Yaz, kalbini sessiz olması için uyardı. Havaya yayılan B vitamini kokusunu çiğerlerine doldurdu. Nefesini düzene sokmaya çalıştı.
Hastane koridorlarında sıra bekleyen hastalara, ölüm lahzalarına ve serum kokusuna alışmıştı artık. Neredeyse her gün, insanların ölümlüleri feryatlarla yolculadıklarına şahit oluyordu.
Yaz Mira, doktorun birkaç saniyeliğine afalladığını gördü.
"Bana açık ol lütfen."
Doktor, gözlüğünü burnuna iteledi. Dudakları düz bir çizgi şeklini almıştı.
Yaz Mira, ayaklarını beton zeminle buluşturduğunda beynindeki kötü huylu tümör kendini belli etti.
Bir eli başının sızlayan yerlerine giderken, eş zamanlı olarak bedenini tekrar yatakla buluşturdu.
Doktor, endişelenmişti. "Ani hareketler yapmaman gerektiğini biliyorsun, Mira."
Yaz Mira, başıyla onu onayladı.
"Bu ne zamandır oluyor, bilmem gerek." Doktor, elindeki röntgen sonuçlarına son kez göz gezdirdi.
"Son bir haftadır."
"Bu hiç iyi değil." Doktor, sessizce mırıldandı, genç kızın duymamasına özen göstererek.
Yaz Mira, sonuçların kötü olduğunu, hastalığının tedavisi olmadığını kavradı.
"Pekâlâ, ne bekliyordum ki?"
Doktor, genç kızın iyileşmesi için elinden geleni yapıyordu. Ancak ikiside iyi bir sonuç alamayacaklarını biliyorlardı.
Genç kız, göz yaşlarının yanaklarından süzülmesine izin verdi.
Kara bulutlar etrafını çevreledi, kalbine kilit vurdu.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
