Τρέχοντας στο Χάος

//3//

Καταπίνω τη μπουκιά μου ηχηρά και πατώντας στις μύτες των ποδιών μου πλησιάζω τη πόρτα.

Η καρδιά μου αρχίζει να χτυπά δυνατά στο στήθος μου και νιώθω ότι θα πεταχτεί μπροστά στα πόδια μου.

Ανατριχιάζω καθώς η μαλακή υφή του μπορντό χαλιού κάτω από τις πατούσες μου αλλάζει και πλέον νιώθω το κρύο μάρμαρο.

Αθόρυβα και με το άγχος να με έχει καταβάλλει ακουμπάω το αυτί μου πάνω στη πόρτα χωρίς να ξέρω τι ακριβώς περιμένω να ακούσω.

Κανέναν να μου ψυθιρίζει "Θα σε σκοτώσω" με γλυκιά φωνούλα;

Ξεφυσάω πάλι αθόρυβα και τα πόδια μου γίνονται ζελέ από το φόβο.

Γιατί σκατά φοβάμαι; Δεν είναι ότι είμαι και κανένα τρίχρονο μόνο του στο σπίτι. Απλά πρέπει να ανοίξω και να υπερασπιστώ τον εαυτό μου.

Ναι, αυτό θα κάνω.

Με τρεμουλιαστά χέρια αποφασίζω να κοιτάξω από το ματάκι.

Οι βλεφαρίδες μου ίσα που ακουμπάνε στο μικρό στρογγυλό γυαλί και η κόρη μου εστιάζει στον άντρα μπροστά μου.

Σοβαρά τώρα;

Ανοίγω απότομα τη πόρτα και ένα ελαφρύ δροσερό αεράκι χτυπάει το πρόσωπό μου.
Κοιτάω τον αδερφό μου από πάνω μέχρι κάτω νευριασμένη όσο αυτός χαλαρός μπαίνει μέσα στο σπίτι.

"Κλειδιά δεν έχεις; Τι είμαι εγώ; Ο προσωπικός σου μπάτλερ; Με κατατρόμαξες ηλίθιε! Εσύ δεν ήσουν στον κολλητό σου;" πετάω τις ερωτήσεις τη μια πίσω από την άλλη όντας νευριασμένη και συγχισμένη παρά αγχωμένη.

"Χαλάρωσε σκατό" απαντάει ο αδερφός μου υπερβολικά ήρεμος ενώ ξαπλώνει στον καναπέ τρώγοντας το δικό μου κουλούρι που είχα αφήσει στο τραπέζι. "Απλά ξέχασα τα κλειδιά μου" συνεχίζει.
Προσπερνάω τα σχόλιά του και τρέχω καταπάνω του.

"Αυτό ήταν δικό μου βλάκα" του λέω με παράπονο και φουσκώνω τα μάγουλά μου.

"Αχ ναι; Κρίμα" προσποιείται τον μετανιωμένο με μπουκωμένο στόμα.

"Ηλίθιε" χτυπάω το πόδι του και καθώς φεύγω αυτός μου χαμογελάει νικητήρια.

Λίγω πριν ανέβω τη ξύλινη σκάλα ακούω τη φωνή του να καλεί το όνομα μου.

Κάνω αναστροφή και περνάω ξανά τον διάδρομο με προορισμό το σαλόνι.

"Δεν σου φέρνω άλλο κουλούρι να ξέρεις!" φωνάζω ενώ έρχομαι στον χώρο του σαλονιού.