The Spiderling [VOLTOOID]

Wat?!

~Alice~

"Alice, kun je me het antwoord geven op de eerste vraag?"
Ik tilde mijn hoofd van mijn tafel en keek op. De hele les had ik half geslapen en ik wist het antwoord niet. Paniekerig keek ik rond.
MJ was aan het lezen, die had waarschijnlijk ook niet opgelet. Peter zat in zijn computer gedoken en keek ook niet op. Ned was mijn laatste hoop. Ik keek hem wanhopig aan.
"384," fluisterde hij. Ik zuchtte opgelucht.
"384," zei ik vol overtuiging terwijl ik naar de docent keek. Zij had ook wel door dat ik mijn antwoord niet zelf bedacht had.
"Volgende keer wil ik graag de je oplet, zodat je zelf je antwoord kan geven." Ze zucht en gaat verder met de les.

Later in de pauze zitten we met z'n vieren aan een tafel. Ik luister mee met het gesprek van Ned en Peter.
"Waarom kan je alweer nier?" Vraagt Ned teleurgesteld.
"Sorry, ik heb de Stark stage," antwoord Peter.
Peter is heel erg afwezig de laatste paar maanden. De enige keer dat we elkaar spreken is op school, terwijl dat eerst ook na school was: samen huiswerk maken, samen eten of gewoon chillen.
Het begon eigenlijk allemaal na de BioLab excursie. Hij verdween altijd na school voor drie maanden zonder reden.
Toen kreeg hij de Stark stage en ging hij naar Duitsland voor een tijdje.
En nu, elke keer na school, verdwijnt hij omdat hij dingen moeten doen voor die stage.
Ik weet niet precies hoe zo'n stage werkt, maar volgens mij hoef je er niet zó veel voor te doen.
"Dan gaan we wel met z'n drieën chillen," onderbreekt MJ mijn gedachtes.
We kijken Peter alledrie een beetje boos aan.
"Sorry hoor, maar als Mr. Stark me nodig heeft, moet ik klaar staan," verontschuldigd Peter.
"En hoe vaak is dat gebeurt?" Vraag ik. Bij die vraag kijkt Peter me aan alsof ik iets heel erg gemeens heb gezegd. Dat is dus een gevoelig puntje.

TRING

We zitten weer in de klas, aardrijkskunde deze keer. Ik ken na over waarom Peter zo mysterieus doet. Hij heeft sowieso iets dat hij ons niet verteld, iets dat hij voor ons verbergt, maar wat?
Ik besluit om na school op onderzoek te gaan.
Dan gaat de bel weer. School is uit. Ik kijk naar de plek waar Peter zit, maar hij is al weg.
Dan kijk ik naar de deur en zie dat Peter net naar buiten stapt. Ik besluit hem te volgen.
Hij rent over de gangen. Snel maar zachtjes ren ik achter hem aan. Ik kan hem bijna niet bijhouden.
Er is nog niemand op de gangen. Alleen Peter en ik. Hij duwt de deuren open, ik volg op afstand. Dan blijft hij opeens stil staan en kijkt om zich heen. Snel verstop ik me achter de deuren. Ik gluur door het raampje in de deur.
Opeens springt Peter omhoog over het grote hek.
Wat?! Hoe dan?
Dan ren ik achter hem aan.

Voor een moment ben ik hem kwijt. Ik loop door de straten. Ik check elk steegje. Dan, op het moment dat ik het wil opgeven, zie ik Peter. Hij staat in een steegje en kleed zich uit. Wat is hij aan het doen?
Hij haalt een soort onesie uit zijn tas en trekt hem aan. Dan zie ik dat het geen onesie is...

Waar eerst Peter stond, staat nu Spider-Man. Ik wrijf in mijn ogen. Ik kan het gewoon niet geloven. Gebeurt dit echt? Hij springt omhoog en staat nu op het dak. Ik draai me om en loop snel weg.
Ik moet mijn gedachtes even op een rijtje zetten. Ondertussen loop ik snel naar huis. Peter is Spider-Man. Dit is te gek om waar te zijn.
Dan bedenk ik bij mezelf dat het best wel logisch is. Waarom hij altijd verdwijnt, waarom hij nooit meer tijd heeft voor ons.
Hij begon raar te doen na de excursie naar BioLab. Het moet toen gebeurt zijn. Maar wat? Ik moet dit verder uitzoeken.

Moet ik het de rest vertellen? MJ en Ned hebben het recht om het te weten, we zijn beste vrienden! Toch denk ik aan de ene kant dat het niet zo'n goed idee is, hij hield het niet voor niets geheim, toch?
Ik besluit om eerst Peter te confronteren.

DRING

Ik bel aan bij het huis van Peter. Ik denk na over wat 'Spider-Man' allemaal heeft gedaan en probeer te beseffen dat dat allemaal Peter was. Bijvoorbeeld die keer dat hij dat vliegtuig omleidde. Als hij dat niet had gedaan, zouden er heel veel mensen nu er niet meer zijn.
May doet de deur open.
"Hey Alice! Peter is niet thuis," zegt ze.
"Maakt niet uit, ik wacht wel," antwoord ik. Dan werk ik mijn weg naar binnen voordat May me kan tegenhouden.
"Ik ben op zijn kamer, oké?" Zeg ik voordat ik Peters' binnen ga.
Zou May het weten?

Na tien minuten komt May binnen. Het is inmiddels al 22:00 en Peter is nog steeds niet komen opdagen.
Ik kijk op mijn mobiel, eigenlijk moet ik zo wel naar huis...
"Waarom ben je hier eigenlijk, schat?" Vraagt May. Ik twijfel of ik de waarheid moet vertellen. Ik doe het toch.
"Peter doet de laatste tijd heel erg raar. Dus ik dacht: ik ga kijken wat er met hem is. Ik volgde hem de klas uit, maar toen sprong hij opeens over een hek heen. Later zag ik hem in een steegje omkleden. Niet zomaar omkleden, hij trok het Spider-Man pak aan. Dus ik ben nu nog steeds een beetje in shock. Daar wilde ik het met hem over hebben," leg ik uit.
May kijkt me geschrokken aan. Shit, ze wist het nog niet.
"Ik denk dat je het niet goed gezien hebt," zegt ze dan. Ik kijk haar doordringend aan, alsof ik haar gedachtes wil lezen. "Het kan toch niet dat Peter Spider-Man is?"
Ik denk na. Als ze het nog niet wist, zou ze niet zo reageren. Ze ontkent het, dat betekend dat ze het al wist. Klinkt logisch.
Net voordat ik tegen May wil gaan zeggen dat ik weet dat zij het weet, kraakt het raam. Het lijkt alsof iemand van buiten het wilt open maken. Dat moet Peter zijn.
May en ik kijken beide naar het raam. Langzaam gaat het open...