Hiç bir zaman aşka inanmamıştım oysa ben. Ta ki onu görene kadar . Orta boylu esmer çocuk. Okulun ilk günüydü ve bu değiştirdiğim 4.okuldu . Tek umutum burda her şeyin iyi olacağıydı. Hep dışlanmış kız olarak tek umutum buydu. İlk gun ilk ders fizikti . Çok samimi sıcakkanlı birisi olduğundan artık diger çocuklarla konuşmaya başlamıştı. Ve hep olduğu gibi ben asosyeldim ve kenarda onu izliyodum . Sürekli güler ve digerlerini de güldürdü. Pozitif enerji kaynağıydı çocuk.Fizik hocamız okulun müdürüydü. Yaşlıydı. Benim fizikim çok iyiydi ama onunki değil. Günler haftalar aylar böyle geçti. O konuşur gülerdi ben de onu izlerdim. Aşık olduğuma inanamıyodum. Bunu düşünmek, kabul etmek istemiyodum. Ama öyleydi. Onunla konuşmak için fırsat arıyordum.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Son şans
Non-FictionBelki de bu sonuncu şansımdı. Bir şeylerin yoluna girmesi için. Hayatımdakı son şansım.Her şeyi itiraf etmeliydim belki...Belki onu son defa görüyordum.