Τρέχοντας στο Χάος

//4//

Ξεφυσάω και παω να ανοίξω τη πόρτα.

Έμεινα λίγο έκπληκτη όταν βρήκα την αδερφή μου μπροστά στη ξύλινη πόρτα αλλά όπως και να έχει της έδωσα μια σφιχτή αγκαλιά.

"Γκρετάκιιιιι" χασκογέλασε στο άκουσμα του ονόματός της και τράβηξε τον εαυτό της από την αγκαλιά.

"Τι κάνεις μικρή; Σου έφερα σάντουιτς από τη δουλειά. Γιατί δεν έφαγες τα μακαρόνια;" η αδερφή μου ρωτάει και εγώ αρπάζω τη σακούλα που έχει στα χέρια της.

Προχωράμε μέσα και καθόμαστε και οι δυο στο κρεβάτι μου όσο εγω ξεκινάω να απολαμβάνω το σάντουιτς που έφτιαξε.

"Είπα να μη κάψω το σπιτικό μας"

"Πως και έτσι;"

Τα γέλια μας δεν κρατάνε πολύ.
Η αδερφή μου κοιτάει το βαζάκι στο κομοδίνο και εγώ κοντεύω να πνιγώ.

"Τι είναι αυτό;" η απορία αναγράφεται ξεκάθαρα στο πρόσωπο της.

"Εμμ τίποτα τίποτα" λέω με ένα αθώο γελάκι προσπαθώντας να αλλάξω το θέμα. Ελα, σκέψου Εστέλλα!

Και με τη τέλεια ικανότητα που δεν έχω στο να ελίσσομαι έξω απο καταστάσεις απλά το έκανα χειρότερο.

Το μόνο που μπορούσα να σκεφτώ ήταν..

"Τι ξέρεις για το δάσος;" είπα απότομα και όταν το κατάλαβα προσπάθησα να το σώσω.

"Δηλαδή, εννοώ, είσαι μεγαλύτερη και σίγουρα η.. μαμά, σου είχε μιλήσει γι'αυτό το μέρος πριν έρθουμε εδώ!"

Βλέπω την αλλαγή στην έκφραση του προσώπου της και νοητικά μουτζώνω τον εαυτό μου.

Γιατί πρέπει πάντα να είσαι τόσο ηλίθια;

Η Γκρέτα καθαρίζει τον λαιμό της και ξεκινάει με μια δυσκολία να μιλάει.

"Δεν.. δεν θυμάμαι και πολλά. Πάντα έλεγε ότι εάν τελικά ερχόμασταν εδώ λόγω, ξέρεις ποιου, απλά να μη πλησιάζαμε. Πάντα τόνιζε να μην παίζουμε κοντά εκεί με τον Χάνσελ όταν ήρθαμε εδώ" βήχει λίγο και συνεχίζει με ένα χαμόγελο και βλέμμα κολλήμενο στον τοίχο σαν να ονειρεύεται ξύπνια. "Θυμάμαι σε είχε στην αγκαλιά μια μέρα, επειδή έκλαιγες συνέχεια. Κλαψιάρικο! Καθότανε στο μπαλκόνι και μας κοίταζε όσο εμείς παίζαμε με την αγαπημένη μπάλα του Χάνσελ. Την είχε πάρει για τα γενέθλιά του. Θυμάμαι λοιπόν πως για κάποιον λόγο όσο κρατούσε την μπάλα στα χέρια του άρχισε να πλησιάζει το δάσος και δεν άκουγε τίποτα. Ούτε εμένα και τη μαμά που του φωνάζαμε, ούτε εσένα που έκλαιγες"

Κοιτόυσα σοβαρά την αδερφή μου όσο αυτή συνέχιζε να κοιτάει στο κενό. Μυαλό χαμένο.

"Η μπάλα κατρακύλησε ανάμεσα από τα δέντρα και αυτός σαν να υπνοβατούσε πήγε να την πάρει. Πριν καλά συνεχίσει, η μαμά τον γράπωσε από τη μπλούζα με τρομοκρατημένο ύφος. Μας πήρε από εκεί -με εσένα ακόμη στην αγκαλιά της να κλαις- και κλειστήκαμε στο σπίτι. Την ίδια ημέρα όσο εσείς κοιμόσασταν εγώ κρυφάκουσα τη μαμά και κάτι άλλες γιαγιάδες που μιλούσαν στο σαλόνι. Οι γυναίκες μιλούσαν για στοιχειωμένα δάση και άγριους δαίμονες. Ανθρώπους, ή μάλλον κάτι σαν ανθρώπους, που με μόνο ένα τους βλέμμα μπορούν να σου προκαλέσουν πόνο χειρότερο από επώδυνο θάνατο όσο είσαι ξύπνια. Ελέγχουν το μυαλό σου χωρίς την έγκρισή σου"

Το κλίμα του δωματίου είχε αλλάξει και σαν να το καταλαβαίνει η Γκρέτα, απότομα "ξυπνάει" και μου γελάει.

"Εστέλλα, ήμουν μικρό παιδί. Δεν ξέρω καν γιατί το θυμάμαι. Λογικά όλα αυτά ήταν στη φαντασία μου" λέει με έναν ανεξήγητο χαλαρό τόνο λες και δεν μου εξιστορούσε μόλις πριν λίγο ολόκληρο τον Χάρι Πότερ.

Η αλήθεια είναι πως πολλές γιαγιάδες στο χωριό έχουν τέτοιες προκαταλήψεις αλλά είναι απλά... προκαταλήψεις.

"Άσε τις χαζομάρες μικρή και κάτσε διάβασε. Απλά μη πλησιάζεις το δάσος"
Λέει με ένα ας πούμε καθησυχαστικο χαμόγελο και βγαίνει από το δωμάτιο εξαιρετικά γρήγορα.

Στο μεταξύ το βλέμμα μου έμεινε κολλημένο στο παράθυρο.

[...]

Βράδυ, 03:17

Ξύπνησα από ένα πολύ περίεργο όνειρο.

Και σαν κλασική Εστέλλα έπρεπε να το κάνω χειρότερο.

Βγαίνω από το πάπλωμα, φοράω μια ζακέτα και τα αθλητικά μου.

Χωρίς φασαρία βγαίνω έξω από το σπίτι με τα κλειδιά στο χέρι και κοιτάω τριγύρω για τυχόν κάμερες.

Καλά σουτ για τις γειτόνισσες κοιτούσα.

Τρέχοντας και με την αδρεναλίνη να χτυπάει κόκκινο, ξεκινάω τη πορεία μου στο δάσος.

Με το που το πόδι μου αφήνει τον χωματόδρομο και πατάει στο μαλακό χόρτο μια περίεργη αίσθηση με κατακλύζει.
Ας δούμε λοιπόν.