PERESTİŞ

2.Bölüm

Gözlerimden akan yaşları tutamazken çevredekiler yardıma gelmeye başlamıştı.

Sevmek güzel miydi?
Yoksa insan olmayan bir şeyin yokluğunu hissetmez miydi?

Gerçekten gider miydi seven?
Dönüşü olmayan bir gidiş..

Çevredekilerin yardımıyla yerlerimizden kaldırılıp taksiye atladık. Taksinin camına kafamı dayayıp kulaklığımı taktım. Müzik güzeldi. Müzik beni bu korkunç yerden ayıran tek şeydi. Soyut ama etkiliydi..

Yaklaşık yarım saat sonra hastaneye vardık. Mertin kaydını sorduk ve yoğun bakımda olduğunu öğrendik.

Tek yapabildiğim şey camdan bakmaktı.Girmeme izin yoktu.

Kafamı cama dayayıp düşündüm. Her şeyi.. Yaşadığımız onca anıyı.. Bana bakışlarını..Bütün o güzel davranışlarını..

İnsan aşık olur muydu?

Belki de gerçekten olurdu..

Tuttuğu kaleme..Yürüdüğü yollara.. Baktığı noktalara..Dinlediği şarkılara..

-Boşuna ağlama,seni benim elime bırakmaz o.

Soluma doğru yavaşça kafamı döndürdüm.
Gülümsedim.Can,Mert'in en yakın arkadaşıydı ve önceleri beni seviyordu..
Can da uğraşıp duruyordu Mert'le.

+Gitmez dimi?

Yanıma yaklaştı ve Mert'e doğru bakmaya başladı.

- Gitmez!

Gitmemeliydi. Daha barışamamıştık...