Ik wil iets zeggen, maar het lukt niet meer. Je pakt me vast, maar je hebt het gevoel dat je mij helemaal niet vast hebt. Je lacht naar me en ik lach geforceerd terug. Je praat tegen me, maar ik zeg niets. Ik lieg tegen je en ik zeg dat er niets is, want je zult me nooit begrijpen. Hoeveel ik ook van je hou en hoeveel jij van mij houdt. Toch heb ik het gevoel dat niemand mij begrijpt.
Ik sta naast jou, maar het voelt alsof ik aan de andere kant sta. Het voelt alsof er een muur tussen ons is die ik zelf heb gebouwd en die ik niet kapot kan maken. Hoe vaak je het ook hebt geprobeerd, het is onbreekbaar geworden. Ik heb mijzelf opgesloten, want ik wil niet dat je ziet wie ik ben geworden. Ik wil niet dat je weet wat ik denk, dat je weet wat ik doe. Ik wil niet alles erger maken, maar het kan niet meer erger. Ik ben al weg. Valt er nog iets te redden?
Je voelt dat er iets is, zonder ik ooit een woord zei. Je probeert er alles aan te doen zodat ik me beter zou voelen maar niets werkt. Je weet niet meer hoe het echt met me gaat. Je herkent me niet meer en je hebt het gevoel dat je me aan 't verliezen bent alsof ik op reis ben gegaan en nooit meer ben teruggekomen. Ik kan gedachten lezen. Het spijt me. De laatste tijd zei ik het niet meer tegen jou als er iets was, want jij had al zoveel aan je hoofd. Ik wou het niet nog erger maken. Het is niet jouw schuld. Het ligt gewoon aan mij. En ook dat moet ik je nog vertellen, maar ik weet niet hoe. Ik heb gewoon even tijd nodig.
- Knuffelhormoon (verborgen achter muren)
JE LEEST
Kunststof
Short StoryWoorden zijn kunst, als ik ze juist plaats, kan ik vertellen wat ik anders niet kan zeggen. ⋆ 2019 ⋆
