Stars-Inazuma Eleven-

Hoofdstuk 1

"De Sterren Hebben Gesproken."

Maeve

Ik loop het lokaal uit. Ik krijg thuis les sinds ik in Japan woon. Mijn ouders hebben me van de buitenwereld gescheiden en ik mis het. Ik mis het lopen over de markten, praten tegen mensen en natuurlijk voetbal.

Mijn ouders vinden dat voetbal niet belangrijk en gevaarlijk is. Ze willen dat ik de volgende directrice wordt van Caeli Inc. Eerlijk gezegd kan dat bedrijf me niks schelen. Tis niet interessant.

Ik heb de wedstrijd van Raimon gezien. Tegen Zeus. Het was een geweldige wedstrijd. Ze moeten enorm blij zijn met de uitslag. Hoe de wedstrijd eindigde had ik niet eens verwacht. Ik heb een hoop gezien in Mn leven, maar terug komen zoals Mark en zijn team deed, doe ik ze niet na.

Byron is een sterke speler. Als hij iets minder zelfverzekerd was had het misschien anders afgelopen. Als ik daar had gestaan had ik Mark niet als doel genomen, maar het echte doel. Waar de bal in moet. Zodat ik zeker ben van de winst.

Geen haat naar Byron of Zeus hoor!

Ik wandel naar mijn slaapkamer. Onderweg kom in mensen tegen waarvan ik niet wist dat ze bestonden. Om eerlijk te zijn heb ik het niet naar mijn zin in dit huis. Ik bedoel, ik mag niet buiten, ik mag niet voetballen, ik mag niks. Ik mag naar de tuin, met begeleiding. Anders kan ik wegrennen.
—
Ik loop mijn slaapkamer binnen en neem plaats aan mijn bureau. Ik begin met het tekenen van de appel op mijn tafel. Tekenen is mijn nieuwe hobby. Zo kun je het noemen. Heb niet echt iets anders te doen. Ja, ik kan zwemmen, tennissen, fitnessen, paardrijden(ook al haat ik paarden) en films kijken.

Er wordt op mijn deur geklopt en Carlos, mijn assistent geval, komt binnen. "Het spijt mij u te moeten storen Mevrouw Maeve, maar Meneer Caeli wilt u spreken." Zegt hij. Ik lach vriendelijk en loop met hem naar het kantoor van mijn vader.

Ik klop op de deur. Ik hoor een gedempte 'binnen' en stap naar binnen. Hij kijkt op van zijn werk en wijst naar een stoel waar ik plaats neem.

"U wilde mij zien?" Hij knikt enkel. Hij zucht en legt de pen, die hij vast had, op zijn papierstapel. Hij staat op en loopt naar zijn raam achter de stoel van zijn bureau.

"Waarom let jij niet op tijdens je les?" Vraagt hij kalm. Ik zucht innerlijk. "Maeve." Vraagt hij ongeduldig. "Omdat ik meerdere dingen aan mijn hoofd heb, vader." Hij draait zich abrupt om en slaat op tafel. "Zoals?!" Vraagt hij boos.

"Voetbal." Zeg ik snel. Hij slaat opnieuw op tafel. "Dat vervloekte spel heeft jou verpest Maeve. Waarom denk je dat wij jou bij dat team hebben weggehaald?" Hij sluit zijn ogen en zucht. "Dat team was meer een familie dan de mensen die zich mijn ouders noemen." Zeg ik kalm.

Nu ga ik het krijgen. Hij kijkt me doordringend aan. "Wat zeg je?" Mijn hart begint sneller te kloppen. "Dat de Unicorns meer familie voor me zijn dan u en Moeder."

"Dat spel wordt net als je broer je dood! Verdwijn uit mijn zicht, Maeve!" Ik sta op. "Ja, vader." Ik verslaat de kamer en een eenzame traan rolt over mijn wang.

Mijn vader is altijd zo agressief. Mijn moeder is een heel lief mens. Als ik haar ooit eens zie. Ze zit in de westvleugel met haar privé afdeling van het bedrijf. Ze komt er nooit uit en dus zie ik haar nooit. Ik zit zelf in de oostvleugel en mijn vader in noord. Personeel zit in zuid.

We waren ooit een blije familie. Mijn oudere broer, Micah en ik speelde voetbal in America. Mijn moeder en vader waren blij en deelde een kantoor in het huis. Nu Micah dood is door een auto-ongeluk, zijn mijn ouders veranderd. Ze zeggen voetbal is de oorzaak, maar ik weet dat het gewoon verkeerde plek en verkeerde tijd was.

Nog geen maand na het ongeluk zijn we naar Japan verhuisd en ben ik losgerukt van mijn familie, The Unicorns.

Ik haat het feit dat mijn vader boos op mij is over het feit dat hij dood is. Ik heb er niks mee te maken.

Ik kom aan bij de woonkamer van de ingang en kijk wat tv. Carlos komt naar me toegelopen. "Mevrouw Maeve, er is groots bezoek voor u. Ik heb niks tegen Meneer Caeli verteld. Dit is uw beslissing." Zegt hij. Ik trek een wenkbrauw op. Ik zet de Tv uit en loop met hem mee naar de lounge.

"Eric, doe rustig aan." Hoor ik een bekende stem zeggen. "Sorry Bobby, ik heb haar zo lang niet gezien." Wacht, Eric en Bobby? "Je weet niet eens of zij het is."

Ik loop de lounge in. "Veel plezier met je bezoek Mevrouw Maeve." Zegt Carlos. "Dat gaat wel lukken. Bedank." Carlos verlaag de lounge.

Eric, de enige echte Eric Eagle staat tegenover me met de grootste glimlach ooit. "Ik wist dat je het was!" Het geeft me een knuffel. Een strakke. Bobby voegt zich ook bij de knuffel.
—
Lina Shiller, ik vind haar een vreemd figuur. Er klopt iets niet. "Maeve." Ik word uit mijn gedachten gehaald. "Ja?" Bobby lacht. "Wat heb ik gemist?" Vraag ik en kijk Lina aan.

"We zijn hier om je te vragen voor het team." Zegt Jude. Ik kijk hem aan en zucht. "Ik zou heel graag willen, maar mijn vader staat het niet toe." Ik neem plaats op een lege stoel in de lounge.

"Maeve." Ik draai me om en zie mijn moeder staan. "Moeder? Jij ook hier?" Ze lacht. Ik sta op van de stoel en geef haar een knuffel. "Ik praat wel met je vader. Je bent ongelukkig hier en dat wil ik niet. Je kunt met ze mee." Ik krijg een brede glimlach op mijn gezicht.

"Bedankt mam."

"Bedank de sterren. De Sterren Hebben Gesproken."

——

Hoe is het eerste hoofdstuk? Ik heb mijn best erop gedaan.

Publiceerdatum: Zaterdag, 27 July 2019
Publiceertijd: 3:00
Aantal woorden: 988
Spellingscontrole: ✅