Kenneth Meralco (Doctor Series #1) COMPLETED

Kabanata 54

                                                                                 Yvonne

It only takes two hours to got in our destination. Kagigising ko lang din at abala parin si Elisier sa pag-i-scroll ng kaniyang cellphone. I turned my head and glanced at the front row. Kenneth is still sleeping while Trixie is happily taking him some photos. Nakaramdam ako ng kaunting selos. It should be me. I must be the one who is sitting beside him. But I don't have the rights? Napailing na lamang ako ng mapakla at muling bumaling kay Elisier na ngayon ay nakatanaw na rin sa gawing unahan.

"Ang sakit diba?" Malungkot nitong pahayag at ngumiti ng pilit na siya namang ipinagtataka ko.

"What are you talking about?" Tanong ko.

"Bakit kaya hindi natin maintindhan ang mga tao? They use to pretend that it's just nothing. Na ayos lang sila, but their eyes were showing opposite to it" matalinghaga nitong sambit at bumaling sa akin. He stared back in my eyes and I can't help but to stares back too. I can see through his blue round eyes the sadness depth on it.

Back to the words that came out on his mouth. I take a back. He's right. People are confusing. Bakit nga ba? Sinasabi nating ayos lang tayo pero hindi naman talaga.

"Well..." Sagot ko at napabaling sa labas ng eroplano. "Ganoon naman talaga diba. You have to pretend that you're fine even if you're not. Dahil alam natin na iyon lang ang mabilis na paraan upang pansamantalang sabihan ang ating puso na ayos lang tayo. Para kahit papaano mabigyan natin ng kaunting pag-asa ang ating sarili para sa susunod na mangyayari. Dahil kung patuloy tayong magpapadala sa ating nararamdaman hindi ba magmumukha tayong tanga? We must learn to let things go even if it hurts us the most" patuloy ko at syaka napabuntong-hininga.

"Ehem!" We came back to our senses when someone's voice broke out our conversation. "Aalis na tayo" at sinundan ng malamig na boses ni Kenneth ang aming mala-damdaming usapan.

When I glanced in front. He is facing his back to us while Trixie is clinging on his left arm. For the nth time, I feel the burn sensation again. It strike directly to my chest like a hurricane. Pero hindi ako nagpadala sa nararamdaman ko. I shook my intire body para makagalaw ako sa mismong kinauupuan ko. I stood hurriedly and grab my luggages just above on where we were sitting. Tutulungan na sana ako ni Elisier but I insisted. Ako na mismo pa ang bumitbit nito dahil wala naman akong dala at alam ko na may sarili siyang gamit na kailangan niyang dalhin. 

Alam kong pareho kaming pagod sa byahe kaya ako na talaga ang magdadala nito. Dala-dala niya rin ang kaniyang bagahe nang pababa na kami sa plane. Nakasunod siya sa akin ngayon at pilit na sinasabayan ang aking paglalakad. Patakbo niyang nilakad ang pagitan namin at hingal na tumabi sa akin nang tumigil na ako.

"Ang bilis mo namang maglakad" hingal na sambit pa rin nito at ibinaba ang bagahe niya.

"Sinabi ko bang sumunod ka sa akin" pataray kong sambit habang sa unahan pa rin ang tingin kung saan tanaw ko ang pag-alalay ni Kenneth sa bagahe ni Trixie.

I heard him sighed but didn't mind it. "Ang sungit mo talaga" nahihimigan ko ang pagtawa niya kaya mas lalo naman akong nainis.

"Ano iyon sa iyo?" Inis na baling ko at pinandilatan siya.

"Sorry na, chill lang okay?" Natatawa pa rin niyang sambit. Sa inis ko ay mas binilisan ko pa ang lakad at hinayaan siya roon na tawa ng tawa pa rin sa akin.

Pagkarating namin sa labas ng airport ay doon na sumalubong sa amin ang mga mahigit 10 ka-tao habang may bitbit na mga tarpaulins. May nakasulat sa bawat isa nito ang 'welcome doctors'. Kaya nagpasalamat naman kami  sa kanilang mainit na pagtanggap sa amin at binigyan silang lahat ng matatamis na ngiti.

"Pasensiya na po kayo sa sasakyan ko ma'am, sir" ani Mang Kano ng minsang nakasakay na kami sa truck niya. Hindi rin naman ito masama, malinis rin naman at may okupadong upuan para sa amin.

"Ayos lang po sir" sagot naman ni Kenneth at ngumiti kay mang Kano.

Bigla tuloy akong napa-isip na may tinatago rin palang kabaitan itong si Kenneth. Kanina kasi ay tinulungan niya si Mang Kano sa pagkarga ng ilang mga karton para maiusog ito sa unahan. May binili kasi daw muna sila bago sila naparaan sa airport para sunduin kami.

Naka-upo siya sa kaharap namin at katabi niya parin si Trixie. Mabait naman si Trixie at maganda rin. Siguro iyon ang nagustuhan niya rito.

I want to look at him and tell him everything. What I had felt with all of this crazy feelings of mine. Pero natatakot ako, natatakot na baka hindi niya ako matanggap. Natatakot ako na baka wala na talaga siyang nararamdaman sa akin. So tatahimik na lang ako at pagmamasdan na lamang siya.

Nang makarating na kami sa mismong lugar kung saan kami mamamalagi ay agad kaming lumabas ng truck. Isang simpleng resthouse ang titirhan namin rito. Hindi naman ito kalakihan at hindi rin maliit, sakto lang para sa aming apat.

Kinuha namin pareho ni Trixie ang aming bagahe habang parehong nahihirapan sa pagkarga nito. Hindi ko alam kung bakit hindi ko na ito makaya. Eh kani-kanina lang ay nadala ko naman ito, siguro dahil sa pagod na rin.

Mabilis akong napaigtad ng makita ko sa gilid ng aking mga mata si Kenneth na nakatayo. Napaayos agad ako ng tayo at hinarap siya. I thought he will gonna help me with my luggage. Pero nilagpasan niya lang ako at kinuha ang bagaheng dala dala ni Trixie.

Bangungot lang ba ang lahat ng ito? Dahil kung oo, gustong-gusto ko na talagang magising. Gusto kong magising at makitang katabi ko lang talaga si Kenneth sa isang kama. Magising sa tabi na ako lamang ang minamahal niya. Masaya at walang inaalalang problema. Pero ito ang katutuhunan. Kahit kailan man hindi ako tulog. Hindi ito isang panaginip lang, and I must accept the truth. Na hindi ko na maibabalik pa ang dati.

"Let me carry it, I know you're tired" aniya at naunang lumabas ng truck.

"Uhm... Yvonne, gusto mo tulungan kita? I know that you're tired too?" Sambit ni Trixie ng may pag-aalala sa kaniyang mukha.

"Thanks, but I help her na, Trixie. Magpahinga ka na lamang" sabat ni Elisier na nasa likuran ko na pala. Wala na akong nagawa pa. I don't want to argue with Elisier anymore. Wala akong ganang gawin pa ang bagay na iyon. All I want right now is to sleep in my room and lock myself there.

Pilit akong kinausap ni Elisier, ngunit tanging pagtango lamang ang aking isinagot. Napipi na ata ako, dahil ba ito kanina? Sa kanya?

Nabg makapasok na kami sa loob ay agad rin naming nakilala ang landlady na si Lola Armeta. Mabait ito at maalaga sa aming lahat. Siya ang magiging bantay namin sa rest house na ito. Kung may mga kailangan raw kami ay itanong lang namin sa kanya at sasagutin niya ang mga ito.

"Oh iha, hanggang dito na lang. Ito na ang magiging kwarto mo simula sa araw na ito. Nasa loob napala ang mga kagamitan mo, naidala na noong gwapong lalaki. Kung may nais kang itanong, bumaba ka lang. Nandoon lang ako sa sala, maliwanag ba?" pagpapaalala nito.

"Maraming salamat po, Lola Armeta" ngumiti lamang siya at nababa na sa hagdan.

Kahit na may katandaan na ito, hindi parin maikakaila ang lakas ng kaniyang katawan. Maliksi parin sa kabila ng mga kulubot at mapuputi nitong buhok.

Mabilis kong itinulak ang pintuan at bumungad sa akin ang hindi kalakihan na kwarto. Simple lang rin ang bawat desenyo nito pero maganda at malinis. Gaya ng nakasanayan kung veranda, tanging bintana lamang ang nagbibigay ng daan upang matanaw ang labas. Masarap rin ang simoy ng hangin dahil sa mga puno na nakapalibot sa buong rest house. Muli akong tumingin sa paligid at napabuntong hininga. Marami na ring nangyari sa araw na ito. Bigla akong naupo sa kama at ibinagsak ang katawan ko sa punting bed sheet. I want to rest. I want to gain more energy, para sa kung ano man ang mangyayari mamaya makaya kong manipulahin ang sarili ko.

At tuluyan ng pumikit ang talukap ng aking mga mata.

#

A/N: Sorry for the delay update!! Just busy sa school💕

Black_potomes 🔱