Η Ζωή Στο Χόγκουαρτς

{01}

Καθισμένος στην καρέκλα του γραφείου του, ο Ντάμπλντορ περίμενε την καθηγήτρια ΜακΓκόναγκαλ. Για να πέρασει την ώρα του, έπαιζε με μερικά από τα μεταλλικά πραγματάκια που σκούριαζαν στο γυάλινο τραπέζι δίπλα του ή έριχνε κλεφτές ματιές έξω στο παράθυρο, έστω και αν δεν μπορούσε να διακρίνει τίποτα μέσα στο σκοτάδι.

Κοίταξε για λίγο το γράμμα και το εξέτασε για να βεβαιωθεί πως ήταν καθαρά και σωστά γραμμένο.

"Με ζητήσατε, Καθηγητή Ντάμπλντορ;" ρώτησε μια γυναίκα που εμφανίστηκε από τις σκάλες. Είχε γκρίζα μαλλιά πιασμένα σε έναν αυστηρό κότσο και τετράγωνα γυαλιά.

Ο Ντάμπλντορ σήκωσε το βλέμμα του και ξερόβηξε. "Ναι, καθηγήτρια ΜακΓκόναγκαλ. Πρόκειται για τον νεαρό Χάρι"

"Τον Χάρι; Τον γνωστό Χάρι;" Αναφώνησε καθώς καθόταν απέναντί του.

"Ναι, τον γνωστό. Τον Πότερ. Εκτός αν αναφέρεσαι σε άλλον γνωστό Χάρι. Μόνο που τον λένε Πίστφολ. Και έχει πεθάνει από το 1942..." μουρμούρισε.

"Όχι, όχι. Για τον Χάρι Πότερ αναφερόμουν" τον διέκοψε, γνωρίζοντας πως αν τον άφηνε να συνεχίσει, θα μιλούσε για άλλες δύο ώρες και είχε πιο σημαντικά πράγματα να κάνει, όπως το να διορθώσει τα διαγωνίσμα των πρωτοετών.

"Α, εντάξει. Θέλω να μου κάνεις μια χάρη..." σώπασε για μια στιγμή. "Θέλω να τον φέρεις πίσω, αγαπητή συναδέλφισσα!"

Η ΜακΓκόναγκαλ κόντεψε να πέσει από την καρέκλα της. "ΠΩΣ;?" Τσίριξε ακουμπώντας το μέτωπό της. "Μα, καθηγητή Ντάμπλντορ, πέρυσι επειμένατε πως έπρεπε να μείνει υποχρεωτικά με τους θείους του! Τι έγινε και άλλαξατε γνώμη;"

Ο Ντάμπλντορ σταθεροποίησε τα γυαλιά του. "Τους τελευταίους 12 μήνες, έπαιρνα συνέχεια γράμματα από την κυρία Φιγκ που έγραφαν πόσο άσχημα περνούσε ο μικρός Χάρι. Οι γάτες της κατασκόπευαν την οικογένεια Ντάρσλι και έβλεπαν τι του έκαναν. Τον έβαζαν να κοιμάται μέσα στο συρτάρι και μια μέρα, ξεχασαν να τον ταΐσουν. Η κύρια Φιγκ αναγκάστηκε να μπει μέσα στο σπίτι και να ταΐσει η ίδια το παιδί"

Η ΜακΓκόναγκαλ κάλυψε το στόμα της με το χέρι. "Τι φριχτό!" Αναφώνησε.

Ο Ντάμπλντορ έγνευσε. "Συμφωνώ. Για αυτό, θα στείλω εσένα και τον Χάγκριντ να τον πάρετε. Απόψε κιόλας! Έχω γράψει ένα γράμμα που τους εξηγώ τον λόγο" και τύλιξε το χαρτί σε ρολό και το έδεσε με μια χρυσή κορδέλα. "Αν δυσαρεστηθούν, μπορούν απλώς να μου γράψουν και να μου ζητήσουν να τους τον επιστρέψω".