De eindstrijd

Hoofdstuk 4

Met een kreun valt de zwartharige vampier op de grond. Meteen springt hij overeind om zijn blonde tegenstander er van langs te geven, maar ik steek zuchtend mijn hand op. 'Hou maar op, ik heb genoeg gezien.' Zeg ik en streep de zoveelste naam door op mijn kladblok. David. 'Dankjewel, David. Je kan gaan.' Zeg ik en knik naar de zwartharige vampier. Hij slaat zijn ogen neer en sloft richting het huis om zijn spullen te pakken. Het is dag drie van het beoordelen van de vampiers en we hebben nog geen uitverkorene gevonden. Tuurlijk, er zaten wel een paar goede tussen. Maar goed is niet genoeg, hoe hard dat ook klinkt. We nemen het op tegen weerwolven die een lab beheren waar ze god mag weten wat voor experimenten uitvoeren. Maar het is gevaarlijk, levensgevaarlijk. Wat een van de redenen is waarom ik in hun lab wil breken. 

Reden 1: Ik wil zo snel dit verschrikkelijke mensenlichaam verruilen voor mijn oude vertrouwde vampierenbestaan.

Reden 2: Ik wil weten wat hun plannen zijn en zo onze soldaten daar op voorbereiden.

Reden 3: Misschien kan ik wat van hun ''drugs'' stelen en zo ook zelf valsspelen. Ik haat het om het te moeten toegeven, maar de weerwolven zijn in het algemeen toch iets slimmer dan vampiers. Ja, we hebben een medicijn kunnen vinden om die vreselijke bijwerkingen tegen te gaan van dat serum dat mij terug in een mens veranderde. Maar dat zijn medicijnen, geen serums die ons in onbreekbare moordmachines veranderen.

De blonde jongen haalt me uit mijn gedachten. 'Hoe deed ik het?' Vraagt hij, nerveus in zijn handen knijpend. Ik tover een glimlachje tevoorschijn. 'Niet slecht.' Het was ook inderdaad niet slecht. Maar ja... Niet perfect.