One Vision

1

- Melciu moja droga, no chodź! - powiedziała brązowowłosa dziewczyna idąca o dziwo całkiem słoneczną ulicą Londynu - Nie przylecieliśmy tu po to, żeby siedzieć na zadku w hotelu... Pożyjmy trochę tym angielskim powietrzem! - dodała ciągnąc swoją najlepszą przyjaciółkę za rękę. Melinda jedynie przekręciła teatralnie oczyma i dała się prowadzić młodej kobiecie.

- A tak w ogóle to gdzie idziemy? - zaczęła lekko rozkojarzona Mel rozglądając się. Diana lekko zwolniła kroku i odwróciła się do przyjaciółki.

- Wyczaiłam gdzieś tu miło wyglądającą kawiarenkę - rzuciła tylko i znów wyryła do przodu, Cuella się jedynie uśmiechnęła. Zna Dee od kiedy miała 6 lat, zdążyła się już przyzwyczaić do jej lekko szalonego charakteru. 

- Kawiarenkę czy herbaciarnie? - zagaiła z uśmiechem do Diany nadal ciągnącą ją za rękę. Może i panna Liszowska była amerykanką z polskim rodowodem, ale herbatę wciągała jak Brytyjczyk. 

- Cicho bądź - mruknęła tylko stając przed drzwiami wspomnianej kawiarni. Tak, tym razem to była kawiarnia. Melinda jedynie uśmiechnęła się pod nosem i puszczona już przez przyjaciółkę weszła do wnętrza budynku, jak i Diana, oczywiście. Rozglądnęły się po kawiarni i zajęły wolny stolik przy oknie. Dee uwielbia przyglądać się zgiełkowi ulic podczas rozkoszowania się herbatą... W sumie podczas rozkoszowania się czymkolwiek. Zamówiły sobie picie, Mel kawę, bo to ona z tej dwójki jest kawoszem, Dee, która w całym swoim życiu nie wypiła jeszcze ani jednej filiżanki kawy, wzięła - uwaga, zaskoczenie - herbatę. 

- Ja na prawdę nie wiem po kim ty masz to parcie na herbatę - zaśmiała się pod nosem Melcia.

- Po sobie - skwitkowała Diana z uśmiechem i popiła ulubiony trunek. Mel tylko podążyła za Dee i upiła swoją kawę.  

Czas im miło płynął w brytyjskiej kawiarence. Płynął on głównie na rozmowie, śmiechu i piciu zamówionych przez siebie napoi. Do Londynu przyleciały na małe wakacje. Życie w wielkomiejskim Los Angeles, mimo że pełne przygód i pięknych widoków - bywa męczące. To Dee wpadła na pomysł wakacji, zaś Mel wybrała właśnie to miasto. 

Na przeciwko ich stolika siedziała pewna grupka mężczyzn. Czterech przedstawicieli płci męskiej - tak jak Mel i Dee - przybyła tu aby porozmawiać, mimo, że minimum jeden z nich zdecydowanie wolałby iść do jakiegoś baru, gdzie mają alkohol. Jednak Brian - najwyższy z towarzystwa - chciał jakiejś odskoczni, czegoś spokojnego, co nie było barem, a John bardzo szybko się zgodził na taką odmianę. Tak więc i reszta przystała na propozycję właściciela bujnej czupryny i tak znaleźli się tu.

- Jak ćwiczyłem grę na pianinie, Delilah wskoczyła mi na klawisze - zaśmiał się Freddie. Miał on bardzo egzotyczną urodę i miły dla ucha głos.

Blondyn przewrócił swoimi błękitnymi oczami.

- Freddie... - zaczął - Mógłbyś już nie mówić o swoich kotach? - dodał.

- Roger, cicho bądź, koty to najsłodsze, najpiękniejsze stworzenia na świecie! - zaprotestował Freddie. John i Brian parsknęli cicho śmiechem, a Roger zamknął na moment oczy, a kiedy je otworzył skierował je na dwie przyjaciółki. Chwilę się im przyglądał, a kiedy złapał kontakt wzrokowy z Dianą, szybko wrócił oczyma do przyjaciół. John widząc zachowanie przyjaciela obejrzał się za siebie. 

- Nasz Roggie chyba zapatrzył się na te panie - odwrócił się do pozostałych z lekkim uśmiechem na ustach i kiwnięciem głowy wskazał Dee i Melę spokojnie pijące swoje piciu. Roger zaczął się zachowywać jakby nie usłyszał zdania wypowiedzianego przez młodszego przyjaciela i upił swoją herbatę, a reszta zespołu lekko się zaśmiała...

- Widziałaś tego blondyna? - zapytała Dee wracając wzrokiem do Melindy. Ta zerknęła dyskretnie na grupkę mężczyzn i wypatrzyła oczyma blondwłosego perkusistę. Uśmiechnęła się delikatnie. 

- A co, podoba ci się? - pofalowała lekko brwiami do przyjaciółki. Dee spojrzała na Mel jak na typowego wariata. Chociaż musi przyznać, blondyn był zadziwiająco przystojny.

- Owszem, jest przystojny... - zaczęła zgodnie z prawdą - Ale... to pewnie kobieciarz - dodała z lekko uniesionym prawym kącikiem ust. I Dee, i Melcia są młodymi aktorkami. Czasem odgadują z nudów emocje drzemiące w ludziach, których widzą na przykład za oknami. Z czystych nudów. Dee splotła swoje palce i strzyknęła nimi, wywołując grymas na twarzy Meli.

- Nie rób tego, błagam... To brzmi strasznie - rzuciła Cuella - Jakbyś łamała sobie kości! - dodała upijając łyk swojej już odrobinę letniej kawy.

- Oj no, wiesz, że mam elastyczne kości - uśmiechnęła się szeroko Diana znów strzykając kośćmi paliczków. 

- No mów do słupa, słup jak dupa - mruknęła Melinda przekręcając oczami, na co Dee się zaśmiała. Mel w końcu przetłumaczyła sobie polskie przysłowie... Chociaż nie wiem, czy to do przysłów się zalicza. Cóż, ogólnie Diana dość często mówiła po polsku, co z początku irytowało Melę, potem sama Dee zaczęła 'uczyć' ją co poniektórych polskich słów, na tyle, żeby tylko Mel ją cokolwiek zrozumiała i jakoś tak poleciało, że Melcia na prawdę zaczęła ją rozumieć. Ale nie potrafiła mówić w tym diabelsko trudnym - dla niej - języku. 

- Zagadasz do którejś, czy ja mam to zrobić skarbie? - zafalował brwiami Freddie. 

- Nie. Ani ty, ani ja, ani żaden z was - Roger jakby znudzony zwrócił wzrok na Johna i Briana. 

- To idę - rzucił Freddie wstając od stolika i popędził w stronę stolika dziewczyn, udając, że nie widzi lekko przerażonego i odrobinę wściekłego wzroku Rogera - Dzień dobry miłe panie - zaczął szarmancko - Można? - rzucił.

- Em... - Mel spojrzała zdezorientowana na przyjaciółkę.

- Jasne - rzuciła Dee - Będzie zabawa - dodała szeptem do Melindy z małym uśmiechem. 

Freddie przysiadł się do nich.  

- Mój przyjaciel zauważył waszą niezwykłą urodę - zagaił z lekkim uśmiechem - Nie jesteście z Anglii, prawda? - dodał zauważając ich akcent. Zaglądnął lekko w stronę swojego stolika, przy którym zostawił przyjaciół. Zauważył, że Roger przymierza się, żeby do niego podejść. 

- Nie - odrzekła lekko nieśmiało Melinda.

- Jesteśmy ze Stanów - dodała pewniejsza Dee. Freddie się lekko uśmiechnął i kiwnął głową na znak, że rozumie - Ja jestem Diana, a to moja przyjaciółka, Melinda - dodała przedstawiając je nowemu koledze. Jak przeczuwał, do stolika podszedł perkusista i ze sztucznym uśmiechem spojrzał na przyjaciela.

- Panie wybaczą, Freddie, mogę cię poprosić na stronę? - powiedział z największym spokojem na jaki go było teraz stać. 

- Poczekaj Rog. Jeszcze się nie przedstawiłem. Freddie Mercury - powiedział - A ten tu to Roger Taylor - dodał patrząc chwilę na niebieskookiego. Taylor - jakby na moment złość na przyjaciela z niego uleciała - spojrzał na dwie panie i lekko się uśmiechnął, co one odwzajemniły. 

Chwile później obie poznały również Briana Maya, oraz Johna Deacona. Cóż, na pewno nie spodziewały się, że to przypadkowe spotkanie, będzie początkiem niezwykłej przyjaźni...