De eindstrijd

Hoofdstuk 5

Klaarwakker lig ik in het donker naar het plafond te staren. In de verte huilt een wolf en een rilling loopt automatisch over mijn rug. Over 12 dagen moeten we ons bij de wolven melden met het uitgekozen duo, en tot nu toe hebben we niemand. Damian heeft dan wel een wat oudere, norse dame gevonden die geweldig kan vechten. Maar ze is heel lomp. Spierkracht heeft ze wel en dat gebruikt ze ook zeker, maar haar snelle wendingen en ontwijk manouvres zijn niet zo sterk. Verder hebben we nog de blonde jongen van twee dagen geleden. Dat was zeker geen slechte vechter. Sierlijk, snel en sterk. Hij mist alleen het mentale gedeelte. Zijn strategisch denkvermogen is niet heel sterk, maar dit is wel iets dat heel belangrijk is tijdens de race. Maar tot nu toe zijn deze twee mensen onze sterkste vampiers. Na nog een succesvolle poging houdt ik het niet meer en veer overeind. Ik ga naar Londen, het is klaar nu. Ik ga zorgen dat ik weer vampier wordt en ga die verdomde race wel zelf doen. Maar ja, hoe sluip je ongezien een huis met vampiers uit die een super gehoor hebben? Op mijn tenen trippel ik door mijn kamer, mijn reisrugzak vullend met het broodnodige: messen, ID-kaart, portemonnee met mijn pinpas en warme kleding. Ik koop wel wat eten en drinken onderweg. Ik kleed me warm maar licht aan en prop op het laatste moment nog een paar hardloopschoenen in mijn rugzak. Je weet maar nooit of ze van pas komen. Voor de zekerheid steek ik in beide laarzen nog een mes. Je weet maar nooit. Dan lukt het me om geruisloos het raam open te maken en een minuut later sta ik in de frisse buitenlucht voor mijn huis. Ik draai me om en bots prompt tegen Damian op. Shit. Ik was Damian en zijn nachtwandelingen helemaal vergeten. Damian kijkt me verbaasd aan. Ik voel hoe het bloed naar mijn wangen stijgt en richt mijn blik op de grond. 'Wilde plannen, McCain?' Vraagt Damian dan. Ik richt mijn ogen weer op en probeer hem zo standvastig mogelijk aan te kijken. 'Je hoeft niet te weten waar ik heen ga, noch wanneer ik terug kom. Ma-' Maar voor ik mijn zin kan afmaken heeft Damian me al onderbroken. 'Rustig maar, ik ga je echt niet tegenhouden Scarlett. Ik hoor je al weken mompelen in je slaap over Londen en serum's. Ik weet je plan niet precies, en dat hoef ik ook echt niet te weten. Maar wees alsjeblieft voorzichtig en ben op tijd terug. Ik dek je tot morgenochtend wel voor Carlos en de rest, maar ik kan je niet beloven dat ze je niet achterna komen.' Dankbaar kijk ik hem aan. Met zijn hoofd knikt Damian naar het bos achter hem. Zonder verder nog iets te zeggen pak ik Connor's brommer, knik nog een keer naar Damian en rijdt dan het donker tegemoet.

Vergeet vooral niet te stemmen en een reactie achter te laten van wat je tot nu toe van deel 2 vindt!

X Kim