Armenia (Book 1)

4

18 Δεκεμβρίου 1573

Η επόμενη μέρα με βρήκε χτυπημένη, με αίματα και γάζες στα πόδια κάτω από τα χουχουλιαρικα παπλώματα του διπλού κρεβατιού μου.

Στην άκρη καθοταν η Marion και με λυπημένο, σκυμμένο, πρόσωπο με περίμενε να ξυπνήσω. Έκανα να κουνηθώ ο πόνος ήταν όμως αφόρητος.

Μια πονεμένη έκφραση έκανε την εμφάνισή της στο πρόσωπο μου και μια κραυγή ξέφυγε από τα χείλη μου. Ή Marion γύρισε γρήγορα τρομαγμένη το κεφάλι της και με κοίταξε με ανακουφισμένο άλλα και μπερδεμένο ύφος. Άφησε μια ανάσα ανακούφισης και με απαλή φωνή με ρώτησε:

"Κοριτσάκι μου τι έγινε? Ο Juliano δεν μου έδωσε ξεκάθαρη απάντηση και το βλέμμα του ήταν σκοτεινιασμενο. Το μόνο που μου είπε ήταν να προσέχεις τι ρωτας, θες να μου εξηγήσεις"

Ήρθε σιγά δίπλα μου και μου έπιασε το χέρι. Ενώ το κεφάλι μου γύριζε άρχισαν σαν καταρράκτες να μου έρχονται οι αναμνήσεις στο μυαλό οι οποίες όμως σταμάτησαν ξαφνικά. Πώς στο καλό  βρέθηκα εδώ?

"Πώς βρέθηκα εδώ Marion? Και που είναι ο Chr- ο Juliano?"την ρώτησα με όση δύναμη είχα.

"Μπήκε μέσα στο παλάτι φουριοζος και αναρωτηθήκαμε τι έγινε όταν δεν σε είδαμε δίπλα του. Μας είπε μόνο να σε μαζέψουμε από τον κήπο και να προσέχεις τι ρωτας. Όταν ήρθαμε έξω ήσουν μες τα αίματα λιπόθυμη."

Άκουγα με προσοχή όσα μου έλεγε όταν μου ήρθε φλασιά.

"Που είναι τώρα?" Αναρωτήθηκα και με κοίταξε χαρούμενη. 

"Είναι έξω. Θες να τον φωνάξω να του μιλήσεις?"

Την κοίταξα με προσοχή καθώς ανοιγοκλεισα σιγά τα μάτια μου και έγλυψα τα ξερά χείλη μου σκεπτική.

"Φώναξε τον μέσα." Πήρα την απόφαση και είπα.

Αμέσως σηκώθηκε και πήγε στην πόρτα καθώς μου έριξε ένα βλέμμα πριν βγει και μπει μέσα ο Christian. Η ματιά του συναντήθηκε με την δική μου και αναριγισα.

Ένιωθα να ξαπλώνω σε σύννεφα καθώς το σκοτεινιασμενο βλέμμα του συναντήθηκε με το δικό μου κι οι τρίχες στο σβέρκο μου ανασηκωθηκαν. Οι παλμοί μου ήταν ακανονιστοι και η ανάσα μου βαριά.  Ήταν πανέμορφος, τα μαλλιά του ανακατεμένα και τα μάτια του κόκκινα από την αϋπνία.

Άνοιξε το στόμα του να μιλήσει όμως το έκλεισε κατευθείαν, οπότε πήρα την πρωτοβουλία να μιλήσω εγώ.

"Κάθισε." Του είπα δείχνοντας το κρεβάτι μου και υπάκουσε.  Έκατσε και με κοίταξε στα μάτια.