Do It or Not!

Κεφάλαιο 1

[Διεθνές Αεροδρόμιο Νέας Υόρκης]

"Όταν φτάσετε Αγγλία να μας πάρετε τηλέφωνο"

Είπε για ακόμα μία φορά η μαμά μου και έγνεψα πάλι καταφατικά.

"Ναι, κυρία Νάταλι. Μην ανησυχείτε."

Είπε η Κέισι κοιτάζοντας μία εμένα και μία τους γονείς μου.

Μας πήρε για εκατοστή φορά η μαμά μου αγκαλιά.

"Έλα Κλάρα, άσε τα κορίτσια να φύγουν. Θα χάσουν την πτήση."

Είπε με έναν αυστηρό αλλά και γλυκό τόνο ο πατέρας μου.

Πήγα δίπλα του και τον έκανα μία σφιχτή αγκαλιά καθώς εκείνος μου χάιδευε τα μαλλιά.

Αποχαιρέτησε και η Κέισι μια ακόμα φορά τους γονείς μου και προχωρήσαμε προς την πύλη αναχωρήσεως.

"Μερικές φορές θέλω να περνάω περισσότερο χρόνο με τους γονείς, όπως εσύ."

Μου είπε η Κέισι όταν καθίσαμε στις θέσεις μας.

Η Κέισι είναι η καλύτερη μου φίλη από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Μεγαλώσαμε σχεδόν μαζί γιατί οι γονείς της ήταν και είναι πολύ απασχολημένοι, καθώς διευθύνουν μία από τις μεγαλύτερες εταιρίες της Νέας Υόρκης. Την Κέισι όμως ποτέ δεν την ενδιέφεραν τα λεφτά. Ήθελε απλά την στοργή και την αγάπη των γονιών της.

Είμαι πολύ ενθουσιασμένη που θα φοιτήσω στο ίδιο πανεπιστήμιο μαζί της και ας είμαι εγώ με υποτροφία.

Ήταν το όνειρο μου να μπω στο πανεπιστήμιο Besitiord. Αν και η Κέισι πάντα μου έλεγε ότι άμα δεν καταφέρω να πάρω υποτροφία θα πλήρωνε εκείνη και για εμένα. Πράγμα που ποτέ δεν συμφώνησα επειδή δεν μου αρέσει να υποχρεώνομαι στους άλλους.

Από τις σκέψεις μου με έβγαλε ένα σκούντημα στον ώμο.

Γύρισα και κοίταξα την Κέισι που προσπαθούσε να βολευτεί.

"Θα κοιμηθείς;"

Την ρώτησα.

"Ξυπνήσαμε νωρίς σήμερα και θέλω να είμαι φρέσκια όταν θα με δουν οι Άγγλοι."

Μου απάντησε κλείνοντας μου το μάτι. Εγώ στριφογύρισα τα μάτια μου και εκείνη χαχάνισε.

Γύρισα προς το παράθυρο και κοίταξα έξω ώσπου αποκοιμήθηκα.

"Φτάσαμε."

Άκουσα την φωνή της Κέισι μέσα στο αυτί μου και πετάχτηκα.

Κοίταξα τριγύρω, παρατήρησα ότι είχαμε προσγειωθεί και ότι ο κόσμος είχε αρχίσει να λιγοστεύει καθώς προχωρούσαν προς την έξοδο.