Ματωμένη Καταιγίδα.

Νέα αρχή

Η επόμενη βδομάδα κύλησε γρήγορα. Περνούσα τον περισσότερο χρόνο πακετάροντας και προσπαθώντας να μην σκέφτομαι. Με τον Μάθιου δεν είχαμε βρεθεί τελευταία, σεβόταν το γεγονός ότι προετοιμαζόμουν για μεγάλες αλλαγές στη ζωή μου κι δεν ήθελε να με μπερδέψει περισσότερο. Τον ήθελα κοντά μου, για την ακρίβεια τον χρειαζόμουν αλλά δεν ήθελα να είμαι προσκολλημένη πάνω του. Όπως μου είχε πεί ένα βράδυ:
"Πάντα να ακολουθείς το ενστικτό σου Σκάι, αλλά ακόμη κι τότε να είσαι επιφυλακτική." Ήξερα ότι είχε δίκιο αλλά ευχόμουν να μην χρειαστεί να το επιβεβαιώσω. Με τους γονείς μου τα πηγαίναμε αρκετά καλά, αποφεύγαμε τις εντάσεις με όποιο τρόπο δυνατό. Η Ρούθ με απεύφευγε ακόμη, αλλά εν τέλει αποφάσισα πως ίσως είναι το καλύτερο. Δεν ήξερα τι αλλαγές μπορεί να μου επιφέρει το νέο μου περιβάλλον. Απλώς ευχόμουν να είχαν έρθει αλλιώς τα πράγματα.

Το βράδυ της Κυριακής καθόμουν στο γραφείο μου κοιτάζοντας τις φωτογραφίες στον τοίχο. Φωτογραφίες που δείχναν την απόλυτη ανεμελιά της ηλικίας μας. Άραγε θα ξαναζήσω τέτοιες στιγμές αναρωτήθηκα φωναχτά καθώς έσβηνα την λάμπα. Με ένα χασμουρητό χώθηκα μέσ'τα σκεπάσματα. Με περίμενε μεγάλη μέρα.