บทที่
2 บทนำ
สัปดาห์ต่อมา
"แม่ฮะ ผมไปเล่นกับไค ที่สวนสาธารณะนะฮะ" พายุตะโกนบอกแม่เค้าที่อยู่ในห้องครัวกับแม่บ้าน ทำอะไรกันไม่รู้เยอะแยะไปหมด ขณะก้มลงสวมรองเท้า
"จ้า กลับมาทานข้าวกลางวันนะลูก" เสียงแม่แว่วมาพร้อมกับการสั่งงานในห้องครัว ขณะที่พายุเดินจูงจักรยานออกมาแล้ว
"ครับแม่" พายุรับคำขณะที่เปิดประตูบ้านออกไป เดินยิ้มกริ่มออกมาจากบ้านอย่างอารมณ์ดี โดยมีเด็กชายผิวคลำอีกคนยืนจูงจักรยานรออยู่ตรงหน้าบ้าน เฮ้อ ชีวิตมันสดชื่นจริง ๆ การได้ออกไปเล่นกับไคได้แสดงว่าไอ้เด็กตาโตหน้าหวานนั้นมันไม่มาบ้านพายุในวันนี้เพราะแม่ไม่ทักท้วงหรือห้ามพายุไม่ให้ออกจากบ้าน วันนี้พายุจะเล่นให้หนำใจเลย
"เบบี้ไม่มาเหรอ" ไค ถามแบบไม่เข้าหูเลย
"ถามทำไม" พายุหน้าหงิก ได้ยินแล้วสยอง
"ไม่มานะดีแล้ว"
"โอเค!! ไปเถอะ"
ไคไม่อยากถามต่อ เดี๋ยวพายุวีนแตก ชักสีหน้าขึ้นมาทันทีที่ถามถึง แสดงว่าวันนี้จะไม่มีเด็กตาโตตามมาด้วย แสดงว่าพายุไม่ต้องรีบกลับบ้าน
"สเปน มาทำอะไรตรงนี้"
พายุถามสเปนเด็กชายผิวสีน้ำผึ้ง ไม่ขาวมาก และไม่ดำ หน้าตาสะอาดสะอ้านน่ามอง ชอบทำหน้านิ่ง จุดเด่นคือคิ้วหนาๆ กับตาคม มองพายุกับไค เหมือนจะรออยู่
"ฉันชวนมาเล่นด้วย สเปนไม่ค่อยมีเพื่อน" ไค บอก
"มาสิ ไปด้วยกัน เดี๋ยวไบโอคงจะตามมาด้วย"
"สเปน นายนั่งซ้อนท้ายฉันก็ได้นะ" ไค ตบเบาะหลัง
"ไม่เอา อยากนั่งกับพายุ"
สเปนพูดหน้าตาเฉย ไม่เกรงใจคนชวนมา สายตากับมองเพื่อนใหม่อีกคน ไค มองตาคว่ำ เพราะสเปนมองพายุแบบนับถือ เพราะเคยช่วยไล่สุนัขที่วิ่งไล่กัดสเปน แต่ว่าไคก็ช่วยนะ ทำไมไม่โดนมองแบบนี้บ้าง
"ไม่เอา อยากไป ไปนั่งกับไค" พายุสั่ง สเปนมองไค ที่หันท้ายจักรยานให้แบบเตรียมพร้อม ไค ชอบว่า นู้นนี่นั่น ขี้บ่นด้วย แต่พายุไม่ค่อยพูดแต่จะทำเลย เดินเตาะแตะไปนั่ง เพื่อไปหาไบโอเด็กผิวขาวพูดมาก ทุกคนรู้จักกันหมดเพราะบ้านอยู่ใกล้กัน
เที่ยงตรง...............
"แม่ฮะกลับมาแล้ว"
พายุตรงเวลาเสมอ เค้าจูงจักรยานไปเก็บที่โรงรถและสังเกตว่ารถสีครีมอันคุ้นเคยจอดอยู่
"มาอีกละ น่าเบื่อ" รำพึงอย่างหงุดหงิดใจ และแน่นอนว่าตอนบ่ายวันนี้พายุต้องอยู่บ้านไม่ได้ออกไปไหนแน่ๆ
"พายุ เบบี้เอาขนมมาฝาก"
เสียงบอกอยู่ข้าง ๆ หน้าตาจิ้มลิ้มเอียหน้ายื่นขนมมาให้ ไม่ได้ทำให้พายุละสายตาออกมาจากไอแพคของเค้าได้
หลังจากกินข้าวเสร็จแม่กับคุณป้าพรรณก็นั่งดื่มน้ำชาในห้องรับแขก วันนี้คุณป้าทำท่าแปลกๆ ดูเศร้าๆ พายุก็ไม่เข้าใจ
"พายุ.....กินไหม"
เสียงถามกับความพยายามไม่ยอมหมด ขณะที่หน้าป้อมขาวใสๆ อมชมพูนั่นยื่นหน้าเข้ามาดูว่าเค้าเล่นอะไร และมันบังหน้าจอแบบว่ามิดเลย
"ยังไม่กิน เอาไปไว้ตรงนั้นก่อน"
พายุพยักเพยิดหน้าไปทางมุมห้อง น้ำเสียงรำคาญเต็มแก่ เอามือดันหัวเล็กๆ ให้ออกไปให้พ้นทางหน้าจอ
"อร่อยนะ เบบี้ลองชิมมาแล้ว"
คราวนี้ไม่พูดเปล่ามือป้อม ๆ นั้นยื่นมาเป็นชิ้น เศษขนมล่วงลงบนไอแพค พายุทำหน้ารำคาญ เปื้อนหมดละ
"ไม่กิน" เสียงเริ่มดุดัน เพราะกำลังติดพันเกม
"อะ เบบี้ป้อน" คนข้างๆ ยังไม่ละความพยายาม
"หี้ย!!! ปัญญาอ่อนรึไง บอกว่าอยากกินเดี๋ยวจะกินเอง ยุ่ง!!"
พายุปัดมือที่พยายามจะยัดขนมเข้าปากเค้าอย่างรำคาญ เทเศษขนมหน้าจอไอแพคทิ้ง ขยับตัวลุกขึ้นเดินหนี มองร่างเล็กที่ลุกขึ้นยืนตามด้วยสายตาดุดัน เพราะกำลังติดพันเกมส์อยู่
"พายุเล่น เบบี้ป้อนไง อะ" ตัวอ้วนกลม ตามมายื่นขนมให้อีก อ้าปากตาม.....ทำไมไม่กินเอง...โธ่เว้ย!! พูดไม่รู้เรื่อง
"รำคาญ"
พายุปัดมือที่พยายามจะส่งขนมให้พายุกกินให้ได้ ขยับเดินหนีโดยที่ยังเล่นเกมส์ต่อ
"พายุ...พายุจะไปไหนรอเบบี้ด้วย!!"
เสียงเล็ก ๆ ไล่ตามมา พายุหันกลับไปมอง ทำไมวันนี้ถึงเป็นคนเซ้าซี้แบบนี้เนียะ ดวงหน้าน้อย แก้มป่องไม่ใช่โกรธใคร.. แต่เพราะกำลังเคี้ยวขนมอยู่ ขาสั้น ๆ นั้น กำลังวิ่งตามมาแต่คงจะรีบไปหน่อย
"โอ๊ะ!!!" ประตูที่พายุเปิดดีดกลับไป พอๆ กับที่ร่างน้อยวิ่งตามมาถึง หน้าน้อย ๆ นั้นโขกกับประตูกระจกเต็มแรง ร่างป้อมๆ นั้น เซ แล้วนั่งแปะลงกับพื้น มือคลำที่หน้าผาก ทำไมมันเซ่อแบบเน้!! วิ่งตามมาแบบไม่มองทาง....
"ฮึกๆๆๆ"
พายุกรอกตา อินโทลมาแล้วแบบเป็นจังหวะ อีกแปบ!!! มันจะขึ้นเสียงสูง เตรียมอุดหูได้เลย เอาแล้วสิ หมอนี่เจ็บตัวได้ทุกที ที่อยู่ด้วย พายุถอนหายใจและส่ายหน้า เดินกลับไปง้างประตูให้เปิดสนิท ใครใช้ให้วิ่งตามมาโดยไม่ดูตาม้าตาเรือ หน้าเล็ก ๆ เหยเกเพราะความเจ็บ เสียงสะอื้นนั้นเบาเพราะพยายามสะกดกลั้น เงียบกว่าที่คิด....ใบหน้าน้อยๆ เม้มริมฝีปากแน่น ไม่ยอมส่งเสียงมากไปกว่านี้ แต่น้ำตากลับไหลพรากๆ เสียงสะอื้นกลายเป็นเสียสะอึก พายุเดินมาหาอย่างอ่อนใจ ทำไมทนดูไม่ได้เลยสักครั้งเดียว.....
"นายนี่ ซุ่มซามตลอดเลยนะ วิ่งมาชนได้ ประตูทั้งบาน" พายุ บ่น มือของเค้าเช็ดน้ำตาที่เปื้อนอยู่บนใบหน้าน้อยนั้นอย่างห่วงใย
"ไหน เอามือออกสิ"
พายุบ่น สั่งเสียงดุ เบบี้นั่งนิ่งน้ำตาไหลพรากๆ ไม่ยอมเอามือออก พายุขยับตัวนั่งคุกเข่าข้าง ๆ ดึงมือที่กุมหน้าผากออก ก้มมองหน้าผากคนตัวเล็กกว่า โฮ๊ะ!! มันปูดขึ้นมาลูกเบสบอลเลย ทำยังไงดี!! พายุยกชายเสื้อขึ้นมาเป่าลมหายใจร้อนๆ ของตัวเองลงไป แตะบนหน้าผากนวล พายุเคยเห็นแม่ทำ ตอนที่เค้าซุกซนเจ็บตัว
"โอ๊ย!! พายุ เบบี้เจ็บนะ ฮึกๆ"
"ก็เจ็บนะสิ เซ่อซ่าเองนิ"
เสียงโวยวายเบาๆ ปนสะอื้น กับเสียงดุดันแบบเข้มๆ พายุก้มลงมองแก้มขาวใสที่แดงระเรื่อน่าหยิก ตากลมโตที่มีน้ำใสๆ เอ่อล้นออกมาอย่างเงียบๆ เบบี้ทำให้พายุเคยตัว ทำอะไรไม่เคยผิดเลย เบบี้จะยอมให้ตลอด ไม่ว่าพายุจะทำยังไงให้เบบี้เจ็บตัวสักแค่ไหนเบบี้จะไม่ร้องไห้เสียงดัง ไม่โวยวาย ไม่ฟ้องใคร สายตาตอนนี้ทำให้พายุรู้สึกเป็นห่วง ทุกทีนั่งอยู่ด้วยกันเป็นชั่วโมงๆ โดยพายุไม่คุยด้วยหรือไม่เล่นด้วย ก็จะไม่บ่นไม่เดินหนี เด็กตัวน้อยเอาแต่มองหน้าพายุทั้งวัน....แต่ว่าวันนี้เบบี้เซ้าซี้เกินเหตุ ไม่รู้ว่าทำไม และพายุก็โมโหง่ายอีกต่างหาก
"เบบี้ นายเงยหน้าขึ้นหน่อยสิ ฉันไม่ถนัด"
พายุบอกขณะขยับตัวลุกขึ้น และเดินไปเอาผ้าเช็ดหน้าของตัวเองออกมาจากลิ้นชัก ปักคำว่าพายุเอาไว้ที่มุมผ้า.....เพราะไม่ชอบใช้ของร่วมกับคนอื่น นิสัยคุณชายมาก....กลับมานั่งข้างๆ คนตัวเล็ก พายุยกผ้าเช็ดหน้าจรดริมฝีปากและเป่าแรงๆ เพื่อให้เกิดไอร้อน กดลงไปใหม่ จากลูกเบสบอลจะกลายเป็นลูกบอลละ
"ฮึก ๆ เบบี้เจ็บ"
เสียงเล็กบ่นปนสะอื้น พูดเบาๆ คราวนี้คงไม่มีข้อแก้ตัวสำหรับพวกผู้ใหญ่ถ้ามาเห็นเข้า
"เจ็บก็ต้องอดทน รู้มะ"
"เลิกร้องไห้ได้แล้ว ฉันรำคาญ"
พายุไม่รู้จะทำยังไงดี ปลอบก็ไม่เป็น พูดดีๆ ก็ไม่ได้....ทำอย่างเดียว เป่าและกดผ้าอยู่สามสี่ครั้ง หวังว่ามันจะลดความบวมปูดลงไปได้ รอบนี้โดนแม่ตีแง่มๆ
"เบบี้ขอโทษ"
ดวงตากลมโตเงยหน้าขึ้นมอง เสียใจ พายุรู้สึกตัวเองว่าทำอะไรแย่ๆ อีกแล้ว....พายุตัดสินใจก้มลงโดยไม่พูดอะไร จรดริมฝีปากที่หน้าผากนวล พ่นลมร้อนๆ ออกมา หวังว่ามันจะช่วยได้..... เบบี้หลับตาลง ขณะที่มือป้อม ยึดชายเสื้อพายุเอาไว้แน่น แรงกดริมฝีปากตามกระสาเด็ก ทั้งเจ็บทั้งร้อน นี่เป็นครั้งแรกที่เบบี้รับรู้ถึงความห่วงใยแบบจริงจังของพายุ ดีใจจัง!! บางครั้งพายุอาจจะปากร้าย เอาแต่ใจ แต่ก็ห่วงใย มองจากแววตาและการกระทำ อย่าได้หวังเอาจากคำพูดเลย
"หายเจ็บรึยัง"
"เมื่อยแล้วเนี่ยะ"
พายุทำไปบ่นไป พร้อมกับถอนริมฝีปากใบหน้าหล่อเหลาแต่เด็กเอียงคอมอง แก้มขาวๆ เป็นพวงเชียวของเบบี้พยักหน้าขึ้นลงเร็วๆ แค่พายุบ่นก็ไม่อยากให้ลำบาใจแล้ว แต่ผลงานของพายุรอบนี้เด่นเหลือเกิน
"เบบี้ ลูกมาหาแม่เถอะลูก"
พายุมุ่นคิ้วมองคุณป้าที่เดินมาโอบกอดเบบี้แล้วร้องไห้ มีบางอย่างเกิดขึ้น เด็กชายตัวอ้วนกอดตอบคนเป็นแม่แล้วลูบหลังเบาๆ ไม่รู้เรื่องแต่เบบี้ก็ทำเพื่อปลอบใจ แม่เค้าก็ร้องไห้ มันเกิดอะไรขึ้นกันนะ.....
"พรรณ"
"เดี๋ยวเราตามไป"
แม่ของพายุพูดแบบนั้น คุณป้าพรรณปาดน้ำตา พยักหน้า...
"เบบี้มาลาคุณป้าวรรณเร็วลูกเราต้องไปแล้ว"
เบบี้ก้มยกมือไหว้ ระวิวรรณโอบกอดร่างเล็กร้องไห้หนักมาก สงสารตัวแค่นี้กลับต้องมาเจออะไรแบบนี้.....พายุใจไม่ดีเลย แถมเด็กนั่นทำหน้าสงสัย...ไม่มีใครสนใจรอยปูดที่หน้าผากเลยสักคน ปกติแม่พายุนี่แหละตาดีอันดับหนึ่ง ก่อนกลับบ้านทุกครั้งจะต้องสแกนตัวเบบี้ทั้งตัว....ไม่ไว้ใจพายุว่าก่อเรื่องอะไรไว้รึเปล่า
"พายุ บ๊ายบาย"
"เบบี้ไปละนะ"
หน้ากลมๆ นั้นหันกลับมามองพายุพร้อมกับโบกมือบาย สร้างความแปลกใจให้กับพายุเพราะเวลาเบบี้กลับบ้าน เค้าจะไม่ทำท่าแบบนี้ ร้อยยิ้มน้อย ๆ นั้น เกิดขึ้นพร้อมๆ กับน้ำตาใสที่คลออยู่ในดวงตากลมโต เบบี้ดูไม่เจ็บปวดแล้ว แค่นี้พายุก็ไม่รู้สึกห่วงอีก เบบี้กลับดูสดใส ไร้เดียงสา บริสุทธิ์สำหรับพายุในตอนนี้ พายุพยักหน้าและเดินกลับเข้าห้องเพื่อเล่มเกมส์ที่เปิดค้างเอาไว้ โดยไม่รู้เลยว่าจะไม่ได้เจอเด็กชายหน้ากลมๆ ตาโตๆ จอมซุ่มซ่ามอย่างเบบี้อีกแล้ว
สัปดาห์แรก พายุเห็นแม่ใส่ชุดดำทั้งสัปดาห์ ไม่ค่อยอยู่บ้าน และมีสีหน้าเศร้าหมอง เบบี้ไม่ได้มาที่บ้าน พายุก็เฉยๆ ไม่ได้ถามอะไรแม่ ดีเสียอีกที่ไม่มา รู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก
สัปดาห์ที่สอง พายุแอบสงสัยนิด ๆ ไอ้ตัวเล็กที่เรียกตัวเองว่าเบบี้อย่างนั้นอย่างนี้ตลอดเวลาหายไปไหน บางทีมันก็หงุดหงิดนิดๆ ที่ไม่เห็นตากลมโต แก้มใสๆ หน้าหยิกนั้น พายุนั่งรอน้าบ้าน คิดถึงแบบปัจจุบันทันด่วน ทำไมไม่มา...รึว่าจะไม่สบาย
สัปดาห์ที่สาม
"แม่ฮะ คุณป้าพรรณ ทำไมไม่มาบ้านเรา เค้าไปไหนฮะ"
พายุอดทนไม่ไหวจนต้องเอ่ยปากถามแม่ ขณะที่รับประทานอาหารเย็น ใจคอจะถามหาอีกคน แต่กลัวเสียฟอร์มเลยถามหาอีกคนแทน.....
"ป้าพรรณ เค้าย้ายไปต่างประเทศแล้วลูก"
คำตอบทำให้เด็กชายอึ้ง ความรู้สึกมันโหวงเหวงไปหมด พายุบอกไม่ถูกว่าเป็นเพราะอะไร
"เบบี้ละฮะ"
ถามราวกับละเมออกมา ภาพเด็กชายแก้มกลม ขี้แย ลอยเข้ามาในความทรจำ
"เบบี้ก็ต้องไปกับแม่เค้าสิลูก"
พายุพยักหน้า คำว่าไม่ได้เจอทำเอาหน่วงอย่างบอกไม่ถูก แม่บอกว่าคุณลุงประสบอุบัติเหตุเสียชีวิต ทำให้ป้าพรรณต้องพาเบบี้ไปประเทศจีน เพราะญาติส่วนใหญ่อยู่ที่นั้น และอีกอย่างป้าพรรณทนไม่ได้ที่จะอยู่ประเทศไทย แม่บอกว่าไม่รู้ว่าจะได้เจอกันอีกไหม หรืออีกนานเท่าไหร่จะได้พบกัน พายุรู้สึกเศร้าอย่างไม่รู้สาเหตุ เด็กหน้าหวานนั้น เค้าจะไม่ได้เจออีกแล้วเหรอ คนที่ทำให้เค้าหงุดหงิด ทำให้เค้าเบื่อระอา ทำให้เค้าห่วงใย คนที่เค้าคิดว่าเป็นของเค้าเสมอมา
