Blake's Pov
Michelle..ik had bij haar moeten blijven, ze kon nu overal zijn daar buiten, maar niet hier. Voor de mensen in de veilige basis worden toegelaten, worden ze genoteerd en gesorteerd op achternaam, ik heb het gevraagd, haar naam stond niet op de lijst..
''Blake! kom je?'' ik draaide me weg van het raam en richtte mijn blik op mijn kleine zusje. ''Ik kom zo, ga maar naar mamma, pappa en je broertje toe'' Mara glimlachte medelevend, wetend wat er aan de hand was en vertrok.
Ze was zelf ook dol op Michelle. Ik richtte mijn blik weer uit het raam. De lucht kleurde asgrauw, de oorlog was nog niet afgelopen, dit was de chaos die er na kwam, vaak was die nog erger dan de oorlog zelf. Een bliksemstraal verlichtte de hemel en het onweer deed me opschrikken uit mijn gedachten.
Michelle was er nog steeds niet. Er was iets goed fout, ik kende haar, ze zou nooit zomaar vertrekken zonder te weten dat we veilig waren. Ik was in strijd met mezelf, de ene helft wou hier blijven terwijl de andere helft op zoek wou gaan naar haar. De tweede helft kreeg de overhand, ik had alleen nog een afleiding nodig, ze zouden me nooit zomaar laten gaan.
Als een geschenk ging het alarm af, perfecte timing. Zig zaggend rende ik door de paniekerige menigte heen, ik moest de poort zien te bereiken voor het sloot door het alarm en strikte veiligheidsredenen. In de verte hoorde ik mijn naam, maar ik keek niet op of om, mijn familie was al veilig en de hare ook. Ik moest het maar zien te overleven, voor hun en voor michelle.
De wachters stonden al klaar om me tegen te houden bij de poort, maar ik moest toch echt een poging wagen.Mijn ogen schoten naar de poort die op een snel tempo naar beneden zakte. Ik dwong mijn voeten om nog sneller te rennen en maakte me klaar voor de sprong. Nog 38 seconden over, het was nu of nooit.
Met een hoge snelheid sprong ik en gleed op mijn zij over de grond, net onder de poort door. Buiten adem bleef ik op de grond liggen, onder geen enkele mogelijkheid waren ze nog bereid me terug te halen. 1 persoon minder konden ze nog door de vingers zien, konden ze vergeten, het lag altijd anders als je over een groep waaktte.
Met grote tegen zin stond ik weer terug op mijn voeten en zette het op een rennen, richting de stad. Uren gingen voorbij en de zon bereikte zijn hoogste punt. De hitte van de zon viel over me heen en vertraagde mijn pas. Al snel ging ik van rennen over in lopen en van lopen over naar sloffen, ik had niet verwacht dat het zo zwaar en heet zou zijn. Water, dat had ik dringend nodig, zonder water zou ik uitdrogen en nooit de stad levend bereiken.
De Asgeren cirkelde afwachtend boven mijn hoofd, maar ik zou niet opgeven. Een glimlachje vormde op mijn gezicht. Lagen daar nou Litors? met hun groene geschubde huid en scherpe tanden, of kreeg ik nou al hallucinaties door uitdroging? Ik dwong mezelf om door te lopen, en keek op van mijn voeten, de stad lag recht voor me, nog maar 20 meter verwijderd.
Opgelucht zette ik het weer op een rennen. Nog 20 meter, nog 18 meter, nog 15 meter, nog..Een bom sloeg vlak voor me in en zijn kracht sloeg me 3 meter achterover. Een luide piep kwam in mijn linkeroor.
Langzaam en totaal uitgeput stond ik weer op en maaktte een sprintje naar de stadspoort, voor het geval er nog een bom insloeg. Ik bereiktte de poort en liep de verlaten stad in. ''Michelle!'' riep ik half schreeuwend en wachtte op antwoord. Het enige antwoord wat ik kreeg waren de geluiden van de oorlog.
Ik keek wanhopig om me heen en rende naar het grote plein. Ik liet mijn ogen over het plein dwalen en merkte haar toen op. Ze lag in een raar hoopje op de grond met haar haar om haar heen uitgespreid. Ik rende naar haar toe en probeerde haar wakker te maken. ''Michelle..word alsjeblieft wakker, we moeten hier weg'' fluisterde ik zacht naar haar.
Michelle opende kreunend haar ogen na een tijdje. Ze keek me verbaasd maar geschrokken aan. Ik hielp haar overeind. ''Geen tijd om te praten, we moeten hier weg'' Ze knikt op mijn antwoord en ik verstrengel mijn vingers stevig in de hare. Met een kort glimlachje van haar, zetten we het op een rennen.
We renden de hoek om en botste tegen 5 soldaten aan van de vijand. Ik trok michelle beschermend achter me en keek de soldaten aan. In het begin deden ze niks en we zette het weer op een rennen. Een van de soldaten zag ons nu en trok ons met ruwe kracht terug. Voor we konden protesteren werden we bewusteloos geslagen en afgevoerd...
