Als er één ding niet goed gaat, val ik meteen in de diepste put ter wereld. Toch in mijn wereld. In die put die alsmaar dieper wordt. En als er iets kleins gebeurt dat mij gelukkig maakt, dan kan ik de hele wereld aan. Toch mijn versie van de wereld. De versie die steeds veranderd. Ik kan zo veel liefde voelen en stralen van geluk en diezelfde dag nog huilend in mijn bed gelegen hebben.
Er is een trampoline in mijn put. Ik moet altijd eerst volledig terug vallen naar mijn dieptepunt om zo terug gelukkig te zijn. Het voelt zo goed om levend te zijn als je dingen meer waardeert en liefde kunt voelen. Hoe f*cked up de buitenwereld ook is, als jouw eigen wereld kleur heeft kan je de buitenwereld ook aan.
Ik vergeet dat soms. Dat als ik val, ik terug recht moet staan. En ik was het weeral vergeten.
- Knuffelhormoon (die trampoline springt)
JE LEEST
Kunststof
Short StoryWoorden zijn kunst, als ik ze juist plaats, kan ik vertellen wat ik anders niet kan zeggen. ⋆ 2019 ⋆
