Aşk İzlerim | İz Serisi 1

❄ Aşk İzlerim | 5

-5-

"Hissediyorum ki bu adam benim hayatımın aşkı olacak. Tabi onu sevmeme izin verirse..."

-DERYA-

Sabah okul için hazırlanırken telefonu çaldı. Süslenme işini biraz abarttığını sanıyordu. Bunun sebebi gayet çıktı, Banu için süslenmediği ortadaydı. Ama şöyle bir gerçek vardı ki, bir gecede dünyanın en güzel kızına da dönüşse Savaş dönüp ona bakmayacaktı. Ona zerre ilgi duymuyordu, en azından genç kız böyle düşünüyordu. Dün gece de sadece yardım etmek için yaklaşmıştı kendisine zaten. İşte en çok bu üzüyordu Derya'yı. Oysa kendisi ilk gördüğü andan beri onu aklından çıkaramıyorken onun umursamaması gerçekten üzücüydü.

Telefonuna uzandığında arayanın Açelya olduğunu gördü kız. Aslında babası onları ilk tanıştırdığında Açelya Hanım diye hitap etmişti hep, fakat zamanla öyle iyi anlaşmışlardı ki abla demeye başlamıştı ona. Zaman geçtikçe onu arkadaşı gibi görmeye başlayınca kendisinin de isteği üzerine ismiyle hitap etmeye karar vermişti. Her ne kadar annesi bu durumdan son derece rahatsız olsa da, Derya onu şirin bulduğunu bile söyleyebilirdi. Annesi elbette doğal olarak Açelya'dan nefret ediyordu. Zaten bir kadın eski kocasının yeni eşine nasıl sempati besleyebilirdi ki, mümkün müydü böyle bir şey?

Derya çok iyi biliyordu ki, annesiyle dostça konuşamazdı. Anında art arda öğüt sıralardı. Söz konusu basit bir olay olsa da aniden gereksiz bir paniğe kapılırdı. Annelik içgüdüsü. Bunun için annesini suçlayamazdı. Her anne evladı için korkar, endişelenir, yer yer saçmalardı. Ancak her insan gibi zaman zaman olaylara objektif gözlerle bakan olgun bir arkadaşa ihtiyaç duyabiliyordu. Böyle durumlarda Açelya devreye giriyordu. Açelya hiç de annesi gibi değildi, onunla oturup bir arkadaş gibi konuşabilirdi. İnsanı yargılamayan, anlamaya çalışan olgun, aynı zamanda gençlerin penceresinden bakan çocuksu bir yanı vardı onun. Bir anda yüzünde güller açtı, kurtarıcı meleği ayağına kadar gelmişçesine aceleyle aramasını yanıtladı o an. "Alo, Açelya! Hayırdır bu saatte?"

"Tatlım erken uyandım. Senin de bu saatlerde dersin olduğunu bildiğim için bir arayayım dedim. Kötü mü ettim ki acaba, rahatsız olduysan sonra da arayabilirim."

"Yo, yo hayır! Kesinlikle zamanlaman harika..."

Açelya ise gülerek "Ne oldu deli kız?" diye sordu kıza. Ah, ne olduğunu bir bilse... Acaba Açelya ona ilişkiler hakkında yönlendirici, yararlı bilgiler verebilir miydi? Onun tecrübelerine güvenebileceğini tahmin ediyordu. Hem bu zamana kadar verdiği hiçbir tavsiye içi boş çıkmamıştı.

"Ya, bak söyleyeceğim ama aramızda kalacak."

"Ayıp ettin, tabi ki aramızda kalacak."

"Açelya... Ben birinden çok hoşlanıyorum."

"Ne?" Adeta gerçek bir sevinç nidası attığını söyleyebilirdi. Derya bile bu duruma bu kadar sevinmemişti doğrusu. "Kim bu çocuk peki?"

Gülerek "Bakıyorum da pek bir sevindin, benden kurtulmayı bu kadar çok istediğini bilmiyordum." diye takıldı genç kız. Oldukça keyifli bir ses tonu takınmıştı.

"Tabi ki öyle değil. Ama ne yalan söyleyeyim, akranlarının ilişkileri varken senin kimseyle görüşmemen beni ürkütmeye başlamıştı. Tamam, flörtöz bir kız olmaktansa yalnız olmak her zaman daha caziptir ama... Hani senin durumun da normal değil, anlatabildim mi?"

İçinde bulunduğu durumu kıvranarak açıklamaya çalışan kadına kıkırdadı Derya. "Tamam, tamam anladım." Onunla uğraşmak hoşuna gidiyordu. Telefonun diğer ucundan heyecanlı ses tonuyla "Eee, kim bu çocuk? Nasıl biri?" diye soran kadına Savaş'ı nasıl anlatacağımı bilemedi kız. Yüzünü ezberlediği hatta rüyalarında gördüğü adamı tarif edemiyordu iyi mi? "Ya, nasıl anlatsam... Açelya çok yakışıklı, çok hoş bir çocuk gerçekten, ama..." Umutsuzca iç geçirmişti o an. İstemsiz bir biçimde yapıvermişti bunu. Öyle bir hâldeydi ki... Ama o bana ilgi bile göstermiyor ki, diye geçirdi içinden. İlk defa hissediyordu Derya bu duyguları. İlk kez birinin gözlerinin içine baktığında kalbi yerinden çıkacakmış gibi oluyordu, o da bir türlü kendisini görmüyordu. Hatta görmek bile istemiyor denebilirdi. İşte durum Derya için bu kadar vahimdi.