Do It or Not!

Κεφάλαιο 5

Γύρισα και τον αντίκρισα να κάθεται δίπλα μου στο έδαφος σιωπηλός βγάζοντας από την τσέπη του το χαρακτηριστικό πακέτο με τα τσιγάρα του και ανάβοντας ένα. Εγώ από την άλλη είχα μείνει να τον παρατηρώ καθώς μια ερώτηση τριγυρνούσε στο μυαλό μου...

"Τι στο καλό κάνεις εδώ;"

Του είπα υψώνοντας άθελά μου ελάχιστα τον τόνο της φωνής μου και γύρισε να με κοιτάξει αφού έβγαλε τον θανατηφόρο καπνό από το στόμα του.

"Καπνίζω;"Μου απάντησε ειρωνικά το αυτονόητο. Χωρίς να έχω όρεξη να τσακωθώ μαζί του έστρεψα την προσοχή μου προς τον απέναντι τοίχο που κοιτούσα προηγούμενος. Η απάντηση του προφανώς δεν με κάλυψε.

"Πάρε."Μου είπε δίνοντας μου το πακέτο με τα τσιγάρα, εγώ κούνησα αρνητικά το κεφάλι μου.

"Δεν νομίζω πως το χρειάζομαι."Του είπα απλά και εκείνος έγνεψε και μάζεψε το πακέτο του.

"Λόχαν γιατί είσαι εδώ;"Τον ρώτησα αυτήν την φορά αυστηρά. Έτσι και αλλιώς κάποια στιγμή θα πρέπει να μου απαντήσει.

"Σε ψάχναμε Τζες. Τα κορίτσια και Ο Βίκτωρ ανησυχούν."Είπε καθώς ρούφηξε άλλη μια τζούρα από το τσιγάρο του.

"Δεν θέλω να γυρίσω πίσω."Του είπα αυτό που ένιωθα. Δεν θα πάω εκεί μέσα ξανά!

Εκείνος έγνεψε πράγμα που μου προκάλεσε ανακουφίσει. Τότε ο καθένας βυθίστηκε στις σκέψεις του. Πρέπει να πέρασαν κάποια λεπτά χωρίς μιλήσει κανείς μας. Μέχρι που ο Λόχαν αποφάσισε να σπάσει αυτήν την σιωπή.

"Γιατί δεν την αντιμετώτισες;"Είπε και κόλλησα. Γαμώτο πως να του πω πως δεν είχα το θάρρος; Θα νομίζει πως είμαι καμία αδύναμη. Πάντα αυτό γινόταν, το έπαιζα δυνατή όμως μέσα μου είχα ήδη καταρρεύσει. Δεν μου είναι εύκολο να κρύψω αυτά που νιώθω. Ο Λόχαν από την άλλη το κάνει πολύ καλά αυτό ακόμα και τώρα στα μάτια του βλέπω την συνηθισμένη ψυχρότητα όσο ζεστό και αν φαίνεται το έντονο χρώμα των ματιών του.

"Δεν ξέρω."Είπα καθώς ξεφύσηξα δεν τον αφορά έτσι και αλλιώς.

"Τζες δεν είναι κακό να παραδεχθείς πως δείλιασες."Είπε απλά και με έκανε να τον κοιτάξω στιγμιαία. Φαινόταν κατανοητός με αυτό και με έκανε να ξαφνιαστώ.

"Απλά ας πούμε πως όλοι έχουμε βρεθεί σε μια παρόμοια θέση."

Συνέχισε και παρατήρησα πως τα χαρακτηριστικά του προσώπου του σκλήρυναν ελαφρώς. Οι απορίες και οι ερωτήσεις για το τι μπορεί να έχει περάσει δεν άργησαν να δημιουργηθούν όμως μέσα μου κάτι μου έλεγε πως θα ήταν καλύτερα να μην αφήσω την περιέργεια μου να βγει προς τα έξω.