Η Ζωή Στο Χόγκουαρτς

{03}

Ο Χάγκριντ και η ΜακΓκόναγκαλ προσγειώθηκαν στην αυλή του Χόγκουαρτς. Ξεκαβαλικεύοντας, ο γίγαντας ξέσπασε σε κλάματα.

"Τι συμβαίνει, Χάγκριντ;" ρώτησε η καθηγήτρια και τον χτύπησε φιλικά στον ώμο.

"Απλώς..." ψέλλισε εκείνος καθώς τράβαγε ένα τεράστιο καρό πανί από την τσέπη του και φυσώντας την μύτη του. Το σώμα του τρανταζόταν από τους λιγμους. "Σκέφτομαι τι θα σκεφτεί ο μικρούλης Χάρης όταν μεγαλώσει! Θα θέλει να μάθει τι απέγιναν οι γονείς και οι συγγενείς του!"

"Ηρέμησε! Είναι μικρός ακόμα!"  Αποκρίθηκε η μάγισσα. "Εξάλλου, ο Ντάμπλντορ θα είναι αυτός που θα το αποφασισει"

Ο Χάγκριντ σκούπισε το πρόσωπό του με την αναστροφή του χεριού.

"Τώρα, ας τον πάμε στον διευθυντή" πρόσθεσε.

…

"Γυρίσαμε!" Ανακοίνωσε η ΜακΓκόναγκαλ καθώς εκείνη και ο Χάγκριντ εμφανίζοντουσαν πίσω από τις σκάλες.

Ο Ντάμπλντορ σταμάτησε το γράψιμο και σήκωσε το βλέμμα του.

"Δεν καταφέραμε να βρούμε καραμέλες λεμόνι" τον πληροφόρησε ο Χάγκριντ. "Ψάξαμε παντού, μα όλα τα μαγαζιά των Μαγκλ ήταν κλειστά!"

"Ωω, ομολογώ πως απογοητεύτηκα..." μουρμούρισε ο Ντάμπλντορ. "Τουλάχιστον, πείτε μου πως φέρατε τον Χαρι"

"Τον φέραμε. Τον φέραμε" τον διαβεβαίωσε η ΜακΓκόναγκαλ και ο Χάγκριντ έκανε ένα βήμα μπροστά.

Το παιδί κοιμόταν στην αγκαλιά του. Είχε το αντίχειρα στο στόμα και η μικρή του κοιλίτσα φούσκωνε και ξεφούσκωνε σε κάθε εισπνοή και εκπνοή. Η πιτζάμα του ήταν υπερβολικά μεγάλη (εκεί μεσα θα χωρούσαν τέσσερα μωρά). Και ήταν τόσο μικροσκοπικό που μετα βίας φαινόταν από τα χέρια του.

"Πολύ ωραία, πολύ ωραία..." μουρμούρισε ο Ντάμπλντορ στερεωνοντας τα γυαλιά του και πλησιάζοντας τον Χάρι για να τον εξετασει. Χαιδέψε για λίγο το σημάδι σε σχήμα κεραυνού στο μέτωπό του. Το αισθάνθηκε να πάλλεται, λες και υπήρχε ζωή σε αυτό. Ήξερε από τι... ή από ποιον... "Αυτό το παιδί θα είναι μέλος της οικογένειας του Χόγκουαρτς, μόνο αν οι θείοι του αρνηθούν να τον παρουν πίσω" δήλωσε και έγνεψαν συμφωνώντας.

…

Το απόγευμα, την ώρα που κάποιοι μαθητές ήταν στην Αίθουσα Ανακοινώσεων των Κοιτώνων τους και μελετούσαν, ενώ κάποιοι άλλοι έκαναν εξάσκηση για τους πρώιμους αγώνες Κουίντις και ενώ κάποιοι άλλοι δεν έκαναν, γενικά, τίποτα, όλοι οι καθηγητές συγκεντρώθηκαν στο γραφείο του διευθυντή.