Hüznün doruk mevsimindeyim,
Çıkış yolu bulamadığım labirentlerin mahsenindeyim,
Nedenlerimin daha derine indiği çukur bir kafesteyim,
Ya da kıpırdanmaya mecali kalmayan yorgun bir ahesteyim.
Bende depremler az kalır,
Çünkü sıkışıyorum zerrelerimin arasında
Bende yaralar çok kalır,
Çünkü iyileşemeyecek kadar zayıf ve takatsiz bir bedenin içerisindeyim.
Düşunceler sarmalında yeni yollar yapıyorum kendime,
Belki her sarsıntısı beni zedeleyen bu depremden kurtulurum diye,
Yokuşlarımın her birinde başka bir uçurum var,
Hepsinde bende derin iz bırakan yaralayıcı sahneler var.
Çıkıyorum aslında ben bu karartıcı suret ve yıpratıcı hallerden,
Ulaşmayi istiyorum esasında yeni köprülere,
Aralamayı bekliyorum yeni hevesleri,
Kurtulmayı diliyorum belkide,
Bende hissimi köleleştiren bu alışamadığım düşünceden.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
BİR YANGIN YERİDİR BENİM SESSİZLİĞİM
PoetryBir yangın yeridir benim sessizliğim Her yanı alev alsa da Her toprağı çorak koksa da Bulurum ben köklerimin başladığı yeri Bir bulutun yağmuruna sevdası gibidir benim özleyişim Islanmayı beklsede kurak gözlerim Duymayı istesede kalbim hüznün titre...
