Yaşadığım her gün senin içindi aslında, gittiğin andan itibaren uykulara dalmamın sebebide seni görmek istememdendi. İçim şuanda bir cehennem yeri, öyle bırakıp sarılmadan gittiğin için, ama öylede gidilmezdiki hani beraber tedavilerime başlıcaktık ne biliyim herkesten uzaklaşıp kimsenin olmadığı bir yere kendi evimizi yapıcaktık, camların her satırında papatyaları beslicektik. Artık pek mühimde değil yanına gelmeye korkar oldum, sana ulaşamaz oldum, öldün mü yoksa yaşıyor musun bunu bilmiyorum, en çokta canımı bu yakıyorya zaten. Önceden adım atsan haberim olurdu, şimdi nerde ne yapıyorsun bilmiyorum, eğer bir ömrüm daha olsaydı ne kadar canım yanarsa yansın, yine sana o canı düşünmeden vermek isterdim. Sen benim sol yanıma darsın artık seni yavaş yavaş vücuduma kazımaya başladım, adın ilk gözüme çöküyo sonra yavaş yavaş hatıralar göz yaşı olup tenime. Sanırsam geride acı günler kaldı. Artık ne adına, ne için savaşıcam gram bilmiyorum hayallerim kan revan bir biçimde acıya dayanıyorum ama bu vücudumu çok zorluyo be saçının kokusu üzerime çöküyo, yavaş yavaş travma yaşıyorum galiba. Yüzümde gözyaşımdan çok parmaklarının olmasını isterdim en büyük eksiğimde bu sanırsam. Eğer bir gün yanına gelmeye cesaretim olursa ilk uzaktan izlicem seni, sonra tebessüm edişlerinle mutlu olucam biraz, tekrar büyütcem seni içimde sonra gelicem ellerine, kollarına sarılıcam, birazda saçının kokusunu oksijen bilicem kendime sonrada oturup biraz ağlıcam işte o zamana kadar yaşıyor ol minik kızım benim.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Gece Günlüğüm
Non-Fiction🌼 | Kanatlarını satıpta tonlarca kelebek almış. Aslında kalemimin kuvvetli olduğunu düşünmüyorum, içlerinden çıkamadığım çoğu gece içimi insanlara değilde kalemime anlatmayı tercih ediyorum. Yazıcağım ve yazmakta olduğum her bir sayfam kurgu değild...
