Konuşmadan bir gün önce..
"Artık yaşamak istemiyorum, yanımda ne annem var ne de babam.. ikiside beni bırakıp gitti, bunların hepsini bir kenara koysam her kesin beni aşağılamasından yoruldum.." bu sözleri diyerek on sekizinci kata doğru çıktım..
Çatıya geldiğimde rüzgar öyle sessiz esiyordu ki, yirmi yıllık hayatımda böyle sessizlik görmemiştim.
Biraz öne geldiğimde aşağıya baktım, galiba çok yüksekti, korktum.. ama yinede korkularıma yenilmek istemedim ve bacağımı öne atmak istedim. Tam adım attığımda arkamda bir ses " Haklısın çok doğru bir fikirmiş, sıkıştığım da bende yapmak isterim" dedi..
Geriye döndüğümde o, gülerek suratıma bakıyordu. Ama galiba bu suratı bir yerde görmüştüm.. evet, evet kantinde, hatta ismini bile duymuştum..
"Taehyung"
Ancak daha doğru dürüst bir birimizi tanımıyorduk bile, yani ben onu tanımıyordum..
" Niye ölmek istiyorsun"diyerek yanıma yaklaştı.
" Seninle bir alakası yok ve bu konunun seni ilgilendireceğini düşünmüyorum!" dedim,
çatıdan indim ve yere oturdum..
Yine yanıma yaklaştı, dizleri üzerine çökerek gözlerimin içine baktı.. " Rose ölsen çok daha iyi olurdu" dedi ve biraz aralıda durdu.
Tanımadığım birisinin bana böyle demesi umrumda bile değildi.. sadece bir insanın benim ölmemi istemesi beni çok üzmüştü.
Ayağa kalktım ve ellerimi cebime koydum, kulaklığımı da takıp yürümeye başladım.
Taehyung arkamdan bir şeyler fısıldamıştı ama ben onu duymamıştım...
^~^
İyi okumalar..💜
