyślę — odetchnęła. — A teraz otwórz mi drzwi.
