İmkansız (Ara Verildi)

4. Bölüm

Karşısındaki çocuğa baktı genç kız.Çocuğun kendisine uzattığı eli sıktı ve ağladığını belli eden ses tonu ile konuştu.“Berfu.”

Uraz baktı karşısında oturan güzeller güzeli kıza.Kızın sapsarı saçları ve masmavi gözleri vardı.Deniz mavisi gözler.Uraz bir an için o gözlerin sadece kendisini gördüğünü düşündü.Sadece kendisine baktığını.Sonra ne düşündüğünü fark edip kendine kızdı.Daha önce hiç görmediği, kim olduğunu bilmediği, tanımadığı bir kızın kendisinin olmasını istediği için kızdı kendine.

Efsa sahte bir sinirle baktı arkadaşına.“Uraz.Neden ayırdın bizi?İyiydik biz öyle.”

“Evet Efsa.İyiydiniz.Hatta o kadar iyiydiniz ki ikinizde hıçkıra hıçkıra ağlıyordunuz.”

“Mutluluk göz yaşı idi bir kere.” Diye savundu Efsa kendini.Efsa ile laf dalaşına girmek istemeyen Uraz derin bir nefes alarak “Peki.” Dedi.

Efsa döndü hemen arkadaşına.“Urazın da dediği gibi.Sizi tanıştırmadım.Bu uyuz herif Uraz.Çok sevdiğim bir arkadaşım.Uraz bu güzel kızda benim kardeşim dediğim tek insan.”

Uraz, Berfu’ya dönerek konuştu.“Tanıştığıma memnun oldum güzel bayan.”Peşinden Efsa’ya dönerek ekledi.“Uyuz herif ha.Görüşeceğiz Efsa hanım seninle.”Efsa sadece kıkırdayarak cevap verdi Uraz’a.

Baktı genç kız hala ağladığının izini belli eden kırmızı gözleri ile Uraz’a.Ne kadar yakışıklı olduğunu düşündü genç adamın.Kıskandı bu yakışıklılığını.Başka kızların görüyor olmasını kıskandı.Kız deyince hatırladı Berfu genç adamın sevgilisi olabileceğini.İşte o an daha çok kıskandı Berfu.O kızın yerinde olmak istedi.O bakabilmeyi istedi gözlerine.Sadece o görebilmek istedi gülümsediğinde ortaya çıkan gamzesini.Sadece o dokunmak istedi genç adamın saçlarına.Sadece o…Durakladı bir an Berfu.Ne düşündüğünü fark edip kızdı kendine.

Uraz ortamdaki rahatsız edici sessizliği dağıtmak için konuştu.“Eee siz nereden tanışıyorsunuz?”

Uraz’ın bu sorusu iki genç kızda anıları canlandırdı.Berfu buruk bir gülümseme ile konuşmaya başladı.“Lisede tanıştık.Ben 1. sınıftım, Efsa ise 2. sınıf.Tanışmamız birinci dönemin ortalarında oldu.Ben arkadaş dediğim insanların ihanetine uğradığım anda geldi Efsa hayatıma.Kurtardı beni onların aralarından, yardımcı oldu, sardı yaralarımı.” İçten ama buruk bir gülümseme gönderdi Efsa’ya.Efsa da ona karşılık verip gülümserken Berfu’nun yerine devam etti konuşmaya.

“Sonra çok sıkı dost olduk.İki yıl boyunca hiç ayrılmadan.İki yılın sonunda ben üniversiteye daha iyi hazırlana bilmek için özele geçtim.Benim üniversite telaşım falan derken görüşemedik ve ondan sonraki sene de Berfu’nun üniversite hazırlanması benim şehir değiştirmem derken iyice ayrıldık birbirimizden.Şimdi ise hiç beklemediğimiz bir anda hayat bizi yine birleştirdi ve bu sefer bir tanecik arkadaşımı bırakmaya hiç niyetim yok.”

Anılarının canlanması ile yaşlı gözlerle gülümsedi iki genç kız birbirlerine.İki arkadaşa bakan Uraz imrendi onlara, birbirlerine olan bağlarına imrendi.

“Benimde seni bırakmaya hiç niyetim yok Efsa.Seni bir daha kaybetmek istemiyorum.” Dedi Berfu kızarmış gözleri ile.Uraz şuan genç kızın çok güzel gözüktüğünü düşündü.Kızarmış gözlerinin ardına saklanmış gözyaşları ve yine kızarmış burnu ile gülümsemeye çalışan kızın çok güzel gözüktüğünü düşündü.

Birkaç saat boyunca havadan sudan konuştu üç genç.Hava yavaş yavaş kararmaya başladığı zaman kalktı Berfu oturduğu yerden.“Maalesef benim artık kalkmam gerek.”