sweet but psycho

არ დავნებდები...

თეჰიონის p.o.v.

დილით ადრე ავდექი, ყველას ეძინა, მეკი შიმშილისგან კუჭი მიხმებოდა, ამიტომ სანდაიროდ წავედი ტყეში. იარაღი გამტაცებლების მანქანაში ვიპოვე. გზაში მივდიოდი და თან ვფიქრობდი...

-ნეტა მარიმმა თუ მიცნო? როგორ შეეძლო დაევიწყებინა, ის ხომ ჩემი პირველი სიყვარულია...ჯანდაბა როგორ მენატრებოდა, ის კი მგონი ვერც მცნობს...

დიდხნიანი ნადირობის შემდეგ როგორც იქნა გამოქვაბულამდეც მივაღწიე...

-სად ჯანდაბაში იყავი?-ეგრევე მეცა მარიამი

-სანადიროდ ვიყავი...-(მე)

-ჯანდაბა გეთქვა მაინც-(ჯიმინი)

-კარგით რა მოხ...-სიტყვა გასროლის ხმამ გამაწყვეტინა. უკან გავიხედეთ და 2 დიდი ტრაილერი დავინახეთ...

-ჯანდაბა, უნდა გავიქცეთ. წინააღმდეგობას ვეღარ გავუწევთ(შუგა)

-დროზე...-თქვა მარიამმა და ჩვენ რა ძალი და ღონე გვქონდა გავიქეცით...

მივრბივართ შუა ტყეში, მზე აცხუნებს, ძალაგამოცლილები მთელი სიჩქარით მივრბივათ. თითქოს და ბუნებაც ჩვენს წინააღმდეგაა. ფეხებში ძალა მეცლება ვგრძნობ რომ ძალას ვკარგავ და ამ დროს გასროლის ხმა ისმის...

-მარიამ...არა(ანიე)

უკან ვიხედები და ვხედავ მარიამს რომელიც სისხლად იღვრება... ჩემს სახეზე ცრემლები მიიკვლევენ გზას, გარშემო კი ტყვიების კორიანტელია, მუხლებზე ვეცემი და ჩემს ბაგეებს მხოლოდ ერთი სიტყვა სწყდება-არა-ნუთუ დავნებდე, ნუთუ აღარ ვიბრძოლო სიყვარულისთვის, რომელიც წლების განმავლობაში თავს მანატრებდა...არა... არ დავნებდები, მიუხედავად იმისა რომ არ ვიცი ვახსოვარ თუ არა, არ ვიცი მაპატიებს თუ არა, მაინც არ დავნებდები...ბოლომდე ვიბრძოლებ იმისთვის რომ მისი გული ისევ ჩემი გახდეს... აღარასდროს დავთმობ... მაშინვე ძალას ვიკრებ, თიქთქოს თვალები მებინდება და ზიზღითა და სიბორტით მევსება... აღარც მარიამს და არც დანარჩენებს არ ვაქცევ ყურადღებას... შუა ტყვიების კორიანტელში შევრბივარ... ხან ვის ვეცემი ხან ვის...

-დიდხანს უნდა იდგეთ მასე? დამეხმარეთ!!!(მე)

-კარგი...(ჰობი)

საბოლოოდ ყველას ბოლო მოვუღეთ, რაც შეიძლება სწრაფად ამოვაცალეთ საჭირო ნივთები: იარაღები,ფული და ასე შემდეგ... მარიამი ხელში ავიყვანეთ და ტრაილერში ჩავსვით...

-მე მანქანას ვატარებ, თქვენ კი მარიამს მიხედეთ...(მე)

-მე შემიძლია ტყვია ამოვუღო, ძალიან რთულად განსაკურნ ადგილას არ არის დაჭრილი... ეს გამომიცდია, ადრე ექიმობა მინდოდა...-ამბობს ხელების კანკალით ქეითი...

-კარგი მაშინ დროზე, დრო არ უნდა დავკარგოთ, შეიძლება მოგვაკითხონ. აიღე ინსტრუმენტები... ყველაფერი მზად ჰქონიათ ამ ნაბიჭვრებს...(მე)

-კარგი-იძახის ქეითი და ტრაილერის უკანა ნაწილში ინაცვლებს, მეკი საჭესთან ვთავსდები,ტრაილერს ვძრავ და ვცდილობ სადმე ღამის გასათევი ადგილი ვიპოვო...

მოსაღამოვდა, გარეთ ბნელა, ჩვენ კი მოზრდილ ქოხს წავაწყდით, რომელიც მთლიანად ხისგანაა დამზადებული... ქოხში შევედით, მიტოვებული ნამდვილად არ იყო...

-კარგით, თუ აქ ვინმე ცხოვრობს, ესეიგი სადღაც ახლომახლო მაღაზიები და სეულის გზაც იქნება... ახლა დავისვენოთ, ხვალ კი გზას განვაგრძობთ სეულისკენ..და მარიამი როგორ არის(მე)

-კარგად, დიდი არაფერია, ხვალ კარგად იქნება(ქეითი)

-კარგი ძილინებისა...-ვთქვი და შევაბიჯე სიზმრების სამყაროში, სადაც არც ტკივილი, არც ბოროტება და არც სიძულვილი, მხოლოდ სიყვარულია...

_______________________________________

-ჰეი ევრივან...

-ვიცი ჩასაქოლი ვარ, რამდენი ხანია ახალი თავი არ დამიდია... დორამებმა ჩამითრიეს...

-ლავ ია ოლლ