"The Only Hope"

Chapter 9

>>Charmaine's POV<<

Ezekiel is two months already but Kevin still unconscious without him knowing his son's existence.

“Hey are you sure that you're okay?..” Tyler asked me.

“Yes I'm fine Tyler. No worries about me..”

“That's the reason why I still love you..” he confided his feelings.

“I am sorr----” he cut me off.

“I know and I am glad you finally found someone who will truly you..” he said.

“Thank you and I am sorry..” I apologized.

Dumiretso na ako agad papuntang hospital matapos ang trabaho. Halos isang taon na pero hindi parin siya gumigising.

Silang lahat sumusuko na sa kaniya. They all saying na its the time for me to let him go.

Makakaya ko bang pakawalan ang taong kailan man hindi ako sinaktan. Ang taong tumanggap sa akin sa kabila ng nakaraan ko.

“Kevin please wake up..I need you.. Your son need you.. We need you here..” saad ko sa kaniya.

Sa halos isang taon niya rito nakaratay sa hospital hindi ko na mabilang bilang ang mga times na he's having a seizures..

Sa tuwing tinatawag ko ang pangalan niya para gumising na. Mga luha lamang niya ang makikita kong tumutulo sa mata niya. Ngunit hindi man lang siya dumidilat kahit sandali.

Every now and then, kailangang i check kung maayos pa ba ang paghinga niya, kung humihinga pa ba siya, kung tinatanggap pa ba niya ang mga gamot na binibigay sa kaniya.

“Charmaine don't you think this is the right time for you to !et him go?..” Adam asked me 

“If I'll give up on him.. Sino pang magmamahal sa akin? Sino pang tatanggap?..” I asked him too.

“Charmaine we're all here.. I am your cousin Charmaine and I can't afford to see you suffer.. We love you Charmaine.. Ezekiel is there to love you too.. This is the time to let him go..” he answered.

Natahimik ako ng ilang sandali.. Pinag iisapan ang mas makakabuti para sa lahat.

“Tonight at exactly 6:30 pm.. Remove his machine.. But for now I want to go home.. Hindi ko kayang makitang nawawalan ng buhay..” I decided.

He nodded.

Umuwi ako at dinaan sa ngiti ang lahat. Hinabilin ko na kay Adam ang anak ko. I will be selfish for doing this but I can't take this anymore. Hindi ko na kayang tumanggap ng kahit kaunting sakit.

Isinara ko ang pinto at nagpatugtog na malakas na kanta. Rock ang genre dahil yon ang paborito ko.

Hinintay ko ang 6:30 para sabay kami Kevin na malagutan ng hininga. 

Tumunog ang cellphone ko pero hindi ko ito sinagot dahil alam kong pipigilan lang nila ako sa gagawin ko.

And I fainted...