"The Only Hope"

Chapter 5

>>Charmaine's POV<<

Dumating ang araw na kailangan ko ng pakawalan so Jhon. Mahina ako eh. Ayaw na ayaw ko da lahat ang hinuhusgahan ako.

“Happy monthsarry sweetie..” he greeted me.

Red balloons, red carpets, everything is red. Napapagiliran ako ng paborito kong kulay. Sabi nila kapag pula raw ang paborito mong kulay ay matapang ka raw, palaban sa lahat ng hamon.

Ako? Bakit ako paulit-ulit na sumusuko?
Bakit ako nawawalan ng lakas para harapin ang mga hamon sa buhay ko?
Bakit ang dali kong isuko ang mga taong nasa paligid ko.
Bakit? Ang dali-daling bawiin sa akin sa tuwing sumasaya ako ng kaunti?
Bakit feeling ko ang unfair ng lahat sa akin.
Gusto ba talaga nila akong sumuko na sa buhay?
Magiging masaya ba sila kung makikita nila akong nahihirapan?

“Jhon, I am sorry.. ” saad ko.

Nag uunahan na naman ang mga traydor kong luha.

“Don't be sorry sweetie.. I love you unconditionally.. ” he told me and give his smile full of sincerity.

As usual, he always understand me. How I wish I could live with him forever.

“Jhon, I am sorry I am breaking up with you.. I am sorry..” I whispered to him.

Bakit ganon? Ako ang nasasaktan sa bawat salitang sinasabi ko para hiwalayan siya.

“Huh? Bakit Charmaine? May nagawa ba akong mali?.. May mali ba sa akin? Babaguhin ko para sayo... Wag mo la-----” I cut him off.

“JHON PLEASE SET ME FREE.. I am inlove with someone else..” I told him.

“Ganon ba? Who's that lucky man?..” unti-unti Kong nakikita and mga luha niyang tumutulo na. “Charmaine, I am willing to let you go.. Kung yon ang mas ikakasaya mo..” he added.

“Si Jonathan.. Your half brother.. I am really sorry..” I told him and walks out.

Makalipas ang ilang araw narinig ko na lang ang balitang he attempted commit suicide.. Ngunit nahuli siya ng parents niya kaya agad siyang naisugod sa hospital. I want to visit him pero hindi ko kaya..

Mas lalo ko lang siyang masasaktan. Kapag nagpunta pa ako, mas lalo ko lang siya papahirapan. Mas mabuti na rin siguro ito na lumayo ako ng tuluyan sa kaniya.

Hanggang sa malaman kong buntis ako..
How unfortunate I am to bare that bastard child.
I wish I have enough guts to take abortion but I can't.
Hindi ko kaya.

Nagdesisyon akong bumukod at lumayo kay daddy kahit alam kong ipapahanap niya ako. Mas hindi ko kakayanin na pati ang batang ito ay sasaktan rin niya.

Palakad-lakad ako sa kalsada at hindi ininda ang tirik at init ng araw na dumadampi sa balat ko. Kailangan kong makahanap ng bagong matutuluyan.

“Buti naman gising kana..” bungad ni Jonathan sa akin.

Nasaan ako? Puro puti lang ang nakikita ko sa paligid. Nasa imperno na ba ako para makita ang demonyong to rito?

“Where am I? What are you doing here?..” I asked him.

“How long are you planning to keep my child away from me without knowing that you are pregnant?..” he furiously asked.

I don't care if he is furious or what? I just want to stay away from him, from all of them..

“ANSWER ME CHARMAINE..” he shouted at me and that captured my attention.

“How much sure that this child is yours Jonathan.. You don't know me too well..” I told him.

“I am 100% sure that this is my child..” he said

“Just go home Jonathan. I don't wanna see your face again..”

“No. Because from now on, you'll live with me..” he told me.

“HELL NO..”

Lalayo na ako sa mga taong mga nanakit sa akin. Tapos gusto niyang tumira ako kasama siya. No way!

“You'll live with me under one roof whether you like it or not.. And you have no choice.. Or else your father will know about this.. Baka ipakasal pa tayo no'n..” he threatened me.

Another threat from him.

Wala akong nagawa kundi pumayag sa gusto niya. Makakabuti rin naman siguro toh para sa anak ko. Sa ngayon, hindi na lang ang sarili ko ang kailangan kong isipin pati na rin ang ikakabuti ng anak ko.

Sa mga una at pangalawang buwan ay maayos naman ang lahat ng pangyayari. Walang problema at away kaming hinarap.. Hanggang isang araw.

•••DING..DONG•••

“Sandali, sino ba yan?..”

“Who are you bitch?..” a lady surprise me.

“Ikaw ang sino?..“ I asked her.

Napadapo ang tingin niya sa tiyan ko at mukhang nagulat pa ng makumpirmang buntis ako.

“You are pregnant too..” he screamed in anger.

Lumabas si Jonathan na nagulat pa na makita ang babae.

“Tell me Jonathan.. Ikaw rin ba ang ama niyan..” bulyaw ng babae at tinuro pa ang tiyan ko.

Tumango si Jonathan at pilit pinapaalis ang babae ngunit mas naging agresibo ito kaya sinugod ako at tinulak.

My thigh is bleeding.. I am bleeding...

“SHIELA, WHAT HAVE YOU DONE..?” sigaw niya sa babae.

“Excuse me, I'm Cassie..” sigaw run ng babae sa kaniya.

Dinala niya ako sa hospital pero hinang-hina na ako. Hindi ko na kaya..

“Char---” he wanna try to mention my name but I cut him off.

“STAY AWAY FROM ME.. YOU MURDERER..I HATE YOU..” I screamed and cried.

Nabuhay ulit akong mag-isa.
Walang tiwala sa lahat.
Walang pagmamahal na nararamdaman.
Gusto Kong umiyak pero wala na akong luha pa.