Flash Fiction (One-Shots Compilation)

BucketList of Love

Entry #5

"If there's one thing that I could wish for, it would be miracle. What would I do with that stupid bucket list of yours if you're going to die anyway?"

[Sabrina's P.O.V]

I felt shaky and nervous when the doctors announced that I only have one month to live. My parents burst into tears after they heard the bad news. Sino ba sila para diktahan ang buhay ko? Tulad ko ay tao lang rin naman sila. They are not even fortuneteller to tell me about how and when my life would end.
I couldn't hold tears back any longer. So I run away as fast as I could. Away from the people I loved.
"Sab? Sabrina?! Saan ka pupunta?" My parents was calling me from behind but I chose to be deaf for a moment. I didn't dare to look back. Wala akong ideya kung saan man pupunta basta ang alam ko lang ay gusto kong makaalis sa lugar na 'to. Kaya naman ay hinayaan ko na lang kung saan man ako dalhin ng mga paa ko.
Tumigil na ako sa pagtakbo ng makaramdam ako ng pagod. Saka ko lang din narealized na nasa rooftop na pala ako ng ospital. I gasped for air and was surprised when I saw the fascinating view. The wind was salient for its cold unstable breeze wrapped around my body.
The blue skies a while ago turned to something grayish. Pakiramdam ko tuloy ay nakikisabay ang panahon sa nararamdaman ko. I wished everything was just one of my horrible nightmare.
"Wala naman akong nagawang mali pero bakit ba ang unfair ng buhay?" sigaw ko habang umiiyak.
Wala akong pakialam kung may makarinig man sa'kin. Paki ba nila sa nararamdaman ko?
"Life is not unfair. It is unfair to everyone which makes life fair." Napapitlag ako ng biglang may sumagot.
Pakiramdam ko tuloy ay biglang umurong yung luha ko dahil sa gulat. Nagpalinga linga ako sa paligid pero wala naman akong makita 'ni kahit anino ng isang tao. Kinakausap na ba ako ng multo? Napaaga ba ang sundo ni kamatayan sa'kin dahil sa reklamo ko? O 'di kaya'y nababaliw lang talaga ako at pati conscious mind ko ay naririnig ko na mismo.
I felt a strange cold. What am I even thinking?
"You are not imagining things as you think you are." this time ay muli akong kinilabutan ng muli itong magsalita.
"Nasaan ka? At sino ka?" tanong ko sa kawalan.
Pilit na pinapatatag ang sarili ko.
"Nandito ako." Sagot niya at sinundan ko yung boses niya at nakita ko na lang ang isang lalaking nakahiga sa may gilid ng pintuan. Medyo nakahinga naman ako ng maluwag ng mapagtantong wala sa tatlong choices na pinangalanan ko kanina. It's actually a good thing for me.
"Sino ka ba? At anong ginagawa mo diyan?" kunot noo kong tanong sa kanya.
Tumayo siya at pinagpag ang alikabok na kumapit sa damit niya. He then look at me with no expression. Hindi ko mabasa ang laman ng isip niya. Mamaya pala ay may balak itong masama sa'kin. I've simply move backwards just to make sure that he couldn't hurt me.
"Chill. I'm not bad as you think I am nor will I do any harm on you. Tulad mo ay bisita lang din ako ng ospital na 'to." paliwanag niya.
Is he even a mind reader?
"I'm not even a mind reader. It's just that it's obviously written all over your face." natatawa niyang sabi.
Aish! Ganun na ba talaga ako kahalata? Pero kahit na ano pang sabihin niya ay wala pa rin akong tiwala sa kanya. Sa panahon ngayon ay mahirap ng magtiwala kahit kanino.
"Ano bang ginagawa mo dito?" I curiously asked.
"Natutulog. Kaso bigla akong nagising dahil sa sigaw mo."
Namula ako dahil sa matinding hiya. Oh crap! Binabawi ko na ang sinabi ko kanina na wala akong pakialam kung may makarinig man sa'kin. Eh, malay ko ba namang may iba pa palang tao dito maliban sa'kin.
"Hindi ko na kasalanan pa yun." bulong ko dahil sa inis.
"Anong sabi mo?"
"Ahh wala... ang sabi ko, sorry kung nagising man kita." I didn't sounded apologetic instead I sounded sarcastically.
"If you're really sorry then you should treat me." nakangiti niyang sabi habang nakapamulsa.
I scoffed out of frustration, "Why should I?" But he grabbed me before I could even protest.
I snorted when I realized kung saan kami pumunta. Guess what? Pumunta lang naman kami sa isang ice cream parlor. This guy has even a weird taste.
"Oh bakit hindi mo pa kinakain yang ice cream mo?"
"Hindi ako kumakain niyan." I lied.
"Talaga? Kung ganun akin na lang 'to." akmang kukunin na sana niya yung ice cream ko ng bigla ko siyang pigilan.
"Sandali... nagbago na pala ang isip ko." ngumiti ako ng pilit at agad na sinubo ang isang kutsara ng ice cream.