Mistakes (Larry Stylinson)

3

- Harry POV -

Ik loop samen met Louis door de schoolgangen na ons bezoekje aan de aula. Hij loopt samen met mij mee naar m'n kluisje zodat ik m'n boeken kan pakken voor de dag van morgen. 'Harry ik...' begint Louis. 'Ik heb respect voor je. Om hier als buitenstaander te komen is best dapper.'

'Zijn jullie dan echt zó erg?' vraag ik lachend en Louis glimlacht ook.

'Ik denk het,' zegt hij. 'Maar ik wil veranderen. Zó graag veranderen.'

'Hoezo zou je willen veranderen?' vraag ik terwijl ik een hap neem van m'n appel die ik vanochtend niet heb opgegeten. 'Je bent toch goed zoals je bent?'

'Harry nee,' zegt hij. 'Het is niet goed als ik bijna geen meisje kan opnoemen waarmee ik niks heb gedaan. Het is niet goed dat ik bijna niemand kan opnoemen die ik niet heb gepest en het is al helemaal niet goed dat er bijna geen alcoholisch drankje is dat ik nog nooit heb geproeft.'

'Je pést mensen?' vraag ik en gooi het deurtje van m'n kluisje dicht.

'Ik dacht dat je dat vanmiddag wel gemerkt had. Maar ja, Harry. Ik pest mensen,' zegt hij. Ik voel m'n eigen woede zakken als ik die van hem voel opkomen.

'Rustig,' zeg ik. 'Niet boos worden. Sorry.'

'Ik ben niet op jou,' zegt hij wanhopig en zakt door z'n knieën. Hij gaat weer tegen de kluisjes aanzitten en slaat zijn handen tegen zijn voorhoofd. 'Was ik maar boos op jou, Harry. Weet je wel niet hoe erg ik mezelf haat? Hoe erg ik mezelf verafschuw?'

'Je hoeft me niet alles te vertellen,' zeg ik en ga naast hem zitten. 'Ik weet dat je er niet over wilt praten.'

'Hoe weet jij dat nou?' vraagt hij even glimlachend, maar die verdwijnt al snel.

'Nou... Jij bent Louis,' zeg ik. Dat is het enige wat ik eruit krijg. Louis kijkt me even aan en begint daarna te lachen.

'Goeie reden, Harry. Hele goeie reden,' zegt hij en we beginnen alle twee te lachen.

'Ik ga maar eens naar huis,' zeg ik en sta weer op. 'Het is een lange dag geweest.' Ik geef Louis een handje zodat hij op kan staan. Ik open voor de laatste (en de zoveelste) keer m'n kluisje en pak m'n jas.

'Harry, uhm,' zegt Louis als we de school uitlopen. 'Mag ik je... je nummer?' Wat?

'M'n nummer?' vraag ik.

'Ja,' zegt hij snel. 'Zodat je me de antwoorden van wiskunde door kunt sturen. Je was er vanmiddag namelijk niet bij maar we hebben huiswerk en ik ben niet zo goed in wiskunde...'

'Ik wel,' zeg ik. 'Bijles nodig?' We glimlachen even naar elkaar en hij denkt even na.

'Daar zou ik - maar vooral m'n moeder - heel blij mee zijn,' zegt hij en ik begin weer te lachen. Deze jongen krijgt me zo ontzettend blij. 'Maar voor morgen alleen de antwoorden graag.' Ik knik glimlachend en sms m'n moeder dat ik klaar ben met school.

'Ik... ik uhm,' begint hij. 'Ik kan je ook thuis afzetten.'

'Serieus?' vraag ik. 'Dat zou erg fijn zijn. M'n moeder is vast bezig met d'r nagels ofzo.' Louis glimlachend en we lopen samen naar zijn maar al te mooie auto en we stappen in - ik in de passagierstoel natuurlijk. Ik weet niet wat er met me aan de hand is maar Louis maakt me heel zenuwachtig maar blij tegelijk. Als ik naar buiten kijk denk ik aan een relatie met Louis. Hoe hij me elke dag op komt halen van thuis en we samen naar school rijden, hoe hij me afzet en nog mee naar binnenkom, hoe we samen huiswerk maken maar meer naar elkaar kijken dan naar de opgaven zelf.

'Harry?' hoor ik ineens. 'Hallo? Leef je nog?' Ik schrik op uit m'n gedachten en ik kijk hem verschrokken aan.

'Uhm, ja?'