I am the luckiest PERSON to have You (Ara Galang and Thomas Torres)

CHAPTER 36

ARA'S POV

*sa bus terminal*

Me: Uy, Yeye! Text me kapag nakauwi ka na ah. *smile* Don't forget para di ako mag-alala.

Mika: Oo! Sige, text ka rin kapag nakauwi ka na ah!

Umakyat na ko sa bus and I sat on beside an old lady.

Old Lady: Hija, hindi ba, ikaw ay isang volleyball player ng La Salle?

Teka, pano niya naladae? Malamang, naka-t-shirt ka kaya na green at may malaking ''DLSU'' pa na nakalagay sa harap. Ang tanga mo Ara.

Me: Opo, Lady Spiker po ako.

OL: Ano nga pala ang pangalan mo?

Me: Victonara po. Victonara Galang. Pero Ara po ang tawag sakin.

OL: Ikaw nga! E, nakakapag-salita ka ba ng Kapampangan?

Me: Opo.

Wow ah, kilala pa ko ng lola na to. Sa tanda niyang yan, nagagawa niya pang manood ng volleyball?

Me: Uhm, bakit niyo po natanong?

OL: E kasi, yung apo ko, idol na idol kayo. Volleyball player rin siya sa school niya.

Me: Talaga po?

OL: Oo.

Teka, hindi ko pa alam yung pangalan niya. Let me ask her.

Me: Lola, ano pong pangalan niyo?

OL: Ako si Lucia Castillo. Lola Lucy na lang.

Me: Ah, sige po, Lola Lucy. *smiles*

Lola Lucy: Pwede bang magpa-litrato sayo?

Me: Po?

Lola Lucy: Ang sabi ko, pwede bang magpa-picture? Naku kabataan talaga ngayon. Hindi na maintindihan ang ibang mga tagalog na salita.

Me: Ah, hehehe. Sige po.

Binuksan niya yung bag niya, at aba, Lola Techie II pala ang kausap ko! Pagkatapor magpicture. . .

Lola Lucy: Naku, maraming salamat. Kung kasama ko lang ang aking apo sa sandaling ito, tiyak tuwang-tuwa na iyon. Pagkauwi na pagkauwi ko, ipapakita ko agad ito sa kanya.

Me: Naku, maraming salamat po. Siya nga po pala, saan po kayo uuwi?

Lola Lucy: Sa San Fernando ako nakatira, pero meron akong dadaanan sa Dau. Ikaw hija?

Me: Ah, sa Angeles po.

*umandar na yung bus*

Lola Lucy: Naku, matutulog na muna ako. Sige, hija.

Me: Sige po.

Wow, ang bait naman ni lola. Sa dinami-dami ng mga nakatabi ko sa bus, she's the first person who actually talked to me and asked me who I was.

MIKA'S POV

Pagkasakay ko ng bus, boom. May nagpa-picture na agad. Ganito na ba talaga ako ka-artistahin? Joke. Grabe lang kasi yumg pagtanggap ng tao sa team. Yung, bawat may pupuntahan kami, laging may nagpapa-picture samin. Umupo na ko sa seat, and sakto tumawag si mama.

Me: Hello? Ma?

Mama: Anak, nasaan ka na ba?

Me: Huh? Nakasakay na ko ng bus. Bakit ma? May problema ba dyan?