"จะไปไหน"
เบบี้หันมามองร่างสูงที่ยืนมองนิ่งมา ถามเสียงห้วน ถึงทำหน้าบอกบุญไม่รับ หน้าตาก็หล่ออยู่ดี ช่างน่าอิจฉาจริงๆ แฮนซั่มเกินไป....เบบี้ก้มมองตัวเองเหมือนเด็กกะโปโลที่ไม่มีวันเจอคำว่าหล่อแน่ๆ จริงๆ ถ้าพายุรำคาญเค้ามากๆ ทำไมต้องมาตามคอยถามนู้นนี่นั่นด้วย
"กลับบ้าน" เบบี้หันมาตอบ.....ทำท่าจะเดินต่ออีก
"ตามมา"
เสียงสั่งดุขึ้นตามเลเวลของความขัดใจ....
"ตามทำไมอ่อ"
"จะไปส่ง...รีบเดิน"
"ฉันกลับเองได้"
เบบี้โบกมือว่าไม่จำเป็นต้องไปส่ง.....ไม่อยากให้พายุไป...ถ้าไป ก็ต้องรู้จักบ้านนะสิ...ไม่เอาอะ!!!.....แค่คิดก็สยองแล้ว แกล้งที่โรงเรียนก็พอ ถ้ารู้จักบ้านแล้วตามไปแกล้งที่บ้านอีก....เบบี้จะทำยังไง
"ฉันบอกว่าให้พูดว่ายังไง"
หันขวับกลับมา แถมคุกคามโดยการเดินตรงเข้ามาหา เบบี้ตกใจกลัวจนต้องถอย หลังชนเสาไฟฟ้าพอดี.....
"พูดใหม่สิ"
เอามือค้ำเสาไฟฟ้าเอาไว้ โน้มหน้าลงมาใกล้จนได้กลิ่นน้ำหอม เบบี้ต้องยันอกกว้างเอาไว้.....ไม่อยากให้ใกล้ไปกว่านี้
"เบบี้กลับเองได้"
หลับหูหลับตาพูดไป....หวังจะให้อีกคนถอยหลังกลับ.....แต่เปล่าเลย ใบหน้าของพายุเอียงหน้าลงมาใกล้ สบตากลมโตที่มีแต่แววตระหนก
"หึ!! จะไปส่ง อย่าเรื่องมาก"
"เดี๋ยวโยนให้รถชนเลย"
เบบี้อ้าปากค้าง จนพายุตะวัดมือขึ้นแตะปลายคางให้หุบ.....ถึงกับจะฆ่าแกงกันเลยเหรอ....
"เร็วๆ"
พายุผละออกเดินนำ กระตุ้นเสียงดุๆ อีกรอบ ไม่สนใจว่าเบบี้จะเบะปาก หรือหวาดกลัวขนาดไหน...แต่ที่แน่ๆ เดินตามมาแน่นอน ทำไมชอบให้ข่มขู่จัง.....แต่ก็สนุกดี...เวลาที่เห็นใบหน้าออกจะสวยนั้น ดูจ๋อยๆ ไป
"ทำไมเงียบ"
พายุถามขณะเคลื่อนรถออกจากโรงเรียน
"ฉัน....."
เบบี้กลืนน้ำลาย มองอีกละ ทำสายข่มขู่อีกละ กลัวจะแย่อยู่แล้ว
"เบบี้ จำทางกลับบ้านไม่ได้"
"ทำไมพูดแบบนั้นละ"
เบบี้จะไม่รู้สึกผิดอะไรมากเลย ถ้าไอ้ประธานสภานักเรียนบ้าอำนาจ มันไม่จอดรถ แล้วหันมาจ้องหน้าเบบี้แบบจริงจัง
"บอกไม่ถูกอะ"
"บ้านที่อยู่ ไปๆ กลับๆ ทุกวัน จำทางกลับบ้านไม่ได้"
เบบี้พยักหน้ายิ้มแหยๆๆ..........หวังว่าพายุจะเมตตา.....แต่ไม่เลย
"มีสมองไหมเนียะ.....ทำไมโง่ เป็นปลาทองรึไง ความจำถึงสั้นแบบนี้"
พายุตบพวงมาลัยรถ โคตรจะเหลือเชื่อ คนอะไรวะ.......อยากจะบีบคอขาวๆ แล้วแบบนี้จะปลอดภัยได้ยังไง....จะรู้ได้ยังไงว่ากลับถึงบ้านแบบปลอดภัย....โอ๊ย!!!
"ก็ให้เบบี้กลับเองสิ"
เบบี้ทำหน้างอแง.....โดนข่มขู่ โดนด่าว่าโง่อีก......น้ำตาซึมบอกเลย
"หมายความว่าไง"
หันมาทำเสียงดุ ตาขวางใส่อีก
"ถ้า....ขึ้นรถเมล์ เบบี้กลับถูก"
"ให้เบบี้กลับเองเถอะนะ....นะพายุ"
ทำไมทำเสียงอ้อนวอนแบบนั้นนะ......มีแต่คนอยากจะขึ้นรถพายุ แต่หมอนี่ตั้งท่าแต่จะขอลงอย่างเดียว...ไม่เข้าใจอะ...ทำไม..
"ไม่"
"พายุ"
"เบบี้กลับเองได้"
"ไม่"
"พายุ...นะ.."
"หยุดพูด"
พายุเมินหน้าหนี ออกรถอย่างหัวเสีย เอะอะๆๆ หนีอย่างเดียว อย่าได้หวังเลย.....
"บอกไม่ถูกแล้วจะไปส่งได้ยังไงละ"
เบบี้มองตรงไปข้างหน้า ถอนหายใจ ทำไมพายุต้องพยายามที่จะไปให้ได้...ในเมื่อปล่อยเบบี้ไป พายุก็กลับไปพักผ่อนได้เลย
"บอกให้หยุดพูดไง"
เบบี้ก้มหน้า....พูดอะไรก็ไม่ได้ มองออกไปนอกหน้าต่าง พายุขับรถผ่านร้านที่ชอบแต่ไม่เคยเข้า....ใบหน้าเรียวสวยหันกลับไปมองจนเหลียวหลัง น่าจะถูกทางถ้าผ่านร้านนี้ แต่ว่า....ไม่กล้าถามวุ้ย!!! กลัวโดนดุ!!!
"ขอบใจนะ"
เบบี้รีบลงจากรถคันใหญ่สีดำ ไม่รอให้พายุถามอะไรทั้งนั้น และไม่ถามพายุด้วยว่าพามาส่งถูกได้ยังไง ตอนนี้อยากให้พายุกลับไปเร็วๆ
"เบบี้ กลับมาแล้วใช่ไหมลูก" เสียงคุณป้าเดินออกจากห้องทำงานมาถาม...
"ฮะ"
"ทำไมวันนี้กลับมาช้าจัง"
"หิวไหม" คุณป้าเดินมาโอบไหล่ ยิ้ม...แตะแก้มขาวๆ เบบี้พยักหน้ายิ้มๆ
"หิวฮะ"
"วันนี้ทำความสะอาดตึก ก็เลยกลับมาช้านะฮะ..."
เบบี้ถูกดันให้ไปที่ห้องอาหาร....
"เป็นอะไรรึเปล่า ช่วงนี้ดูหน้าตาเหนื่อยๆ"
"นิดหน่อยฮะ คุณป้า"
"ป้าหงศ์บอกว่า ช่วงนี้นอนดึกเหรอลูก อ่านหนังสือสอบเหรอจ๊ะ" คุณป้าเดินเข้าไปในห้องครัว คงจะไปอุ่นอาหารมาให้นั่นแหละ เพราะแม่บ้านกลับเรือนกันไปหมดแล้ว
"ฮะ!! เบบี้รู้สึกว่าหนังสือภาษาไทยเรียนยากจัง"
เสียงคุณป้าหัวเราะอย่างเอ็นดู
"เบบี้เก่ง มีความพยายาม สักวันเบบี้จะปรับตัวได้เองนะลูก"
"ขอบคุณฮะ ถ้าแม่อยู่ตรงนี้ แม่คงจะพูดเหมือนคุณป้า"
"โอ๋ๆ มาให้ป้ากอดทีลูก"
คุณป้าเดินออกมาอ้าแขนกว้างหน้าประตูห้องครัว เบบี้เดินเข้าไปกอด รู้สึกดีจัง!! ที่ได้อยู่กับคุณป้า แม่คิดไม่ผิดจริงๆ ในเวลาที่เบบี้ต้องการแม่ ป้าวรรณสามารถทำหน้าที่แทนได้ ดีจริงๆ
"เบบี้เอาของไปเก็บก่อนนะฮะ"
"รีบลงมานะ ป้าจะเตรียมอาหารไว้ให้"
"ครับ"
เบบี้คิดว่าจะขึ้นไปล้างหน้าล้างตาสักหน่อย ตกหน้าต่างไป ก็คลุกกับฝุ่น ผง ละออง เลอะเทอะตัวไปหมด แปลกใจที่อีตาประธานสภานั้นกล้าอุ้มอีก ตอนแรกคิดว่าจะแค่ยื่นมือมาให้จับเท่านั้นเอง ไม่คิดว่า......เฮ้อ!! อุ้ม!! ใจเต้นแบบไม่มีสาเหตุอีกแล้ว
"คุณป้าฮะ"
เบบี้กระโดดลงบันไดทีละขั้นอย่างร่าเริง หลังจากขึ้นไปล้างหน้าล้างตาเรียบร้อย อารมณ์ก็ดีขึ้นทันที ดวงหน้าขาวใสโบ๊ะด้วยแป้งเด็กเบบี้มาย หอมๆ แต่งแต้มด้วยรอยยิ้มก่อนจะหยุดชะงัก เสียงคุยกันด้านล่าง คุณป้าคงจะมีแขกกระมั้ง
"ตุ๊บ" ลงมายืนเท้าคู่จากบันไดสองขั้นล่างสุดสู่พื้นล่างอย่างสวยงาม อมยิ้มในความปัญญาอ่อนนิดๆ ของตัวเอง มีแต่เด็กที่เค้าเล่นกันนะแบบนี้ แล้วยิ้มน้อยๆ นั้นก็ค่อยๆ หดลงเรื่อยๆ เมื่อเงยหน้าขึ้นสบตากับใครบางคน คนที่มายืนกอดอกพิงตัวเองกับผนังทางเดิน มองนิ่งอยู่ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้....ทำไมยังไม่กลับ
"อนุบาลหมีน้อยรึไง ถึงลงบันไดมาแบบนั้น"
เบบี้สนใจฟังที่ไหน....วิ่งตรงเข้าไปหาหน้าตาตื่น ดึงแขนดันตัวพายุให้หลบหลังบานประตู
"เข้ามาทำไม" เบบี้กระซิบ มองซ้ายมองขวา กลัวคุณป้าจะมาเห็น ทำไมพายุถึงกล้าเข้าบ้านคนอื่นโดยไม่ได้รับอนุญาต ใบหน้าขาวใสอยู่แค่อก อีกนิดก็ซบเลยนะ แหงนเงยขึ้นถามเสียงเบา กลิ่นแป้งเด็กคละคลุ้งไปหมด
"ประตูก็เปิดนะ ไม่ได้ล็อค"
"ทำไมยังไม่กลับอีก"
เบบี้ชะโงกหน้าออกไปมองในห้องครัว....เสียงคุณป้าร้องเพลงงึมงำเบาๆ
"ก็อยากรู้ว่าอยู่ยังไง"
พายุยกยิ้ม ขำก็ขำ .....แต่ไม่อยากหัวเราะ เดี๋ยวจะโมโหขึ้นมาอีก....
"ไม่ต้องรู้หรอก กลับได้แล้ว"
เบบี้คงไม่รู้ตัว ว่าขยับมาใกล้แค่ไหน อารมณ์กลัวคุณป้ามาเห็นคนแปลกหน้ามีมากจนลืมคิดไปว่า พายุจะเดินผ่านแม่บ้าน คนขับรถ แล้วเข้ามาได้ยังไง
"คุณหนูไปไหนนะ"
เสียงป้าหงศ์เดินมาเรียก เบบี้กดตัวเองทับตัวพายุเอาไว้ติดกับกำแพง ราวกับจะฝั่งร่างในผนังหลังประตูบานใหญ่ซะให้ได้ มือใหญ่ๆ ขยับขึ้นมาโอบรอบเอวไม่รู้ตัว เด็กบ๊องเอาแต่นิ้วชี้มาจิ้มที่ปาก ห้ามพูด
"พอได้แล้ว!!! ฉันไม่ใช่เด็กนะ มาเล่นซ่อนหาอยู่ได้"
กลิ่นแป้งเด็ก กลิ่นหอมอ่อนๆ โอ๊ย!!! มันทำให้พายุอยู่ไม่ไหว....ผลักร่างเล็กๆ ออกห่าง เดินตรงไปที่ห้องอาหาร เบบี้ไม่เอะใจสักนิดเดียว่าทำไมพายุรู้ดีว่าห้องไหนเป็นห้องไหน
"นี่ อย่าไปทางนั้นนะ"
เบบี้ตั้งสติวิ่งไปดึงแขนพายุเอาไว้ได้ทัน แค่คนตัวสูงสะบัดแขนกลับ หันมามองประมาณว่ามาแตะตัวทำไม หนอย!!! ไม่ได้อยากแตะสักหน่อย เบบี้หน้างอ
"พายุ ลูกมานั่งตรงนี้ เดี๋ยวเบบี้คงจะลงมาแล้ว จะได้ทานพร้อมกัน"
เสียงคุณป้าดังออกมาจากห้องอาหารที่เห็นพายุเพียงคนเดียว เบบี้ตัวชาวาบ!!! ยืนนิ่งจนแทบลืมหายใจ พายุเหรอ....พายุของเบบี้เหรอ...เคยคิดว่า ภาพพายุอ้วนไว้หนวดไว้เครา มันไม่ใช่แบบนี้ พายุคนนี้สมบูรณ์แบบไปหมดทุกอย่าง
"จะยืนทำมะเขือเทศอะไร"
"คนยิ่งหิวๆ อยู่นะ"
พายุเดินเข้ามาใกล้ เบบี้ถอยห่าง.......สีหน้ายังตกใจอยู่เลย.....ใบหน้าหล่อๆ นั้นออกจะเย้ยหยัน นี่คงรู้มาตลอดใช่ไหม ว่าเบบี้เป็นใคร ทำไมดูโง่จัง!!! แค่ชื่อก็น่าจะสะกิดใจบ้าง คุณป้าก็บอกว่าเรียนที่เดียวกัน........
"จะไปไหน"
เสียงเรียกเข้มดุ พอๆ กับการก้าวยาวๆ มาใกล้ ขณะเบบี้หันกลังเตรียมจะวิ่ง น่าอายน่าขายหน้าที่สุด พายุคว้าตัวแล้วอุ้มพาดบ่าทันที เบบี้อยากจะร้องไห้ ทำไมหนีไม่เคยพ้นเลยสักที
"ปล่อยฉันนะ"
พายุพาเบบี้มาโยนในห้องทำงานของพ่อ ขืนให้ไปยืนทะเลาะกันตรงนั้น แม่ก็ต้องรู้สิว่าพายุแกล้งอะไรเบบี้เอาไว้เยอะเลย....
"จะโวยวายทำไม"
พายุดุ
"บอกให้ปล่อยไง ฉันจะกลับห้อง"
พายุวางร่างเล็กๆ และดันติดผนังห้อง ค้ำแขนเหนือศรีษะ ชะโงกหน้าเข้ามาใกล้จนเบบี้ต้องเอียงหน้าหลบ ใกล้ ใกล้เกินไป
"ฉันบอกว่าให้พูดยังไง"
ทั้งดุ ทั้งข่มขู่ ใบหน้าหล่อเหลาดูเย็นชา สายตามองนิ่ง สะกดให้เบบี้ไม่กล้ามอง เม้มปากก้มหน้านิ่ง ไม่กล้าต่อปากต่อคำ แต่โกรธเหลือเกิน
"พูดใหม่"
"ไม่"
"เบบี้จะกลับห้อง"
เบบี้เบี่ยงตัวเองออก ปฏิเสธเสียงสั่น.......มันรู้สึกจุก....รู้สึกเหมือนโดนหลอกลวงอยู่ตลอดเวลา ทำไมพายุต้องทำเหมือนเบบี้ทำผิด โกรธก็ไม่ได้เหรอ โกรธที่โดนพายุหลอก
"ไม่ให้กลับ"
"ไปกินข้าว"
พายุพูดเสียงเด็ดขาด ดึงตัวเองกลับมายืนด้วยท่าปกติ สั่งและหันหลังเดิน แต่เบบี้ไม่ยอมเดินตาม พายุเดินกลับมาหาอีกรอบ ถอนหายใจ เด็กนี่เห็นแบบนี่ไม่ธรรมดาเลย....
"ดื้อเงียบนะเรา"
เงียบ.........................
"จะไปไหม"
เบบี้ส่ายหน้า โกรธอะ ไม่อยากเห็นหน้าพายุในตอนนี้เลย ก้มมองพื้นตลอดเวลา....น้ำตาจะหยดอยู่แล้ว...
"โกรธเหรอ"
เสียงทุ้มฟังดูอ่อนโยน เบบี้เงยหน้ามอง น้ำใสๆ คลอหน่วยตา พยักหน้าสะกดกลั้นเสียงสะอื้นเอาไว้สุดกำลัง คนที่คิดว่าอยากจะเจอตลอดเวลา คนที่คิดว่าเป็นฮีโร่เสมอมา ทำไมไม่บอกว่าคือพายุคนนั้น ทำไมต้องเป็นคนที่แกล้งเบบี้ตลอดเวลาด้วย
"เบบี้ อย่าร้องไห้"
พายุถอนหายใจ มองคนที่น้ำตาหยดเผาะ ๆ ทำแรงไปนะแหละที่ไม่บอก เมื่อกี้แม่ดันออกมาเจอพอดี ตอนแรกแค่คิดว่าจะมาหาแบบดีๆ ไม่ได้อยากเซอร์ไพล์อะไรขนาดนี้เลย มันเร็วไปสำหรับเบบี้ เพราะพายุพึ่งจะแกล้งมาหยกๆ
"ถ้าร้องจะจับจูบ"
เบบี้ทำตาโต........
"ไม่...ไม่กล้าหรอก"
"พายุชอบผู้หญิง"
เบบี้ไม่เชื่อ แต่ก็อดจะหวั่นๆ ไม่ได้ ความเชื่อมั่นที่พายุไม่ทำผู้ชายด้วยกันมีเกือบ 1,000%
"ฉันจูบผู้ชายก็ได้"
"ไม่จริงอะ" เบบี้ปิดปากส่ายหน้าไปมา.....ขนาดไม่เชื่อ แต่ป้องกันเอาไว้ก่อน
"นายคนเดียว จะเป็นไรไปถ้าฉันจะจูบ"
พายุทำท่าจะเอาจริง ชะโงกหน้าลงมาใกล้ อีกนิดเดียว...ปากก็จะโดนกันแล้ว......จู่ๆ ไอ้เด็กบ้าก็เบ้ปากร้องไห้จ๊าก ออกมาเลย พายุขยับตัวถอยออกมา....ให้ตายสิ....ไม่คิดจะทำจริงๆ สักหน่อย พายุหงุดหงิดใจเหลือเกิน ทำให้ร้อง แต่ก็ปลอบให้หยุดไม่เป็น ยืนมองเด็กบ๊องร้องไห้ซะเลย....สงสัยจะโกรธมากๆ
"หยุดเลยนะ" แถมข่มขู่อีก
"ฮรึกๆๆ"
เสียงโครกครากมาแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย พายุเอามือกุมท้อง ทำหน้าไม่ถูก แค่นั้นก็ทำให้เบบี้หยุดร้องไห้ มาเอียงหูฟังแทนว่าเสียงอะไร
"ท้องพายุร้อง"
พูดไปปาดน้ำตาไป......
"ก็ใช่นะสิ"
พายุสะบัดเสียงใส่ กลบเกลื่อนความอายที่ท้องร้อง
"บอกว่าหิวๆ ทำไมไม่ฟัง"
"พายุก็ไปกินสิ"
เบบี้ปาดน้ำตา.....สะอึกสะอื้น.....โกรธไม่หาย
"มาตามแกล้งเบบี้ทำไม"
พายุละเหนื่อยใจ ทำไมต้องคิดว่าที่ทุกอย่างทำลงเป็นการกลั่นแกล้งทั้งหมดเลยละ
"ไม่ได้แกล้ง"
"......................"
"แค่อยากจะกินข้าวด้วย"
พายุยืดตัว เมินหน้าออกไปทางอื่น พูดแบบไม่มองหน้า
"หลังจากไม่เคยกินด้วยกันมาสิบปี"
เบบี้หยุดร้อง.....ชั่งใจว่าจะโกรธต่อหรือจะไปกินข้าวดี........เบบี้ก็หิวเหมือนกัน
"งั้นก็ไปกินข้าวกัน"
"เรื่องมาก ร้องไห้ทำไมก็ไม่รู้"
"ใจหายหมด"
คนพูดเดินนำไปนู้นแล้ว คำพูดประโยคสุดท้ายทำเอาเบบี้วิ่งตาม ใจหายเหรอ!!!! ใจหายทำไม
"มากันแล้ว.....เจอกันแล้วสินะ"
คุณป้ายิ้มเดินมาจูงมือเบบี้ให้ไปนั่ง ผลักพายุให้นั่งใกล้ๆ กันไปอีก
"เบบี้ จำพี่เค้าได้รึเปล่าลูก"
ป้าหงส์ตักข้าวใส่จาน....ดูบ้านมีชีวิตชีวาขึ้นมาทันที....
"คงจะจำไม่ได้ อยู่โรงเรียนไม่เคยทักเลย"
เบบี้มองหน้าคนพูด กล้าพูดได้ยังไง โกหกมดเท็จต่อหน้าต่อตา ใครจะไปทัก เล่นแกล้งทุกครั้งที่เจอหน้า ต่อให้รู้แล้วเบบี้ก็ไม่ทักหรอก
"เบบี้จำไม่ค่อยได้ พายุดูไม่เหมือนเดิมฮะ"
พายุเหลือบสายตาขึ้นมอง ไม่เหมือนเดิมคืออะไรบ้าง ร่างกายคงใช่ ใครจะแคระแกนแบบนายละเบบี้.....
"เห็นแบบนี้ ทำงานมาก เลยหน้าแก่กว่าอายุจริงนะจ๊ะ"
คุณป้าพูดติดตลก แต่พายุสำลักข้าวทันที หันมามองหน้าแม่แบบไม่สบอารมณ์ เผากันจะๆ แบบนี้เลยเหรอ...นี่ลูกนะ
"เบบี้ต้องเรียกพายุว่าพี่นะ"
"ฮะ"
"แต่ว่าเราอยู่ชั้นเดียวกันแล้ว...."
เบบี้พยักหน้าแต่อดแย้งนิดๆ ไม่ได้
"ไม่เห็นจะเกี่ยวเลยลูก ระดับชั้นไม่ได้บอกถึงอายุ เรียกให้ป้าฟังหน่อยสิจ๊ะ"
พายุเหลือบตามองแม่ อยากจะตบ Like ให้แม่สักพัน ดวงตาคมดุสบตาคนตาโตที่มองมา เบบี้ทำหน้าไม่อยากจะพูดแต่แม่พายุยิ้มโชว์ฟัน 32 ซี่ ขนาดนั้น เบบี้ยอมก็ได้
"พี่...พายุ"
"ต้องอย่างนั้นสิลูก"
ดูเหมือนเบบี้จะรู้แล้วว่าลักษณะการบังคับให้ทำ พายุได้มาจากใคร แต่คนละสไตล์กัน นั้นดุ บังคับแบบรุนแรง แต่แบบคุณป้าเป็นแบบหวานเย็น แต่ก็ต้องทำทั้งคู่เลยปะ
"สองคนเจอกันที่บ้านนี้แล้วใช่ไหม...." คุณป้าถาม
พายุทำหน้าตาตื่นๆ อยู่ไม่สุข แม่เค้าจะทำอะไรเนียะ
