The vampire hunk (the city of peace) (VOLTOOID)

Welkom thuis!

Ik zit naast Brad in de auto en er hangt een stille sfeer.

"Hoe" zeggen we beide tegelijk.

"Jij eerst" zegt jij lachend.

Ik lach.

"Hoe kan het dat James wist dat ik zijn soulmate was?" Vraag ik.

"Vampiers kunnen bij het zien van hun soulmate al meteen weten dat diegene bij hun hoort. James zit bij jou op school dus daardoor zag hij jouw". Zegt hij.

"Wacht wat? Hij zit bij mij op school?" Vraag ik met grote ogen.

"Ja nog maar een week hoor dus daardoor zou je hem niet gezien kunnen hebben. We zijn hier net twee welen geleden naar toe verhuisd".

"Waarom willen jullie in godsnaam in Stockwood wonen?" Vraag ik verbaasd.

"We zijn hier allemaal geboren dus we wouden weer terug naar het stadje dat we opgericht hebben".

"Maar dit stadje is al minstens 170 jaar oud..... oooohhhh" zeg ik geschrokken.

Ze zijn al super oud! Ik was vergeten dat vampiers niet ouder worden.

"We zijn er" zegt Brad.

"Hoe weet je waar ik.. nevermind ik wil het niet eens weten" en ik kijk akward.

Ik stap de auto uit. Als ik de deur dicht doe en me omdraai sta ik oog in oog met Brad.

"Godsamme je laat me schrikken" mopper ik.

"Sorry". Lacht hij.

Ik rol met mijn ogen en loop naar mijn voordeur.

Als ik me omdraai zie ik dat Brad is verdwenen.

Als ik de deur open doe schrik ik me rot. Overal hangen rode linten van de politie. Plaats delict staat er op. Er zitten rode vlekken op het kleed. Overal lopen politie agenten.

Er rollen tranen over mijn wangen van de angst. Wat is hier gebeurt? Laats ze alsjeblieft in orde zijn. En waar is mijn hond? Ik loop snel onder het lint door en ren naar de keuken. Er staat een politievrouw met mijn hond.

Ik ren naar haar toe.

"Uw mag hier niet zijn mevrouw" zegt ze tegen mij en ze probeert me weg te praten.

"Dat is mijn hond, ik woon hier" huil ik.

Ze overhandigt me de hond en duwt me op een stoel bij de eettafel. Wacht hier , zegt ze tegen me en loopt dan haastig naar een andere kamer. Ze komt terug met een man.

"Hoi Sophie ik ben Rechercheur Jones en ik werk aan deze zaak". Zegt hij met een geruststellende aardige stem.

"Mijn ouders?" Vraag ik bezorgd en ik kijk in het rond.

"We moeten u met spijt vermelden dat ze gister zijn overleden". Zegt hij met een meelevende blik.

"Nee , nee, nee dat kan echt niet kloppen" slis ik ik sta op en doe mijn hand voor mijn mond. Tranen lopen over mijn wangen. Dit kan niet waar zijn? Wat als ik thuis was? Kon ik het dan voorkomen.

"H-hoe is het gebeurd als ik vragen mag" snik ik.

"Ze zijn gisteravond in het bos geweest en ze zijn daar aangevallen door een wild dier".

"Wilde dieren, in Stockwood!? Denkt u serieus dat ik dat moet geloven". Schreeuw ik.

Hij slaat zijn ogen neer.

"U spreekt niet de waarheid, u weet het zelf ook" schreeuw ik.

Iets in zijn ogen laat zien dat hij weet wat het was. Een vampier? Zou dat het zijn? En weten meer mensen over de vampiers in deze stad?

Ik pak de riem van mijn hond en doe het om haar nek.

"Kom Saar" zeg ik huilend tegen haar en ik loop weg.

"Wacht u heeft nergens om te slapen". Roept de vrouw nog.

"Jawel ik woon vanaf nu bij mijn vrienden die hebben een groot huis en geld" roep ik boos en dan loop ik weg.

Ik pak de sleutel van het sleutelrekje. Het is de auto sleutel van de jeep van mijn vader. Ik open de deur en rijd naar het huis van James. Ik kan auto rijden omdat ik mijn rijbewijs al heb, ik mag alleen nog niet rijden zonder toezicht omdat ik 17 ben. Maar boeien.

Als ik aan kom voor het grote huis stap ik boos uit de auto haal ik Saar eruit en loop met Saar naar de voordeur.

Ik open de voordeur die open is en doe Saar haar riem af.

Ik schreeuw

"James, Brad , tweeling" krijs ik.

Ze staan in een flits van een seconde voor me allemaal verbaasd.

Ze zien mijn rode ogen en boze gezicht en snappen er niks van. Maar ik geloof er geen bal van.

Ik loop naar James toe.

Ik barst in tranen uit en hij pakt me in een knuffel vast. Ik sla op zijn borst zo hard als ik kan.

"Jullie hebben mijn ouders vermoord jullie moordenaars" huil ik. Ik schreeuw en huil als een gek

"Moordenaars" schreeuw ik zo hard dat het net uit een horror film lijkt.