Tekrar bir hastane odasında çeşit çeşit kabloya bağlanmış ,yaşamak için bedenimdeki hastalıkla savaşıyordum.
Ne kadar oldu uyanmayalı bilmiyorum.
Herkes sabahları başının yanında örtüp duran saati susturmak için oflayarak yatağından kalkarken, ben hastane yatağına bağlı bir türlü uyanamadan uyuyup duruyordum.
Bazı insanlar karanlığa aşıktır çünkü içlerindeki ışığı kaybeden gözleri karanlığa alışır hatta her tarafı karanlığa bulamak için bütün ışıkları söndürüp yok ederler.
Ama ben karanlıktan çok korkuyorum. Çocukken yatacağım zaman bile ışığı açık bırakırdım.
Şimdi ise kapalı göz kapaklarımın altındaki karanlıkta tek başıma kalmam benim için berbart bir durumdu.
Kendim ile ilgili hiçbirşey hatırlamıyorum arada rüyalarımda gördüğüm, küçük bir çocukken ailemin gözlerimin önünde katledilme sahnesi dışında.
Zihnim bir harabe gibi bomboş .Sanki anılarımın çürüyüp yok olmuş yada yıkılıp beni altında bırakmış gibiydi.
Lafın kısası bu hastane odasında yanlızlığımı bastıran şeyler, kalp ritmimi kontröl eden cihazın çıkardığı sesler ve arada beni denetleyen hemşirelerin bana acıdıklarını anlatan cümlelerinden başka hiç birşey yoktu.
Uyandığımda beni neler bekliyordu bilmiyorum.
Sadece hiçbirşeyin eskisi gibi olmayacağını biliyor ve hissediyordum....
Ben Elfida...
Sessizliğime aşık olan bir adamın sevdiği , sessizlik ve yanlızlığa mahkum edilmiş suskun bir kadınım...
Yorum ve desteklerinizi bekliyorum. Oylamayı unutmayın lütfen(:
ŞİMDİ OKUDUĞUN
ELFİDA💫
Teen Fiction""Eğer farklıysan, yalnızlığa mahkum oluyorsun."" Kusuruma bakmayın lütfen açıklama kısmına pek birşey yazmak istemiyorum. Sadece bu cümleyi yazıp hikayemi okuyup beğenmenizi umuyorum. Şimdiden destekleriniz ve ilginiz için teşekkür ederim♡((: ~~Ke...
