Kissed by the wind

Uno

Napatulala ako sa bintana, tanaw ang mga sasakyang dumadaan. Napapikit ako dahil sa mainit na hangin ang sumalubong sa'akin at nililipad ang mga buhok ko.

Itinuon ko ang paningin ko sa pamilyar na mga bagay na nadadaanan namin. Memories from the past flashed through my mind. Kasabay ng pagtalikod ko sa mga sakit na naranasan ko sa lugar na 'to ay ang pagtalikod ko sa kanya. Who would forget the person that captures your heart? Make you feel like you're the only girl on his eyes? I couldn't forget him. He will always have the place in my heart.

I smiled bitterly at my thoughts.

It's my fault why I lost him. Maybe i should move forward. Tama na ang pagbabakasakaling maibalik ko ang noon. I should stop hoping that he'll comeback.

Tumulo ang luha ko sa naalala. Pain stings in my heart. Agad agad ko itong pinunasan ng mapansin na nasa terminal na kami.

Tumabi ang bus at agad naman akong bumaba. Salamat naman at nakarating na ako. Halos 4 na oras din yung binyahe ko. Pumara ako ng tricycle at sinabi ang address.

"Selene?" napalingon ako sa driver ng tricycle. Nabuhayan ang loob ko ng makilala ko kung sino yun.

"Kuya Ems! Namiss ko kayo, ah?"

"Lalo kang gumanda bata ka! Ano? May manliligaw ka na ba? Naku! Dapat magpapaligaw kana kasi baka tatanda kang dalaga 'nyan?" taas baba ang kilay ni Kuya Ems habang napakalawak ang ngiti sa'akin.

Si Kuya Ems ang nag hahatid sundo sa'akin patungong paaralan noong ako'y elementarya at highshool pa. Para ko na 'rin soyang totoong Kuya dahil parati niya akong inaalagaan dati kung iiwan ako ng mama para magtinda sa palengke.

"Naku, 'di ah? Ah Kuya, 'san po ba si Mama?" tanong ko sabay upo.

"Ah, 'di ko alam eh. Umalis yun kanina pa, 'di naman sinabi kung saan pupunta. 'O baka nasa palengke. Alam mo naman yang mama mo, ang sipag magtinda." kinamot ni Kuya Ems ang buhok at nag simula ng mag paandar sa tricycle. Bahagya akong natuwa sa nakuhang sagot. Balak ko kasi na sopresahin si mama. 'Di niya alam na dadating ako ngayon.

"Ganun po ba?" napatingin ako sa labas. Marami ang nagbago sa lugar na kinalakihan ko, ang La Castellana. Ang dati'y makahoy-kahoy na paligid ay unti-unting napapalitan ng mga establishimento. It's almost 3 years since I left this place.

"Kuya, matagal na ba 'yun?" turo ko ng mapansin ang sa tingin ko'y pinakamalaking gusali sa bayan na nasa harap ko. Sumisigaw ito nang karangyaan dahil sa disenyo ne'to.

"Bago pa lang yan, Lene. Napakayaman ng may-ari 'nyan! Sobrang mamahalin ang mga sasakyan na nakaparada sa harap." puri ni Kuya.

"Halata nga, Kuya." sambit ko habang dumaan sa harap ng gusali. Napako ang tingin ko sa isang sosyaling babae na kakababa pa lamang sa'kanyang sasakyan. She's tall, very sophisticated woman. Kita ko rin ang kanyang kagandahan. She was assisted by her guards as she enter the building. I was kinda curious who she is.

"Carolinne Gamboa. Ang anak ng may-ari, Selene. Alam kong 'yon 'din ang itatanong mo." nakatingin 'rin siya sa babae na paliit na paliit sa mga mata namin.

Carolinne Gamboa? I haven't heard that name before. But Gamboa seems familiar to me. Have I met them somewhere? Well, I cant remember.

Tumango ako at nanatili ang tingin sa daan. I can remember how I want to go home when I was still in Manila. Eh, 'di naman ako makauwi kasi hindi sapat ang pera ko. Kaya naiwan si mama dito.

"Sa palengke ako bababa, Kuya ha.." sabi ko na agad namang siyang sumangayon.

Maka-ilang sandali, napadaan na kami sa paaralan ng La Castellana. Na-miss ko 'to. Noon, excited na excited akong pumasok, mga ka-klase kong makukulit. Masaya. Sarap balikan. Ngunit hanggang ala-ala na lamang. Ngumiti ako ng bahagya.